DRIVE (2011) ΗΠΑ
Director:
Είναι cool, είναι ωραίος και θανατηφόρος. Ο λόγος για τον χαρακτήρα του ταχύτατα ανερχόμενου- και όχι άδικα- Ryan Gosling. Ο Gosling είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός που συνδυάζει την εμφάνιση με την απόλυτη προσαρμοστικότητα και εμβάθυνση σε ένα ρόλο. Τον είχα προσέξει πριν 5 χρόνια στο Half Nelsson (8). Πρόσφατα λοιπόν μεταπηδά στην μεγάλη κατηγορία, με μια σειρά ταινιών που τον καθιερώνουν σαν σταρ πρώτης διαλογής. Το Drive είναι μία από αυτές, παρόλο που δεν απευθύνεται σε ένα ευρύτερο κοινό.
Έχοντας στο τσεπάκι του το βραβείο σκηνοθεσίας από το φεστιβάλ των Κανών, ο Δανός σκηνοθέτης και προσωπική επιλογή του πρωταγωνιστή, Nicolas Winding Refn μας ταξιδεύει σε μια στυλιζαρισμένη, αρτίστικη εκδοχή ταινίας του Ταραντίνο. Και ενώ ο τελευταίος πολυλογεί και καταφέρνει να κάνει τις ταινίες όλο και λιγότερο ενδιαφέρουσες, ο Refn με λιγότερα μέσα αποδεικνύεται πιο αποτελεσματικός.
Παρόλα αυτά η ταινία, που αποπνέει μια αύρα δεκαετίας του '80, λόγω της μουσικής αλλά και της γραμματοσειράς των τίτλων της αρχής, είναι μια γοητευτική και βίαιη κενότητα. Ο "ήρωας δίχως όνομα" περιφέρεται με μια οδοντογλυφίδα στο στόμα κοιτώντας το κενό. Αν και μπορούμε να καταλάβουμε την ανάγκη του να θέλει να ενταχθεί σε μια οικογένεια και να νιώσει άνθρωπος πάλι, δεν υπάρχει καμιά εξήγηση για τα κίνητρα του και φυσικά το από που έρχεται. Ίσως το συγκεκριμένο να μην ενδιαφέρει τον σκηνοθέτη που παρασυρμένος σε ένα στιλιστικό όργιο, μετατρέπει σε ταινία ένα σενάριο το πολύ 10 σελίδων.
Η δουλειά του αγγίζει το τέλειο, τα ξεσπάσματα βίας όμως παραμένουν παράταιρα, γιατί στην πραγματικότητα δεν εντάσσονται απόλυτα στο σώμα του φιλμ.
Στην πραγματικότητα παρακολουθούμε ένα κόμικ σε μορφή ταινίας, αδικώντας λίγο τα κόμικ γιατί πολλά από αυτά έχουν πιο μεγάλη εμβάθυνση χαρακτήρων.
Κατά τα άλλα οι ηθοποιοί στέκονται στο ύψος τους, με την Carey Mulligan ( Μια κάποια εκπαίδευση- 7 ) να κλέβει την παράσταση και τους καρατερίστες Bryan Cranston, Albert Brooks και Ron Perlman να δίνουν μικρές απολαυστικές πινελιές ερμηνείας.
Το Drive θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια γυαλιστερή, Ευρωπαϊκής αισθητικής B-movie, άψογης
εκτέλεσης και κενής περιεχομένου. Enjoy!
ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ ***
ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ? Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο...
