Αγαπητοί μου και πιστοί αναγνώστες, ο κύριος Μπομπίνας δεν κάθισε άπραγος το τριήμερο του Αγ. Πνεύματος. Είδε ταινίες για σας και σας κάνει ένα όμορφο ανοιξιάτικο μπουκετάκι, σύντομο και περιεκτικό. Όλες οι ταινίες υπάρχουν στα βίντεο κλαμπ. Μερικές από αυτές είναι πολύ γνωστές. Εγώ απλά σας λέω την άποψη μου χωρίς φόβο και πάθος. Βέβαια το μπουκετάκι μπορεί να σας πέσει λίγο "βαρύ", αλλά τι να κάνουμε, αυτά έχει η ζωή ενός αφοσιωμένου σινεφίλ!
Εδώ έχουμε το περσινό ( 2009 ) Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, μια παράξενη και τρυφερή ταινία από την Ιαπωνία. Πραγματική έκπληξη η βράβευση της, τελείως έξω από τα στάνταρ της Αμερικάνικης ακαδημίας.
Είναι η ιστορία ενός άνεργου μουσικού που πιάνει δουλειά σε ένα γραφείο κηδειών. Το πραγματικά ενδιαφέρον είναι ο τελετουργικός τρόπος προετοιμασίας των νεκρών, μπροστά στην οικογένεια τους. Εκεί είναι και η δύναμη της ταινίας. Παίζοντας με τα πονεμένα πρόσωπα και την υπόγεια θλίψη και με αργούς ρυθμούς, ο σκηνοθέτης παραδίδει μια ευαίσθητη δημιουργία, αρκετά διαφορετική από τις άλλες ταινίες. Δυστυχώς η μεγάλη της διάρκεια είναι το κυριότερο της μειονέκτημα. Βλέπουμε επί 130 λεπτά προετοιμασίες νεκρών έως, ότου ο πρωταγωνιστής συμφιλιωθεί με τα δικά του θέματα. Παρ΄ όλα αυτά εξακολουθεί να έχει το ενδιαφέρον της και τις στιγμές της. Αρκετά συγκινητική, στα όρια του αυτοσκοπού, διαθέτει και υπέροχες ερμηνείες. Αν δεν έχετε φοβερό πρόβλημα με το θέμα, αξίζει να την δείτε.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ **1/2 ΞΑΝΑΒΛΈΠΕΤΑΙ; Δύσκολα ΚΟΙΝΌ Σινεφίλ
Ο Φρανσουά είναι καθηγητής δημόσιου σχολείου, σε συνοικία του Παρισιού και δίνει καθημερινές μάχες με τους μαθητές του, οι οποίοι μεγαλώνοντας αρχίζουν να τον αμφισβητούν.
Ποτέ ξανά η κινηματογραφική κάμερα δεν έφτασε σε τέτοιο ρεαλιστικό σημείο καταγραφής της σχέσης μαθητών και δασκάλου. Το ανάμεσα στους τοίχους είναι κυριολεκτικό. Το 90% της ταινίας είναι μέσα σε μία τάξη και μάλιστα παρακολουθούμε τα δρώμενα από τις ίδιες γωνίες λήψης! Οι διάλογοι είναι εξοντωτικοί, μέσα στο πνεύμα του Γαλλικού κινηματογράφου, τα θέματα που θίγονται πολλά, οι κινήσεις της κάμερας θυμίζουν ντοκιμαντέρ και οι ηθοποιοί άψογοι. Το όλο όμως θέαμα είναι σχεδόν αβάσταχτο. Συμπάσχω με τις θέσεις και τις απόψεις του σκηνοθέτη, έκανα όμως μεγάλη προσπάθεια για να δω την ταινία. Λυπάμαι αλλά δεν είναι αυτή η άποψή μου για το σινεμά. Θεωρώ ότι είναι μια τίμια και δυναμική προσπάθεια αλλά σε δέκα χρόνια από τώρα δεν θα βλέπεται, γιατί θα απουσιάζει και το στοιχείο της σύγχρονης πραγματικότητας, τα δεδομένα δηλαδή θα έχουν αλλάξει. Χρυσός Φοίνικας, πέρσι στις Κάννες, αν σας λέει κάτι αυτό.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ** ( Μόνο για το θέμα της ) ΞΑΝΑΒΛΕΠΕΤΑΙ; Πλάκα κάνετε βέβαια!
