CAST
Russell Crowe, Cate Blanchett, Max Von Sydow, William Hurt, Mark Strong, Oscar Issac.
DIRECTOR
Ridley Scott ( also Producer )
145' color
Περιπέτεια εποχής
O Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος επιστρέφει από τις σταυροφορίες και σκοτώνεται σε μια μάχη στην βόρεια Γαλλία. Το στέμμα στέλνεται στην Αγγλία με τον Σερ Ρόμπερτ Λόξλεϊ, ο οποίος θα πέσει θύμα ενέδρας από τον Άγγλο προδότη Γκόντφρεϊ, που συνεργάζεται με τον Γάλλο βασιλιά για εισβολή του τελευταίου στην Βρετανία. Ο Ρόμπιν Λόνγκστράϊντ και οι φίλοι του, γυρνώντας και αυτοί από τον πόλεμο στην πατρίδα, θα βρουν τον ψυχορραγώντα Λόξλεϊ που θα παρακαλέσει τον ήρωά μας να μεταφέρει το σπαθί που κρατά στον πατέρα του, επειδή του το έκλεψε φεύγοντας για τις σταυροφορίες. Ο Ρόμπιν δέχεται, και μεταμφιεσμένος σε ιππότη φτάνει στον Σερ Γουόλτερ Λόξλεϊ, λόρδο του Νότινχαμ που μένει μαζί με την νύφη του, Λαίδη Μάριον και του ανακοινώνει τα μαντάτα. Εκείνος του προτείνει να προσποιηθεί ότι είναι ο γιος του και να γυρνά με την νύφη του για να μην χάσει τα κτήματά του, όντας χωρίς διάδοχο. Ο Ρόμπιν δέχεται, και μαζί με τα πρωτοπαλίκαρα του προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα, καθώς θα έρθουν αντιμέτωποι με τον προδότη Γκόντφρεϊ και την εισβολή των Γάλλων, αλλά και με τον άχρηστο και άδικο νέο βασιλιά της Αγγλίας.
Η ταινία αναφέρεται στα γεγονότα που οδήγησαν τον Ρόμπιν στην παρανομία. Μέχρι τώρα έχουμε γνωρίσει αυτόν τον λαϊκό ήρωα της Αγγλίας με τα κολάν του Έρον Φλυν από την δεκαετία του '30, μέχρι και σήμερα με μια πρόσφατη τηλεοπτική σειρά του BBC. Η ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ είναι πράγματι σαν πρίκουελ του μύθου και προσπαθεί να βάλει σε ένα ιστορικό, αληθοφανές πλαίσιο τον ήρωα, δημιουργώντας μια καινούργια, πιο ενήλικη προσέγγιση. Δυστυχώς έτσι καταφέρνει να αφαιρέσει όλη την γοητεία, τον χαβαλέ και τη διασκέδαση και θα σας πω αναλυτικά το γιατί.
Καταρχάς χρησιμοποιεί έναν πενηντάρη Ράσελ Κρόου, που είναι πολύ βαρύς για τον ρόλο. Μπορεί να συνεργάστηκαν πριν 10 χρόνια επιτυχημένα στον Μονομάχο, για την συγκεκριμένη ταινία όμως φαίνεται σαν λάθος επιλογή και από τις αφίσες ακόμα. Το ίδιο ισχύει και για την Κέιτ Μπλάνσετ, που κάνει ότι μπορεί για να ανάψει μια φλογίτσα πάθους με τον συμπρωταγωνιστή της. Επειδή και οι δύο είναι πολύ καλοί ηθοποιοί καταφέρνουν και αντεπεξέρχονται κάπως στους ρόλους, αλλά εκτός από ένα κρύο φιλί προς τα τέλη της ταινίας, δεν τους βλέπουμε ούτε σε μια ερωτική σκηνή μαζί. Ο Γουίλιαμ Χαρτ μορφάζει συνεχώς παίζοντας έναν συνετό Λόρδο, μην πείθοντάς ούτε στιγμή ότι είναι Άγγλος ευγενής. Οι κακοί Γκόντφρεϊ και ο σερίφης του Νότινχαμ δεν είναι αρκετά κακοί για να τους λατρέψεις μισώντας τους. Μόνο ο Όσκαρ Άϊζακ, που παίζει τον Πρίγκηπα Τζον, ξεχωρίζει και κάποιες στιγμές έχει τις καλύτερες ατάκες, ενώ παίζει ανέμελα με την τεμπέλικη και απάνθρωπη "κακοσύνη" του και κλέβει την παράσταση. O Mαξ Φον Σίντοφ είναι επίσης πολύ καλός παίζοντας τον Γουόλτερ Λόξλεϊ, αποδεικνύοντας πόσο μεγάλος ηθοποιός παραμένει ακόμα και στα 81 του χρόνια.
