ΜΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΜΕΘΟΔΟΣ  (A Dangerous Method, 2011) ΒΡΕΤΑΝΙΑ, ΚΑΝΑΔΑΣ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΕΛΒΕΤΙΑ.

Director: 

David Cronenberg

Cast: Michael Fassbender, Keira Knightley, Viggo Mortensen, Vincent Cassel.

Η περίπτωση του Κρόνενμπεργκ είναι μοναδική. Τέσσερις δεκαετίες τώρα προχωρά ένα μοναχικό και δημιουργικό μονοπάτι στις παρυφές της έβδομης τέχνης. Έχοντας ξεκινήσει καθαρά με cult ταινίες τρόμου μπολιασμένες με μπόλικη διαστροφή και αίμα, περνά στην συνέχεια σε μια πιο "mainstream" κατάσταση- λέμε τώρα!- με αντίστοιχα εξωφρενικά αποτελέσματα. Τα τελευταία χρόνια διάγει μια πιο σινεφίλ φάση και αγκαλιάζεται από τους κριτικούς πανταχόθεν, που ούτως ή αλλιώς τον αγαπούσαν- και όχι άδικα. Ο κύριος Μπομπίνας μεγάλωσε με τις ταινίες του. Άλλες τις λάτρεψε και άλλες τον απογοήτευσαν. Δεν μπορώ όμως να μην βγάλω το καπέλο σε έναν ασυμβίβαστο και πρωτοπόρο δημιουργό. Ας μπούμε τώρα στο ψητό.

Η 19η ταινία του Κρόνενμπεργκ θα μπορούσε να μην είχε την ανεξίτηλη σφραγίδα του, θεματολογικά τουλάχιστον. Και ενώ μας έχει δώσει δείγματα ενός άλλου κινηματογράφου, M. Butterfly (1993), Spider (2002), εντούτοις απομακρύνεται κι άλλο από τα νερά του, όχι όμως και από τα βασικά του θέματα. Υιοθετώντας μια άκρως ακαδημαίκή κινηματογράφηση, τέμνει μια αληθινή ιστορία. Πηγές του είναι το ομώνυμο βιβλίο του John Kerr και το θεατρικό έργο του  Christopher Hampton "the talking cure". 

Τα δύο ιερά τέρατα της ψυχανάλυσης, ο Carl Jung και ο Sigmund Freud, έρχονται σε επαφή λόγω μιας ασθενούς του πρώτου. Ξεκινάνε μια σχέση αλληλοεκτίμησης και σεβασμού που με τον καιρό θα ψυχρανθεί τόσο, ώστε ο Freud να αποκηρύξει σχεδόν τον Jung. Σύμφωνα με τους σεναριογράφους λοιπόν που παρουσιάζουν και αποσπάσματα από γράμματα που έστελνε ο ένας στον άλλο, τα πάντα γίνανε για το φουστάνι. Οκ ως εδώ. Η αγάπη του σκηνοθέτη για την ψυχανάλυση- που και ο ίδιος παραδέχεται ότι συνεχίζει και τον έχει βοηθήσει τα μάλα- τον σπρώχνει προς το θέμα. Ενώ όμως είναι βαθύ και πολυεπίπεδο, καταλαβαίνεις στο μισό της ταινίας ότι θα κολυμπήσει στα ρηχά. Οι πρωταγωνιστές βέβαια είναι άψογοι με καλύτερο τον Michael Fassbender, ο οποίος παίζει με υπόκωφες εκρήξεις και σιωπηλά βλέμματα, σκιαγραφώντας έναν αινιγματικό άνθρωπο. Η Keira Knightley καταφέρνει να αποδώσει εξαιρετικά την ασθενή και μετέπειτα ερωμένη του Jung, έχοντας τις πιο αβανταδόρικες σκηνές. Ο Viggo Mortensen είναι καλός μεν, αλλά δεν ταιριάζει απόλυτα στον ρόλο καθότι είναι υπερβολικά γοητευτικός για Freud. Επίσης έχει εισάγει το γνωστό ράθυμο στυλ του στο παίξιμο και παρά την προσπάθειά του διακρίνουμε τον Viggo πίσω από τον Sigmund. 