Ένα άρμα του Ισραηλινού στρατού προελαύνει στο έδαφος του Λιβάνου, στον πόλεμο του 1982. Ζούμε την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα μέσα στο μεταλλικό "θηρίο", μαζί με τους απλούς φαντάρους και βλέπουμε μόνο από το παραθυράκι του τανκ.
"Χρυσό Λιοντάρι" στην Βενετία κέρδισε πέρσι η ταινία του Μάοζ. Είναι μια "μικρή" ταινία για ανθρώπους κάτω από αντίξοες συνθήκες. Πραγματικά δεν βγαίνουμε από το τανκ, παρά μόνο στην τελευταία σκηνή της ταινίας. Αρκετά ρεαλιστική, δεν δείχνει και κάτι νέο. Περισσότερο ξορκίζει δαίμονες παρά προσφέρει κάποια καταγραφή της κατάστασης. Προτιμήστε το προ διετίας "Βαλς με τον Μπασίρ" με το ίδιο θέμα. Οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να σκοτώνουν άλλους ανθρώπους και μετά να γυρίζουν ταινίες γιατί νιώθουν άσχημα. Τουλάχιστον κάνουν κι αυτό. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να ξεπερνάνε τα "κολλήματα" τους και να κάνουν ταινίες για κανένα άλλο θέμα. Έλεος με το μεσανατολικό!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ** ΞΑΝΑΒΛΕΠΕΤΑΙ; Μόνο από στρατόκαυλους
'Αν σας επισκεπτόταν ένας μυστηριώδης τύπος και σας πρότεινε να πατήσετε ένα κουμπί σε μια άγνωστη συσκευή, που θα έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο κάποιου που δεν γνωρίζετε με αντάλλαγμα 1,000,000 $, θα το κάνατε;
Αυτό είναι και το concept της παρανοϊκής ταινίας, του δημιουργού του "Ντόνι Ντάρκο", Ρίτσαρντ Κέλι. Εδώ αποδεικνύει ακόμα μια φορά, ότι δυστυχώς, είναι προς το παρόν μια υπερεκτιμημένη περίπτωση σκηνοθέτη. Όσο κι αν η προ δεκαετίας ταινία του άφησε έκπληκτο τον Κο Μπομπίνα, τόσο αδιάφορη είναι αυτή. Δεν είναι ούτε καν πρωτότυπη, καθώς αποτελεί ριμέϊκ ενός επεισοδίου της "Ζώνης του λυκόφωτος" από το 1986, η οποία με την σειρά της είναι διασκευή του διηγήματος ( "Button, Button",1970 ) του Ρίτσαρντ Μάθεσον.
Η Κάμερον Ντίαζ είναι εκνευριστικά ατάλαντη και μιλάει με μια εμετική νότια προφορά. Οι υπόλοιποι είναι συμπαθείς, αλλά η ιστορία είναι αστεία. Κάποιες στιγμές, μόνο στο πρώτο μισό, δίνουν έναν απειλητικό τόνο στην ταινία και κάποιες κινήσεις της κάμερας, κάποιον χαρακτήρα. Κατά τα άλλα είναι σαν κακιά απομίμηση ταινίας του Σιάμαλαν ( Έκτη αίσθηση, Οιωνός κ.α. ). Μόνο για το σπίτι, με δική σας ευθύνη. Δεν είναι κακή ταινία, είναι πολύ μέτρια όμως.
***Νέα ενημέρωση του άρθρου- κοιτάξτε στο τέλος!******
LOST ( 2004 - 2010 ) ΗΠΑ
CAST
Matthew Fox, Evangeline Lilly, Dominic Monaghan, Terry O'Quinn, Josh Holloway, Daniel Dae Kim, Yunjin Kim, Naveen Andrews, Jorge Garcia, Emilie de Raven.
42' το επεισόδιο ( 6 SEASONS )
Περιπέτεια μυστηρίου
Και τώρα τι; Το "lost" τελείωσε και μαζί του τελείωσε μια εποχή γεμάτη αγωνία, προσμονή, συγκινήσεις και ατέλειωτες συζητήσεις και αναλύσεις. Απαντήθηκαν όλα τα ερωτήματα; Σας ικανοποίησε το τέλος; Σας απογοήτευσε; Σας άφησε αδιάφορους; E, λοιπόν μπορείτε να αναζητήσετε απαντήσεις στο διαδίκτυο και να γκρινιάξετε ή να γράψετε διθυράμβους, να καθίσετε να σπάσετε το κεφάλι σας για το τι εννοεί ο "ποιητής". Εμείς εδώ απλά παρουσιάζουμε την σειρά για αυτούς που τυχόν δεν την έχουν δει και πιστέψτε με, είναι αρκετοί.
