Μισαλλοδοξία ( INTOLERANCE ) ΗΠΑ ( 1916 )
CAST
Lllian Gish, Mae Marsh, Robert Harron, Miriam Cooper, Walter Long, Tully Marshal.
DIRECTOR
D.W. Griffith
165' - SILENT, BLACK&WHITE
Ιστορικό έπος, μελόδραμα.
Και τώρα θα πάμε πίσω στο χρόνο, 94 ( !!!!!) ολόκληρα χρόνια. Ο κύριος Λάκης πιστεύει ότι σε κάθε μορφή τέχνης πρέπει να ανατρέχουμε στα σημαντικότερα έργα που επηρέασαν και ενέπνευσαν τους μετέπειτα δημιουργούς. Αρχίζοντας λοιπόν σήμερα αυτή την κατηγορία με τις κλασσικές ταινίες θα πάμε χρονολογικά προς τις μέρες μας. Aν παραστεί όμως ανάγκη θα κάνουμε και κανένα πισωγύρισμα.
Η μισαλλοδοξία είναι η πρώτη πραγματικά μεγάλη ταινία του παγκόσμιου κινηματογράφου κατά την ταπεινή μας άποψη και θα εξηγήσουμε με απλά λόγια το γιατί.
Καταρχάς να πούμε δυο λόγια για τον σκηνοθέτη. Ο Γκρίφιθ ήταν ο πρώτος που γύρισε ολοκληρωμένες ταινίες τόσο σε διάρκεια όσο και σε μέγεθος και δημιούργησε καινούργιες τεχνικές στο κάπως μονοκόμματο έως τότε μοντάζ. Θεωρείται ο ''πατέρας'' του Αμερικάνικου και έχει επηρεάσει δραστικά πολύ τον μετέπειτα Σοβιετικό, Ιαπωνικό και Ευρωπαϊκό κινηματογράφου, ειδικά με αυτή την ταινία. Μέχρι τότε οι ταινίες ήταν κυρίως σαν μικρά σκετς - μην ξεχνάτε ότι βρισκόμαστε μόλις στο 1916. Ο Γκρίφιθ είχε γυρίσει την προηγούμενη χρονιά την πρώτη σημαντική του ταινία, την Γέννηση ενός έθνους ( Birth of a nation ), εξίσου σημαντική τεχνικά αλλά κατάπτυστη ιδεολογικά. Αν τύχει να δείτε κάπου σκηνές ή αν αντέξετε ολόκληρη την ταινία θα δείτε απλά ότι κατά τον σκηνοθέτη η κου κλουξ κλαν ήταν απελευθερωτικός στρατός και όλοι οι Αφροαμερικανοί ( sic ) ήταν κτήνη. Απλά εμετική. Ξεσήκωσε αντιδράσεις από τις μαύρες κοινότητες αλλά ήταν και μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, κάτι που μας δείχνει και το τι πίστευε η πλειοψηφία των Αμερικανών εκείνη την εποχή.
Στην σκιά της κατακραυγής λοιπόν ο Γκρίφιθ θέλησε να φτιάξει μια ταινία παγκόσμια. Καθώς η Ευρώπη σπαρασσόταν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο πήρε την μικρή ταινιούλα που έφτιαχνε έως εκείνη την στιγμή, που λεγόταν The mother and the law, και πρόσθεσε ούτε λίγο ούτε πολύ άλλες 3 ιστορίες, την σφαγή της μέρας του Αγίου Βαρθολομαίου στην Γαλλία του 16ου αιώνα, την σταύρωση του Ιησού και την καταστροφή της Βαβυλώνας από τους Πέρσες, θέλοντας να κάνει ένα σχόλιο πάνω στην κοινωνική αδικία και την μισαλλοδοξία.
Το καταπληκτικότερο όλων, μετά την σκηνοθετική δεξιοτεχνία και ενορχήστρωση όλων αυτών των κομπάρσων, είναι ότι οι ιστορίες αυτές ''τρέχουν'' παράλληλα στην ταινία και χρησιμοποιώντας κοφτό μοντάζ ο Γκρίφιθ καταφέρνει να κρατά την ταινία αγωνιώδη μέχρι τέλους. Σκεφτείτε το λίγο, τέσσερις άσχετες φαινομενικά μεταξύ τους ιστορίες, ξεκινάνε η καθεμία με αργό ρυθμό και κόβονται απότομα και διασταυρώνονται χωρίς εμφανή λόγο, σιγά σιγά καθώς η ταινία προχωρά, η δράση γίνεται πιο έντονη και το μοντάζ πιο κοφτό φτάνοντας σε ένα απαράμιλλο κρεσέντο αγωνίας και συναισθηματικής φόρτισης. Ακόμα και σήμερα δεν βλέπεις συχνά, έως καθόλου, τέτοια πράγματα. Ανάμεσα στις ιστορίες δε ο σκηνοθέτης είχε την έμπνευση να βάλει σαν συνδετικό κρίκο μια γυναίκα που κουνάει μια κούνια.Κάθε φορά που αλλάζουμε ιστορία βλέπουμε την Λίλιαν Γκίς, μούσα του Γκρίφιθ, να κουνά το λίκνο του ανθρώπου.