Όπως ανέφερα η σκηνοθεσία είναι χειρουργική. Το μοντάζ σφιχτοδεμένο. Μεταφερόμαστε από δωμάτιο σε δωμάτιο- οι θεατρικές καταβολές - η κάμερα είναι ακίνητη στραμμένη στα πρόσωπα, προσπαθώντας ωστόσο να δει μες στην ψυχή. Εκεί που μας τα χαλάει είναι στην, εν τέλει, επιδερμική προσέγγιση του θέματος, καταφέρνοντας να αναγάγει όλη την ιστορία της ψυχανάλυσης και του πόλεμου των ιδεών δύο μεγάλων μυαλών, σε μια ιστορία αγάπης και σεξουαλικού πόθου. Αυτό είναι το ένα μείον. Το δεύτερο προκύπτει από την ίδια την κατασκευή της ταινίας, έχει περιορισμένα όρια. Η ψυχρότητα  και αποστασιοποίηση που στο παρελθόν έχει ευνοήσει ταινίες του εδώ γυρίζει μπούμερανγκ, γιατί το θέμα είναι ήδη βαρύ και στατικό οπότε δεν έχεις να ελπίζεις σε οποιαδήποτε άλλη ψυχαγωγική ανάσα. Εν ολίγοις, τελειώνοντας η ταινία δεν σου μένει σχεδόν κανένα συναίσθημα. Παρόλα αυτά είναι ένα σπάνιο φιλμ, από αυτά που δεν γυρίζονται συχνά και μια έντιμη και σοβαρή δουλειά με αρκετά πράγματα να δει κανείς. Το πιο ενδιαφέρων ίσως είναι αυτό που υπονοείται ή δεν φαίνεται. Μισόλογα, χαμένες φράσεις, καταπιεσμένα αισθήματα. Στην πραγματικότητα είναι σαν kinky ταινία του James Ivory.

Η ανασύσταση της εποχής και το γενικότερο επίπεδο παραγωγής είναι άψογα. Ειδική μνεία στην μουσική του μόνιμου συνεργάτη του Κρόνενμπεργκ, Howard Shore. 

Νομίζω ότι μια χαρά θα την δείτε σπίτι, ταινία 4 τοίχων και συνεχούς διαλόγου. Για όποιους νομίζουν ότι η φυσική θέση μιας ταινίας είναι στο σινεμά, δεν θα με βρουν αντίθετο. Το νου σας όμως την αίθουσα, μην πέσετε σε κάφρους που βαριούνται από μια χαμηλότονη υπαρξιακή ταινία.

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ     6 ΣΤΑ 10.

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ?      Μόνο αν ήμουν του επαγγέλματος...

ΥΠΕΡΩΡΙΕΣ!!!   

Για σας βγάζω τα ματάκια μου. Έχουμε και λέμε:

CRAZY, STUPID, LOVE (2011) ΗΠΑ, 118'

Directors: 

Glenn Ficarra, John Requa

Cast: Steve Carell, Ryan Gosling, Julianne Moore, Emma Stone, Marisa Tomei, Kevin Bacon.

Καλύτερο από πολλά του είδους του και με φανταστικό καστ, το φιλμ των  Glenn Ficarra και  John Requa προδίδεται από το συντηρητικό και κοινότυπο τέλος του. Ξεκινά όμως πολύ δυναμικά σαν μια ιστορία κρίσεως μέσης ηλικίας με χιούμορ και ευαισθησία, μεταλλάσσεται σε καθαρόαιμη αισθηματική κωμωδία, για να καταλήξει στο προφανές με λόγους και όρκους αιώνιας αγάπης μπροστά σε πλήθος ανθρώπων. Έως εκεί όμως έχουμε περάσει καλά χωρίς κανείς να προσβάλει την νοημοσύνη μας. Αν σας άρεσε ο Ryan Gosling στο "Drive", εδώ θα κόψετε φλέβες. Ιδανική σπιτική οικογενειακή προβολή.