Θα ξεκινήσουμε με τα αδιάσειστα στοιχεία. Στο μέλλον θα μιλάμε για την εποχή που παιζόταν το "lost". Όταν ξεκίνησε πριν 6 χρόνια, ταρακούνησε για τα καλά τα νερά της τηλεόρασης και κατάφερε να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, φτιάχνοντας μια τρομερή βάση φανατικών φίλων. Συνδύασε την εξωτική περιπέτεια με το μυστήριο, την φαντασία και την υπαρξιακή αναζήτηση. Οι δημιουργοί του μπόλιασαν όλο το "πακέτο" με αμέτρητες αναφορές στην λογοτεχνία, την φιλοσοφία, τις θρησκείες και τους θρύλους, φτιάχνοντας ένα "εκρηκτικό" μείγμα. Έφτασε σε δυσθεώρητα επίπεδα τηλεθέασης, συνοδευόμενα από δεκάδες βιβλία, παιχνίδια και όλου του κόσμου το franchise! Κυριολεκτικά λοιπόν μιλάμε για ένα φαινόμενο.
Ας δούμε τώρα την πραγματική αξία της σειράς.
Καταρχάς ξεκινάει πολύ δυνατά, έχοντας έναν από τους καλύτερους "πιλότους" που υπάρχουν. Δύσκολα αντιστέκεσαι στην δυναμική του γοητεία. Οι δημιουργοί της σειράς καταφέρνουν να φαίνεται μεγάλη σαν παραγωγή. Το τοπίο είναι εξωτικό, καθώς είναι γυρισμένο εξ ολοκλήρου σε ένα νησί της Χαβάης. Η ιστορία ξεδιπλώνεται με συνεχή φλας μπακ και αφορά τουλάχιστον 20 άτομα που βρίσκονται σε άκρως παράξενες και αντίξοες συνθήκες. Οι πρωταγωνιστές σηκώνουν περίφημα το "φορτίο" τους και σιγά σιγά αναδεικνύονται σε ανθρώπους που ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί. Υπάρχει μια πολυπολιτισμική παλέτα από χαρακτήρες, που έχουν τελείως διαφορετικό παρελθόν και καταβολές και φτάνουν στο σημείο να παλέψουν όλοι για την "επιβίωσή" τους στο νησί που έχει πέσει το αεροπλάνο τους. Στο νησί δηλαδή σταματούν οι διαφορές και αρχίζουν οι φιλίες και οι συμμαχίες.
Βέβαια δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο νησί. Παίρνουμε βέβαια μια ιδέα στον "πιλότο", αλλά στον πρώτο κύκλο ( για πολλούς τον καλύτερο ) καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει κάτι τελείως διαφορετικό και παράδοξο που περιβάλει αυτό τον βράχο στην μέση του "ωκεανού". Είναι η ώρα της καταπακτής. Το νησί μέσα του, κρύβει μυστικά. Δεν θα επεκταθούμε σε λεπτομέρειες γιατί οι περισσότεροι τις ξέρετε και θα χαλάσουμε το "γλυκό" για αυτούς που δεν ξέρουν. Στην πρώτη περίοδο μαθαίνουμε και τις ιστορίες των βασικών μας πρωταγωνιστών και τους γνωρίζουμε καλύτερα.
Στον δεύτερο κύκλο βλέπουμε την καταπακτή και μαθαίνουμε για τους ''Άλλους", που ζουν από πολύ παλιά στο νησί καθώς και για την "πρωτοβουλία Ντάρμα", μια επιστημονική αποστολή που στην δεκαετία του '70 είχε κτίσει παντού σταθμούς και έκανε πειράματα, με σκοπό να εκμεταλλευτεί τις ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις του τόπου.
Στον τρίτο κύκλο αρχίζει μια "κοιλιά", καθώς βλέπουμε την σύγκρουση ανάμεσα στους επιζώντες και στους "Άλλους". Μαθαίνουμε βέβαια πράγματα για διάφορους και μας εξάπτεται περισσότερο η περιέργεια για τις μυστικές "δυνάμεις" του νησιού, αλλά όπως θα συμβεί σε όλη την διάρκεια της σειράς, οι ερωτήσεις θα είναι πιο πολλές και πιο έντονες από τις απαντήσεις. Μερικά επεισόδια δε, είναι εξαιρετικά.