Μεγάλη σε διάρκεια και πρωτοποριακή για την εποχή της, η ταινία δεν έκανε μεγάλη επιτυχία και αργότερα, με την εμπλοκή της Αμερικής στον πόλεμο κατά της Γερμανίας, αποσύρθηκε διακριτικά από τις οθόνες της χώρας της. Ο Άϊζενστάϊν, ο μεγάλος Ρώσος σκηνοθέτης, αλλά και ο Γερμανός Φριτς Λάνγκ και πολλοί ακόμα μετέπειτα που θα συναντήσουμε στο μέλλον, θα επηρεαστούν και θα θαυμάσουν το ταλέντο του Γκρίφιθ καθώς η ταινία θα κάνει σημαντική καριέρα στον υπόλοιπο κόσμο. Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν είναι μια ταινία ορόσημο για τον παγκόσμιο κινηματογράφο, ένας θεμέλιος λίθος, μια ταινία αναφοράς. Ίχνη από το κοφτό μοντάζ βρίσκουμε και σε δουλειές των Όρσον Ουέλς, Ζαν-Λικ Γκοντάρ αλλά και του Φ.Φ Κόπολα.
Το ερώτημα για σας λοιπόν είναι αν έχετε τα κότσια να δείτε μια μεγάλη, ασπρόμαυρη και βουβή ταινία του 1916. Θα σας μιλήσω για την δικιά μου εμπειρία. Η αλήθεια είναι ότι ξεκινά κάπως αργά και ναι, είναι σε φάσεις μελοδραματική και κάποιες ερμηνείες δημιουργούν μειδίαμα για να μην πω γέλιο κανονικό. Επίσης αλήθεια είναι ότι με αποζημίωσε στο τέλος γιατί είναι πράγματι απίστευτα καλογυρισμένη. Πρέπει πάντα στο μυαλό μας να έχουμε το χρονολογικό και κοινωνικό πλαίσιο που γυρίστηκε μια ταινία, όπως συμβαίνει και με όλες τις μορφές τέχνης. Μπορείς εύκολα να την παρακάμψεις και να δεις ένα κάρο σκουπίδια, αλλά αν έχεις πραγματική αγάπη για τον κινηματογράφο και το λέει η καρδιά σου πρέπει να δεις μια συγκεκριμένη φιλμογραφία και η Μισαλλοδοξία είναι μια ταινία σταθμός, πραγματικά καλή. Trust mr. Lakis.
Έχω δε να κάνω και μια πρόταση για κάτι που με βοήθησε και μεγάλωσε την απόλαυση της θεάσεως της. Επειδή δεν έχει μια συγκεκριμένη μουσική επένδυση, γιατί ακόμα τότε δεν γραφόντουσαν μουσικές επενδύσεις αποκλειστικά για ταινίες, μπορείτε να βάλετε ένα αγαπημένο σας ορχηστρικό cd και να την δείτε. Θα εκπλαγείτε από το πόσο ωραία θα περάσετε. Αράξτε λοιπόν στον καναπέ, ''αδειάστε'' το μυαλό σας και ''γεμίστε'' τα μάτια σας.
Υ.Γ. Η ταινία έχει διάρκεια που κυμαίνεται από 165 έως 200 λεπτά. Εγώ μιλάω για την πιο μικρή και πιο γνωστή εκδοχή που είναι μια χαρά. Όποιο από σας παιδάκια δει την μεγαλύτερη θα κερδίσει ένα κουλουράκι!!!!
Μεγάλη, υπερφιλόδοξη και επική η Μισαλλοδοξία άλλαξε τον τρόπο που γίνονταν οι ταινίες και είναι ένα κομμάτι της παγκόσμιας κουλτούρας. Μπορεί αν δεν υπήρχε αυτή να μην υπήρχε και ο Άρχοντας των δακτυλιδιών! Σκεφτείτε το.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ : ***** για την ιστορική της αξία
**** για οικιακή προβολή
ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ ; : Αν έβρισκα ποτέ την μεγάλη σε διάρκεια κόπια.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΚΟΙΝΟ : Μόνος σε φάση αράγματος ή με σοβαρή και συνεφίλ παρέα και όχι αρκουδιάρηδες!
Και πάρτε και ένα δωράκι, ένα καρασπάνιο τρέϊλερ της κατάπτυστης Γέννησης ενός Έθνους, που ακολουθεί.
Μόνο στον Μπομπίνα!!!!!!!!!!
