98' COLOR Αισθηματική κομεντί.
Ο Γούντι Άλεν δεν χρειάζεται συστάσεις. Εδώ και 40 χρόνια σκηνοθετεί, γράφει και τις περισσότερες φορές πρωταγωνιστεί, σε μια σειρά ταινιών που δημιουργεί ο ίδιος. Συνεπής στο ετήσιο ραντεβού του με το κοινό, παραδίδει στην προκειμένη περίπτωση μία από τις πιο αδύναμες ταινίες του.
Ο Άλφι (Anthony Hopkins) και η Ελένα (Gemma Jones) χωρίζουν μετά από 40 χρόνια γάμου. Αυτή κάνει "ψυχανάλυση" με την καφετζού, που την παρηγορεί με το να την κάνει να ελπίζει σε κάτι, αυτός μπλέκει με μια βιζιτού (Lucy Punch), 30 χρόνια μικρότερή του και την παντρεύεται. Το παραπάνω ζευγάρι έχει και μία κόρη, την Σάλι (Naomi Watts). Eίναι παντρεμένη με έναν πρώην πετυχημένο συγγραφέα και νυν ρεμάλι (Josh Brolin), που δοκιμάζει τα πάντα για να καταφέρει να γράψει πάλι κάτι της προκοπής. Εκείνος εποφθαλμιά μια γειτόνισα (Freida Pinto) και κείνη φαντασιώνεται το αφεντικό της (Antonio Banderas).
Θα μπορούσε να είναι μια ξεκαρδιστική κωμωδία, τα αστεία όμως είναι λίγα, οι εμπνευσμένες ατάκες ακόμα λιγότερες και το σενάριο γενικά είναι πρόχειρο, πράγμα ανήκουστο για τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Άλεν. Ο μόνος ολοκληρωμένος χαρακτήρας είναι αυτός της Watts, η οποία κλέβει την παράσταση από το υπόλοιπο- ως συνήθως - εντυπωσιακό καστ και με την διαφορετική της ερμηνεία. Δεν συμπεριφέρεται σαν τις συνηθισμένες νευρωτικές πρωταγωνίστριες του σκηνοθέτη, αλλά προσθέτει μια υπόγεια μελαγχολία και χαμηλότονη ένταση. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί κάνουν ότι μπορούν στο να δώσουν σάρκα και οστά στους χαρακτήρες τους. Το πρόβλημα δεν είναι τα "κολλήματα" του σκηνοθέτη, αλλά το πως προσπερνά τα κίνητρα και τις βαθύτερες ανάγκες τους.
Ο Γούντι Άλεν είναι πια 75 ετών και είναι φυσικό να έχει πια κουραστεί. Αυτό βέβαια δεν τον εμποδίζει στο να μας δίνει και πραγματικά καλές ταινίες κάθε τόσο, αλλά διακρίνω έναν ψυχαναγκασμό στο να θέλει να γυρίζει μια ταινία κάθε χρόνο, ειδικά με ένα σενάριο που φαίνεται να έγραψε σε ένα απόγευμα. Η αλήθεια είναι ότι τον συγχωρούμε, αλλά καλά θα κάνει να μην υπολογίζει μόνο στο φανατικό του κοινό.
Η ταινία κλείνει με μια ανυπαρξία αντίδρασης από τον θεατή, που καθρεφτίζει την χλιαρή προσπάθεια και σε σκηνοθετικό επίπεδο. Όλα είναι περίπου. Δεν σου μένει απολύτως τίποτα. Έχει βέβαια μια αύρα Γουντιαλενική και γενικά ξεχωρίζει από τον συρφετό, αλλά πραγματικά δεν χωράει σε μεγάλες αναλύσεις και φυσικά δεν αξίζει να πάτε στο σινεμά να την δείτε. Καλύτερα στον καναπέ.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ *1/2 ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ, ** ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ????? ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΝΑ ΔΩ.
Να σας πω και τις προτιμήσεις μου με το τοπ 5 του Γούντι:
1994- BULLETS OVER BROADWAY ( Σφαίρες πάνω από το Μπρόντγουεϊ )
2005- MATCH POINT
1972- EVERYTHING YOU ALWAYS WANTED TO KNOW ABOUT SEX, BUT WERE AFRAID TO ASK (Τα πάντα γύρω από το σεξ)
1989- CRIMES AND MISDEMEANORS ( Απιστίες και αμαρτίες )
1991- SHADOWS AND FOG ( Σκιές και ομίχλη )
Και οι χειρότερες μου:
1996- EVERYONE SAYS I LOVE YOU ( Όλοι λένε σ'αγαπώ )
2010- YOU WILL MEET A TALL DARK STRANGER (Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχρινό άντρα )
1998- CELEBRITY ( Διασημότητες )
2006- SCOOP
1971- BANANAS ( Μπανάνες )