Στον τέταρτο κύκλο έρχεται βοήθεια από ένα καράβι, που έχει σταλεί γι αυτό τον σκοπό και είναι στα ανοιχτά του νησιού. Γνωρίζουμε κι άλλους χαρακτήρες, που όπως αποδεικνύεται δεν είναι εκεί κατά τύχη. Κάποιοι από τους ήρωες μας θα προσπαθήσουν να φύγουν από το νησί.
Στην πέμπτη σεζόν παρακολουθούμε δυο ιστορίες. Εκείνη των 6 επιζώντων που γύρισαν πίσω και αυτή εκείνων που έμειναν. Δεν βρίσκονται καν στην ίδια χρονική περίοδο καθώς, όπως έχει αποδείξει το νησάκι μας, μετακινείται τόσο στον χρόνο, όσο και στον χώρο.
Στον έκτο και τελευταίο κύκλο βλέπουμε την τελική μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό και μαθαίνουμε μερικά πραγματάκια για τον περίφημο Τζέϊκομπ, για τον Μαύρο Καπνό, αλλά και για τον μυστηριώδη και αγέραστο Ρίτσαρντ. Στο δίωρο τελευταίο επεισόδιο, που είχε μέσο όρο τηλεθέασης 13 εκατομμύρια (!) τηλεθεατές, πολλές απαντήσεις θα μείνουν αναπάντητες, αλλά γενικά θα συμμαζευτεί το χάος της αφήγησης και θα υπάρξουν πολλές συγκινητικές στιγμές. Δεν μπορώ πάντως να πω ότι συγκαταλέγεται ανάμεσα στα καλύτερα φινάλε που έχω δει. Θεωρώ όμως ότι είναι αξιοπρεπές.
Βάζοντας πολλά καρπούζια κάτω από την μασχάλη, οι δημιουργοί του "lost" κατάφεραν να χτίσουν έναν απομονωμένο, ατμοσφαιρικό και συναρπαστικό κόσμο, αλλά τους ξέφυγε η ιστορία από ένα σημείο και μετά. Είναι σχεδόν ξεκάθαρο ότι ξεκινώντας από μια πρωτότυπη ιδέα και θέλοντας να χρησιμοποιήσουν το νησί σαν ένα είδος "καθαρτηρίου", οι δημιουργοί ξεχείλωσαν την ιστορία, μετά από την τεράστια επιτυχία της σειράς και γέμισαν με άσκοπες δευτερεύουσες πλοκές το σενάριο. Αντί λοιπόν να έχουμε σε τρεις σεζόν μια πλήρη σφιχτοδεμένη ιστορία, η σειρά κάνει μια κοιλιά και ολοκληρώνεται σε έξι περιόδους. Δεν σταματά βέβαια στιγμή να είναι καλογυρισμένη και ενδιαφέρουσα. Κάποια στιγμή αποφασίζει να πάρει και μια πιο new age στροφή, που θα την κρατήσει μέχρι τέλους.
Όσοι ανύποπτοι ξεκίνησαν να την βλέπουν θεωρώντας την μια απλή περιπέτεια, εξεπλάγησαν στην συνέχεια, με όλα τα παράδοξα και περίεργα που προέκυψαν και την εγκατέλειψαν. Ευτυχώς ήταν λίγοι. Οι υπόλοιποι δεθήκαμε με το νησί, όπως και οι ήρωες της σειράς.
Εκεί που κερδίζει πραγματικά το "lost" είναι στις ανθρώπινες ιστορίες του. Μπορεί οι περισσότεροι να είναι μανούλια, πράγμα που δεν επηρεάζει την υπόθεση, όλοι όμως παλεύουν με τον εαυτό τους, το νησί και τις αντίξοες συνθήκες και μέσα από τον πόνο και την απόγνωση δένονται μεταξύ τους και ολοκληρώνονται σαν άτομα. Το καστ βοηθά σε αυτό τα μάλα. Απλά μερικές φορές βλέπουν να γίνονται φοβερά πράγματα και δεν ψελλίζουν ούτε μια υποτυπώδη ερώτηση. Βέβαια οι ερωτήσεις δεν είναι σίγουρο ότι έχουν απάντηση. Το "lost" είναι σαν ένα τεράστιο παζλ. Ο θεατής παίρνει τα κομμάτια και συνθέτει το δικό του μωσαϊκό. Λίγα πράγματα λέγονται με το όνομά τους και αυτό είναι τελικά προτιμότερο.
