THE ARTIST (2011) Γαλλία, Βέλγιο- α/μ, silent, Διάρκεια 100'

Director, Writer: 

Michel Hazanavicius

Cast: Jean Duajardin, Berenice Bejo, John Goodman, James Cromwell, Penelope Ann Miller, Malcolm McDowell.

Το "The Artist" είναι μια ψυχαγωγική ταινία. Ο δημιουργός της, ο Γάλλος Michel Hazanavicius, την γύρισε βωβή και ασπρόμαυρη για να τονίσει την πάλη μεταξύ ομιλούντος και μη κινηματογράφου, την εποχή που αυτή αναφέρεται. 

Βρισκόμαστε στο 1927. Ο George Valentin (Jean Dujardin) είναι μεγάλος σταρ. Το Χόλιγουντ βρίσκεται στα πόδια του. Όταν όμως σιγά σιγά θα αρχίσει η επέλαση του ήχου, εκείνος θα την απορρίψει, γυρνώντας με δικά του έξοδα βωβές ταινίες και φυσικά θα καταστραφεί. Μια νέα ανερχόμενη στάρλετ, η Peppy Miller (Bérénice Bejo), που είναι κρυφά ερωτευμένη μαζί του, θα προσπαθήσει να τον βγάλει από την αυτοκαταστροφική του τροχιά.

Μην εκπλαγείτε αν η Αμερικάνικη ακαδημία κινηματογράφου δώσει 5-6 οσκαράκια σε αυτήν τη εξ ολοκλήρου Γαλλική παραγωγή. Πάντα το Χόλιγουντ ξετρελαινόταν με ταινίες που ΘΑ ήθελε να γυρίσει και με ιδέες που του έχουν διαφύγει. Επίσης η ταινία έχει την αύρα του καλλιτεχνικού outsider και είναι σχετικά ανώδυνη, ενώ καταφέρνει συγχρόνως να δείχνει υπέροχη.

Ο Hazanavicius κατάφερε να κάνει τις, υποτίθεται, αντιεμπορικές επιλογές της βωβής και ασπρόμαυρης ταινίας, αρετές της. Πρώτον, γιατί αναφέρεται στην αντίστοιχη εποχή που όντως υπήρξε μεγάλη διαμάχη με την άνοδο του ομιλούντος κινηματογράφου. Μεγάλοι σταρ της εποχής (Chaplin, Keaton, Fairbanks κ.α.) ζορίστηκαν ή ακόμη και εξαφανίστηκαν. Ο ήχος ή καλύτερα η απουσία του είναι εκκωφαντική. Γι' αυτό σε δύο περιπτώσεις μέσα στην ταινία η χρήση του είναι σημαντική. Δεύτερον, κατάφερε μια Γαλλική ταινία να την κάνει παγκόσμια, γιατί απώλεσε την δεσμευτική λειτουργία της γλώσσας και χρησιμοποίησε αυτό που εμείς δεν ζήσαμε στον βωβό κινηματογράφο. Όταν μια ταινία έβγαινε τότε δεν μπορούσες να πεις με σιγουριά από πια χώρα προερχόταν. Οι εικόνα ήταν το μόνο μέσο και αυτό έκανε εξ αρχής τον κινηματογράφο λαϊκή και μαζική διασκέδαση.

Κατά τα άλλα, η ιστορία είναι προβλέψιμη, οι πρωταγωνιστές λάμπουν, η ασπρόμαυρη φωτογραφία και η αναπαράσταση της εποχής  είναι καταπληκτικά, η χρήση της μουσικής άρτια. Μην φοβάστε, δεν θα βαρεθείτε αλλά δεν θα μείνετε και άφωνοι. Ο κύριος Μπομπίνας απόλαυσε την ταινία και την καταχωρεί στην κατηγορία " Η χαρά της θείτσας", όπου θείτσα είναι η συμπαθητικότατη κυρία που κατέρχεται του Κολωνακίου και των περί αυτού περιοχών, για να μεταβεί σε γνωστούς κινηματογράφους του κέντρου των Αθηνών και με τις φίλες της να απολαύσουν δύο ώρες ανέμελης κινηματογραφικής ξενοιασιάς, κουνώντας το μαλλί "λάχανο" από την συγκίνηση.

Οι υπόλοιποι δεν νομίζω να κόψετε φλέβες. Καλή ταινία...έως εκεί.

Υ.Γ. Φανταστείτε στα multiplex τι ήττα έχει να πέσει, όταν μπούνε με τον κουβά το ποπκορν και την "κόλα" και ανακαλύψουν ότι δεν μιλάνε στην ταινία. Αλίμονο σε αυτούς που γνώριζαν!  

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ   ***

ΘΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ ;   Βλέπεται σαν ηλιόσπορος....Μπορώ να βάλω και "Kreator" για μουσική επένδυση!