J. EDGAR (2011) ΗΠΑ, Διάρκεια 137'

Director, Producer:

Clint Eastwood

Cast: Leonardo DiCaprio, Armie Hammer, Naomi Watts, Judi Dench.

Μια από τις πιο αμφιλεγόμενες και σκοτεινές προσωπικότητες του 20ου αιώνα, ο J. Edgar Hoover, ο ιδρυτής του FBI και αρχηγός του για μισό αιώνα, ο άνθρωπος που έβαλε τα δακτυλικά αποτυπώματα και την γενικότερη συλλογή αποδεικτικών στοιχείων από τον τόπο του εγκλήματος σε ταξινόμηση- τι CSI θα βλέπαμε τώρα αν δεν υπήρχε αυτός!- και μέγας μάστορας του αρχιφακελώματος, αυτός είναι ο άνθρωπος που ο μέγας Clint Eastwood- 82χρονος πια- Ρεπουμπλικάνος από τα γεννοφάσκια του, προσπαθεί να σκιαγραφήσει στην τελευταία του ταινία. Είναι δε τόση η φιλοδοξία του σκηνοθέτη που προσεγγίζει τον Hoover σαν ένα σεξουαλικά καταπιεσμένο άτομο που αφιέρωσε όλη την ζωή του να κυνηγά "κουμουνιστές" και άλλους υποτιθέμενους ανατροπείς της πολιτικής σταθερότητας. Είχε δε στο τσεπάκι του όλους του διάσημους και μη, γνωρίζοντας όλα τα μυστικά τους και κανένας πρόεδρος δεν μπόρεσε να τον κατεβάσει από την καρέκλα του παρά μόνο ο θάνατος.

Πως ένα μικρό ανθρωπάκι αναρριχήθηκε στα μεγαλύτερα αξιώματα μιας αυτοκρατορίας; Προφανώς είχε ταλέντο και επιμονή στην διαπλοκή. Αυτό όμως που μας δείχνει ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος του "Milk"  Dustin Lance Black είναι ότι ο ίδιος είχε ένα πιο σκοτεινό υπόστρωμα. Αρνούμενος να αποδεχτεί την ταυτότητά του, την ομοφυλοφιλία του και ανίκανος να ευτυχήσει, επιδόθηκε σε ένα κυνήγι μαγισσών. Από τη μία αυτό εξηγεί κάποια πράγματα, από την άλλη τα υπεραπλουστεύει. Αυτό που κάνει σίγουρα είναι να δώσει πιο ανθρώπινη μορφή και ευαισθησία σε ένα σκοτεινό και μισητό πρόσωπο για πολλούς.

Σε αυτό βοηθά ο Leonardo DiCaprio που- αν και δεν πίστευες ότι θα έκανε ποτέ για τον ρόλο- τα βγάζει πέρα με το παραπάνω, σηκώνοντας στην πλάτη του ολόκληρη την ταινία και μας δίνει και κάνα δυο συγκλονιστικές σκηνές. Η μία είναι με την μητέρα του- μια αλύγιστη και "στυφή" Judi Dench, φοβερή όπως πάντα, όταν προσπαθεί να την κάνει να καταλάβει ότι δεν τον ενδιαφέρουν οι γυναίκες. Φοβερή σκηνή και για τους δύο. Μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητος ότι ο DiCaprio είναι αδικημένος, γιατί δεν αποτίναξε από πάνω του τον τίτλο του ωραίου. Για μένα έπρεπε να πάρει υποψηφιότητα για την ερμηνεία του. 

Ο Eastwood "κλείνει" την ταινία μέσα σε σκοτεινά γραφεία. Βάζει στο πανέρι του άλλη μια στιβαρή δημιουργία, δεν μπορείς να πεις όμως ότι μας πείθει απόλυτα. Χρησιμοποιώντας το μικρό όνομα του Hoover στον τίτλο θέλει να μας δείξει την ανθρώπινη προσέγγιση, αλλά οι άνθρωποι είναι οι πράξεις τους. Μπορεί να ήταν μια τυραννισμένη ύπαρξη, αλλά τυράννησε και μερικά εκατομμύρια. Μας δείχνει κάπως πιο αόριστα την μεγαλομανία και την παράνοιά του.

Η ταινία έχει όλες τις αρετές μιας προσεγμένης παραγωγής, ο Eastwood έχει γράψει και τη μουσική, βλέπεται ευχάριστα και περιέχει διάφορες "εγκυκλοπαιδικές" γνώσεις, κυρίως Αμερικάνικου ενδιαφέροντος. Δεν θα μείνει στην ιστορία-αν αυτό ρωτάτε- και θα μάθετε ότι το Hoover δεν είναι απλώς μια ηλεκτρική σκούπα...

Ταινιάκι για καναπεδάκι... 

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ   **1/2

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ;   Όχι...νομίζω...