Όπως είναι γενικά γνωστό, όταν η πόρτα είναι μισάνοιχτη το μυστήριο είναι ακαταμάχητο. Συνήθως όταν ανοίγει διάπλατα μας απογοητεύει. Ο κύριος Μπομπίνας την είχε σακουλευτεί την δουλειά από τον τρίτο κύκλο και ήταν σχετικά προετοιμασμένος. Δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα λοιπόν, αλλά δεν ξετρελάθηκα κιόλας. Το ταξίδι είναι πάντα αυτό που μετράει και στην προκειμένη περίπτωση ήταν γοητευτικό.
Η πρότασή μου λοιπόν, για όσους δεν το έχουν δει, είναι να το δουν άφοβα. Δεν είναι η σειρά που σου αλλάζει την ζωή, όταν πιαστείς στα δίχτυα της όμως είναι δύσκολο να ξεφύγεις. Ανήκει στην κατηγορία της οπτικής πρέζας. Σιγά σιγά εθίζεσαι και ιδιαίτερα όταν το βλέπεις απανωτά σε dvd. Έτσι λειτουργεί και καλύτερα.
Σειρές μετρημένες στα δάχτυλα σε κάνουν να τις περιμένεις με ανυπομονησία, διψώντας να μάθεις τι θα γίνει. Το "lost" πάντα είχε αυτή την "τιμή". Μερικοί θεωρούν ότι είναι λίγο δήθεν και δεν έχουν πολύ άδικο. Είναι όμως και συναρπαστικό, ευφυές και πολυεπίπεδο.
Μια τελευταία παρατήρηση. Η πρώτη σκηνή της σειράς είναι ένα κοντινό πλάνο στο μάτι του Τζακ που ανοίγει διάπλατα. Το τελευταίο πλάνο, μετά από έξη χρόνια, είναι κοντινό στο μάτι του που κλείνει για πάντα. Ανάμεσα υπάρχει μια στιγμή ή η αιωνιότητα!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ***1/2
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΚΟΙΝΟ Όσοι δεν το έχετε δει και απαραίτητα με παρέα για συζήτηση και αναλύσεις.
Βρήκα μια φορτισμένη συναισθηματικά, αλλά γενικά πολύ καλή κριτική, στο Αγγλικό περιοδικό Empire. Για να καταλάβετε ότι γενικά υπήρξε απογοήτευση και μια αίσθηση ότι οι δημιουργοί της σειράς μας ψιλοκορόιδεψαν. Μπορεί τώρα που κατακάθισε η "σκόνη" να μπορέσουμε να δούμε καθαρά σε κάτι που μας απασχόλησε τόσες ώρες στην ζωή μας, έστω και καθαρά από ψυχαγωγική άποψη. Παραθέτω:
Review Inevitably, symbolically, and hopelessly, this article will contain many question marks. But, come on, The End? Really? Previously on Lost I was a happy camper, awaiting the great pay-off. And so I watched, as with much huff and puff the Island was saved. Some got off, some stayed, Jack died. And it turned out that the off-Island bit was neither an alternative timeline nor a flash-forward, but purgatory! That’s the joke, see — they said the Island wasn’t purgatory, but that doesn’t mean the off-Island bit can’t be! All of which has nothing to do with the basic premise of the show (i.e. explaining the Island) and cheats — you can’t lie to the viewer. If we see LA (or Hawaii pretending to be LA), we accept it as LA. How are we to know it was limbo? But none of that really bothers me. What gets my polar bear is the simple fact that after hanging in with Matthew Fox and co. right until the end, I’m none the wiser... Off they all went, clinking champers, to the big light of ambiguity, and I’m left pondering too many things: essential trinkets of Island life that I might have missed and could help me be less of a bore about this. Is that magic white light the catch-all, deus ex machina gumbo to resolve everything from Walt’s powers and Kate seeing a horse to the healing powers, the time travel, or the childbirth issue (just a hangover from Jacob’s real mother getting clubbed to death by his questions-within-questions Island other-mother, Allison Janney?)? And thinking like this only gets me started. Did they ever explain how the numbers got put onto the Hatch? Did they ever resolve the Mr. Eko brother’s plane-from-Nigeria issue? What about the mysterious cabin? The rocking chair? The infection? The mad Russian guy who kept not dying? And who built the damn statue with four toes — the same guys who built that big chamber at the heart of the Island with its rather literal ‘cork’? Same guys who put the (why is it) frozen wheel in place? What about Juliet? She was just nice? It’s like a disease. The more I ponder, the less I know: if the evil red light was under the cork, where was the white light coming from (was it in the water — one sip of a gammy stream and you’re immortal?)