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ   6 στα 10.

GREEN LANTERN (2011) ΗΠΑ, 114' (123' EXTENDED)

Director: 

Martin Campbell

Cast: Ryan Reynolds, Blake Lively, Peter Sarsgaard, Mark Strong, Tim Robbins, Angela Bassett.

Ένας σχετικά άγνωστος σούπερ ήρωας, από κόμικ της DC, γίνεται πανάκριβη υπερπαραγωγή των 200 εκατ. δολαρίων! Καλό καστ, εντυπωσιακά εφέ, αστεία ιστορία, ανύπαρκτοι χαρακτήρες. Μόνο σε σινεμά με 3D και αυτό προαιρετικά.

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ     5 στα 10.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ: CAPTAIN AMERICA (Captain America: The First Avenger)(2011) ΗΠΑ,124'.

Director: 

Joe Johnston

Cast:  Chris Evans, Hugo Weaving, Samuel L. Jackson, Hayley Atwell, Tommy Lee Jones, Stanley Tucci.

Αρκετά πιστή μεταφορά μιας μεγάλης επιτυχίας της Marvel Comics στην μεγάλη οθόνη. Παίρνει τον χρόνο της και δεν βιάζεται, σε αυτό θυμίζει την πρακτική του "Batman begins". Εκεί σταματούν βέβαια και οι οποιεσδήποτε συγκρίσεις. Ο Joe Johnston είναι ένας μέτριος σκηνοθέτης (Jumanji, Jurassic Park III) και προφανώς υπάρχουν όρια σε αυτά που μπορεί να κάνει. Μεγάλη παραγωγή, όπως μας έχουν συνηθίσει τώρα τελευταία, με καλό καστ. Οι πατριωτικές κορόνες είναι αμβλυμένες, προς τιμήν της ταινίας. Η δράση δεν είναι καταιγιστική. Συνολικά μια αξιοπρεπής "άοσμη" ταινία. Αποτελεί ουσιαστικά ¨γέφυρα" στους επερχόμενους  "Avengers". 

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ    6 στα 10. 

ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΑΪΒΙΚΗΣ, ΣΕ ΑΓΝΩΣΤΑ ΝΕΡΑ (Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides)(2011) ΗΠΑ, 136'

Director: Rob Marshall

Cast:  Johnny Depp, Penélope Cruz, Ian McShane, Geoffrey Rush, Stephen Graham, Keith Richards.

Ο Τζόνι Ντεπ τώρα που έχει παιδάκια πρέπει να τα ταΐσει, να τα σπουδάσει....καταλαβαίνετε. Η τέταρτη ταινία των πειρατών δεν προσπαθεί καν να κρύψει την προχειρότητα της. Είναι με διαφορά η χειρότερη από όλες. Η Penélope Cruz τα κάνει ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Καλύτερα να πάτε στο αντίστοιχο θεματικό πάρκο της Disney. Εκεί θα πληρώσετε περισσότερα, αλλά θα σηκωθείτε από τον βουλιαγμένο καναπέ σας!

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ     5 στα 10.

SUPER 8 (2011) ΗΠΑ, 112'.

Director,

Writer:

J.J. Abrams

Cast: Elle Fanning, Amanda Michalka, Kyle Chandler, Riley Griffiths, Joel Courtney, Noah Emmerich.

Το νέο παιδί θαύμα του Χόλιγουντ (J.J. Abrams- Lost, Star Trek) αντιγράφει το παλαιότερο (

Steven Spielberg- δεν χρειάζονται συστάσεις). Η διαφορά είναι ότι ο Spielberg δημιούργησε μια σχολή, ενώ ο Abrams απλώς αντιγράφει επιτυχημένα. Δεν είναι ότι δεν έχει ταλέντο και ότι δεν είναι πανέξυπνος και ικανός, απλά δεν την ψάχνει παραπάνω, κάνει το κέφι του. Η ταινία λοιπόν είναι του πρώτου σε παραγωγή του δεύτερου και θυμίζει ταινία του δεύτερου μόνο που την έχει γυρίσει ο πρώτος. Μπερδευτήκατε; Δεν χρειάζεται, σας τα κάνω λιανά. Είναι κάτι μεταξύ του Ε.Τ. και του Cloverfield, ένα υβρίδιο δηλαδή και φόρος τιμής στον δάσκαλο. Συμπαθής, με καταπληκτικούς νεαρούς πρωταγωνιστές, έχει επιμέρους καλές στιγμές παγιδεύεται όμως στην αφέλεια και την απλοϊκότητα. Το θέμα είναι να μην επαναλαμβάνεις και τα λάθη του δασκάλου σου.