Ο σκηνοθέτης, ο οποίος είναι αναγνωρισμένης αξίας με μεγάλη φιλμογραφία ( Άλιεν, Μπλέϊντ Ράνερ, Θέλμα και Λουίζ, Μονομάχος κ.α. ) προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην ιστορική βιογραφία και το blockbuster και εκεί ακριβώς την πατάει. Στο πρώτο μισό μετά από ένα μισάωρο δράσης, όχι και τόσο πρωτότυπης θα έλεγα, μας εισάγει στους χαρακτήρες και την ίντριγκα, μακρηγορώντας όμως εις βάρος της ψυχαγωγίας. Παραδόξως αυτό είναι και το καλύτερο κομμάτι της ταινίας. Μόλις ο Ρόμπεν φτάσει στο Νότινχαμ αρχίζουν όλες οι σεναριακές ευκολίες. Ενώ μέχρι τότε είχαμε μια έστω στιβαρή και αργοκίνητη, στα όρια της ακαδημαϊκότητας ταινία, τώρα παραδίδεται στην αχαλίνωτη ευκολία και διεκπεραιωτική ανάγκη των δημιουργών της, μέχρι που επιτέλους προς το τέλος διασκεδάζουμε κιόλας με την αφέλεια των καταστάσεων καθώς άθελά της η ταινία γίνεται αστεία.
Αξίζει λοιπόν για κάτι η ταινία; Βασικά είναι μια μεγάλη παραγωγή και της φαίνεται, παρακολουθείται ευχάριστα έως ενός σημείου, αλλά ρε γαμώτο είναι τελείως στεγνή. Λείπει εκείνη η ματιά που θα της έδινε κάτι καινούργιο και θα ανανέωνε τον μύθο. Για παιδιά δεν είναι, γιατί είναι πολύ σοβαρή και βίαιη, αλλά και οι ενήλικες θα βαρεθούνε μετά από δυόμιση ώρες χιλιοειδομένων πραγμάτων. Πολύ φασαρία για το τίποτα θα ήταν ο κατάλληλος τίτλος.
Στο τέλος μένουν τα πολύχρωμα κουστούμια, τα σκηνικά, κάνα δύο ευφυείς στιγμές, μερικές ατάκες και η τελευταία μάχη που αξίζει μόνο για την χρήση των τόξων και αυτό μόνο για τα αρρωστάκια. Θα μπορούσατε να μην την δείτε στο σινεμά και να περιμένατε την έξοδο της σε dvd, δεν θα χάνατε τίποτα. Βέβαια υπάρχουν και τα θερινά, οπότε με μπιρίτσα και καλή καρδιά κάτι γίνεται. Ο κύριος Μπομπίνας θα σας πρότεινε την παλιά βερσιόν με τον Έρολ Φλιν ή έστω εκείνη της Ντίσνεϊ που ο Ρομπέν είναι αλεπού. Αυτή με τον Κέβιν Κόστνερ είναι για γέλια πια, για να μην μιλήσω για το τραγουδάκι του Μπράιαν Άνταμς!!!
Χωρίς να είναι τερατούργημα και σίγουρα χωρίς να είναι μια ταινία που θα θυμάστε 2 λεπτά αφού βγείτε από την αίθουσα, το Robin Hood μπορεί να θεωρηθεί μια αποτυχία ή καλύτερα μια μετριότητα. Το βέλος του Ρόμπιν, ή Ρομπέν των Δασών, όχι μόνο δεν βρήκε στόχο αλλά χτύπησε μπεκάτσα!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ : ** kai se kese kai se kouva
ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ ; : Bαριέέέέέέμαι.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΚΟΙΝΟ : Ήμουν περαστικός και μπήκα.
Και για χαβαλέ πάρτε και παλιότερα τρέιλερ ταινιών για συγκρίσεις και πλάκα.
Και για την αναπαραγωγή..
Ο ΡΟΜΠΕΝ ΤΩΝ ΜΠΟΜΠΙΝΩΝ!