? Is the white light the finger of God, or an electromagnetic surge (the Man Of Science solution)? Why was Hurley the ideal choice to be Island-keeper? The place had freaked him out for six series and there were no fried chicken joints. Oh, for it all to have been in his head. Or an alien invasion. Or an ancient civilisation that developed the first known edition of Mouse Trap. It goes on... Did Jughead’s explosion do nothing apart from kill lovely, sweet, cuddly Juliet; destroy the Swan (thus meaning the Hatch could never have existed); and transport them from the ’70s to present day? Faraday, Faraday, where are you? Oh, you’re in purgatory — a funny sort of place for a physicist to end up. And who kept up the miraculous peanut-butter-laden Dharma drops on schedule? Wise men and women have preached that it is the journey that counts, not the destination. I say bugger off, smart alecs. I want to know who was shooting at Sawyer in the canoe; why the (why was it) frozen wheel took people to Tunisia; and whether there were just the Others or other Others. Sane people, easy people, shiny happy people tell me I should just content myself that togetherness is all that matters, and those touched by the Island will get to go to Heaven or the Planet Theta or the kingdom of disappointing post-Lost careers. Or at least those who signed on… Eko, we loved you, Eko why did you leave? And another thing — was it just me, or wasn’t the love of Sayid’s life Nadia, his childhood Iraqi sweetheart who he tortured, and not Shannon? And did it cost extra to give Maggie Grace a line? I’m sure Lost apologists out there can muddle together a formula to make sense of my meanderings, that Jacob made Hurley buy the comic that showed the polar bear to Walt and blah blah blah… Sorry, Damon and Carlton (and Jack and J. J.), you took the soft option — peace and goodwill, and no tricky stuff. There must be 20 survivors unaccounted for — that stewardess from Cold Feet, for starters, and the two kids no-one gave a monkey’s about. And yet, for the characters I knew by name and felt by heart (Jack! Kate! Sawyer! Hurley! Frogurt!), it was a final season, and final episode, filled with lovely moments, those grace notes that defined the series. The terrific joke about the vending machine having to be switched off and on to work. The sweet reunions. And Jack finally being, well, Jack, with his beautiful demise back amongst the bamboo where he started alongside the constant of all constants — Vincent. Don’t get me wrong, it has emotional kick. There are fans who swear by its perfection. It’s up for Emmys. American television history. But I’m stuck in a metaphorical hatch, pressing the damn buttons... If you ask me, and no-one actually has, the problem came way back, somewhere between seasons three and four. Too many good characters were killed off after we had invested so much in them — Charlie was too important to die; Locke had to be Locke at the end, not an incarnation of evil as smoke cloud (clicking in a suspiciously mechanical fashion). Above all, they should never have left the Island. In that way the fundamental through-line would have stayed intact — could Jack get the survivors of 815 home, and in so doing get the girl? With Charlie, Sun, Jin and Sayid alive and Claire back in charge of her hair... It might have been more predictable, but so much more satisfying. If you haven’t seen it, there’s a magnificent US college-made video that rollercoasters through all the unanswered questions (www.collegehumor.com/video:1936291), in its own way making light of the endless pondering. Perhaps the way the internet bought into the puzzle contributed to its downfall: the quest for answers became ravenous, with erudite Lost-loons triangulating the numbers to locate the Island, collating Sawyer’s reading list, or pontificating over Enlightenment philosophers Hume and Locke (by the end, Locke is a bit of a Kant). It was just too complicated to find its way out of the woods. Even J. J. Abrams, the series’ elusive godfather, admitted the ending didn’t exactly stick to his original Lost ‘bible’, but he fully endorsed it. I don’t. I mean, where was Aaron? Did that bird really say “Hurley”? And what is the significance of the image of the sunken Island at the beginning of Season 6? Are we to assume millennia later it finally popped its cork and sank? Does this mean all of Lost counts for nothing? It’s another question I can’t answer. The first two seasons remain mystery-making at its best, exemplary stuff. Even through the rest of the long adventure, the levels of drama, humour, characterisation and delicious befuddlement remained at a premium level. Let’s be clear: only something this good could hurt this much. But hurt it does, and the feeling is one of abandonment. In fact, I feel lost. My spinning top spins on. Reviewer: Ian Nathan