CARLOS (2010) Γαλλία, Γερμανία- Διάρκεια 330' (Theatrical 165')

Director: Olivier Assayas

Cast:  Édgar Ramírez, Alexander Scheer, Alejandro Arroyo,

Το "Carlos" εστιάζει στην τρομοκρατική δράση του περιβόητου τρομοκράτη Ilich Ramirez Sanchez, που για είκοσι χρόνια ήταν το νο 1 στις σχετικές λίστες. Με αποκορύφωμα την εισβολή στον ΟΠΕΚ και την διαφυγή με το αεροπλάνο με όλους τους υπουργούς των πετρελαϊκών χωρών υπό την απειλή των όπλων, ο Κάρλος ή το "Τσακάλι", όπως συνηθιζόταν να τον αναφέρουν- μια λέξη που δεν ακούγεται ούτε μια φορά στην ταινία- ανέβασε τις "μετοχές" του και εγκαταστάθηκε στην διεθνή σκηνή για όσο καιρό ήταν χρήσιμος για την πολιτική των μεγάλων δυνάμεων. Μετά, όντας ξεπερασμένο είδος, απλά αφέθηκε στην μοίρα του και συνελήφθη. Οι καινούργιοι καιροί απαιτούν νέες μορφές τρομοκρατών.

Η μίνι αυτή σειρά, μια συμπαραγωγή Γερμανίας και Γαλλίας, μιλάει ούτε πολύ ούτε λίγο 8(!!!) γλώσσες. Είναι γυρισμένη σε πολλά σημεία του πλανήτη, με διεθνές καστ, είναι φοβερά λεπτομερής χωρίς να γίνεται ποτέ βαρετή και νομίζω ότι περιέχει ότι θα θέλατε να ξέρετε για το συγκεκριμένο άτομο και την εποχή του.

Στις Ελληνικές αίθουσες παίχτηκε μια συντομευμένη εκδοχή 165'. Εγώ θα σας πρότεινα ανεπιφύλακτα την χωρισμένη σε 3 μέρη, συνολικής διάρκειας 5μιση ωρών version, που είναι και η πρωτότυπη. Έχει κυκλοφορήσει σε bluray και φυσικά δίνει μεγαλύτερο νόημα στα κίνητρα και την προσωπικότητα του Carlos. 

O Édgar Ramírez είναι πολύ καλός στον πρωταγωνιστικό ρόλο και σηκώνει όλη την ταινία στην πλάτη του. Όντας από την Βενεζουέλα, όπως και ο ρόλος που παίζει, προσδίδει έναν ρεαλισμό στην μεγαλομανία και τον αμοραλισμό του ήρωα. Είναι κρίμα που η γλώσσα και η τηλεοπτική καταβολή στέρησαν μια υποψηφιότητα για όσκαρ. 

Η ακρίβεια είναι σημαντική. Τα γεγονότα όσο πιο κοντά γίνεται στην πραγματικότητα. Η ανασύσταση της εποχής εντυπωσιακή. Ο σκηνοθέτης Olivier Assayas ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί. Από την μία πρέπει να δώσει σημασία στους χαρακτήρες, από την άλλη στα γεγονότα, που και στις δύο περιπτώσεις είναι πάρα πολλά. Οι σκηνές δράσης είναι περισσότερο δεμένες με ένταση παρά με εντυπωσιασμό και δεν θυσιάζει την ουσία της ιστορίας, που είναι η παρουσίαση μιας προσωπικότητας και της ταραγμένης εποχής που έζησε. Υποθέτω ότι ο όγκος της δουλειάς για να μαζευτεί το υλικό και να γυριστεί η ταινία πρέπει να ήταν εξωφρενικός.

Το φιλμ δεν παίρνει θέση, αν και παρουσιάζει τα γεγονότα παράλληλα με την δράση του Carlos. Πλησιάζει το στιλ ενός ντοκιμαντέρ, κρατώντας ανοιχτή την κάμερα στα συναισθήματα και τις ιδεολογικές συγκρούσεις. Ξεκάθαρα είναι μια αξιόλογη δημιουργία, αν φυσικά σε ενδιαφέρει η αντίστοιχη θεματολογία. Από κάθε άποψη πάντως είναι μια καλή πρόταση. Ίσως σας εκπλήξει ευχάριστα το πόσο θα σας τραβήξει στην αφηγηματική της δίνη. 

Υ.Γ. Τα τσιγάρα είναι πολλά....Ολόκληρη η ταινία είναι βυθισμένη σε ένα νέφος καπνού, προφανώς απόλυτα ακριβές με την εποχή που περιγράφει. Όπως αναφέρει όμως και ένας γνωστός Αμερικανός κριτικός, μπορεί το κάπνισμα να λειτουργεί και μεταφορικά. Ο Carlos δεν φαίνεται να εισπράττει καμιά ευχαρίστηση από αυτό, απλά χρειάζεται συνεχείς, μικρές δόσεις συγκίνησης που τον προσδιορίζουν σαν άνθρωπο. Όπως οι τρομοκρατικές πράξεις, απλά πρέπει να γίνουν...

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ ***1/2

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ; Όχι υπό την απειλή όπλου...