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ   6 ΣΤΑ 10.

ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ (Don't Be Afraid of the Dark)(2010) ΗΠΑ, Αυστραλία, Μεξικό. 99'

Director: 

Troy Nixey

Cast:  Katie Holmes, Guy Pearce, Bailee Madison.

Ο ιθύνων νους εδώ είναι ο "πολύς" Guillermo del Toro, που έχει διασκευάσει το σενάριο από μια παλιά τηλεταινία και έχει κάνει την παραγωγή. Αξιοπρεπές θρίλερ όπου η μικρή πρωταγωνίστρια βάζει τα γυαλιά στην Katie Holmes ( ατάλαντη ) και στον Guy Pearce ( βαριέται ). Είναι για όλες τις ηλικίες- που λέει ο λόγος. Περισσότερο μια ιστορία φαντασμάτων και μύησης. Μπορεί η πηγή του κακού να σας απογοητεύσει, η ταινία πάντως έχει καλά εφέ και ποντάρει πιο πολύ στην ατμόσφαιρα. Για μια κρύα νύχτα στο σπίτι.

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ    6 στα 10.

Τώρα πάμε στα βαθιά. Δυο ταινιούλες μικρές και αιματηρές. Μόνο από τον Μπομπίνα! 

ΜΕΣΑ ΜΟΥ (

À l'intérieur )(2007) Γαλλία. 75' (83' unrated)

Directors: 

Alexandre Bustillo, Julien Maury

Cast: Béatrice Dalle, Alysson Paradis. 

Έγκυος περιμένει να ξημερώσει για να πάει να γεννήσει με ραντεβού, αλλά δεν έχει υπολογίσει στην επιθυμία μιας παρανοϊκής αγνώστου να της πάρει το παιδί.

Φυσικά πάντα γράφω για το unrated. Ταινία τεσσάρων τοίχων, αγωνιώδης αλλά τελικώς πολύ μέτρια, έως κακή. Γραφική βία και σεναριακές αφέλειες. Προσοχή, μόνο για φανατικούς. 

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ      4 στα 10.

GUROTESUKU (2009) Ιαπωνία, 69' (73' unrated)

Director, Writer:

Kôji Shiraishi

Cast: Tsugumi Nagasawa, Hiroaki Kawatsure and Shigeo Ôsako

Τι να σας πω, αυτοί οι Ιάπωνες κάθε φορά ξεπερνούν τον εαυτό τους. Γυρνάνε τις πιο άρρωστες ταινίες. Η συγκεκριμένη δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνεχής προσπάθεια ενός ψυχοπαθή να κακοποιήσει σεξουαλικά, σωματικά και ψυχικά ένα ζευγάρι δύσμοιρους νεαρούς. Η αλήθεια είναι ότι γίνεται με κάποιο στυλ και καλές ερμηνείες, δεν ξέρω όμως ποιος θα αντέξει μια ακατάπαυστη έκθεση ωμοτήτων. Μόνο για ταγμένους του Ασιατικού τρόμου. 

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ    5 στα 10.

ΚΟΝΑΝ Ο ΒΑΡΒΑΡΟΣ (CONAN THE BARBARIAN) 2011, ΗΠΑ, 113'

Director: 

Marcus Nispel

Cast:  Jason Momoa, Ron Perlman, Rose McGowan, Rachel Nichols, Stephen Lang.

Ποιο μπορεί να είναι το νόημα της φιλμικής επανεκκίνησης ενός ήρωα του φανταστικού, χωρίς ίχνος φαντασίας από τους δημιουργούς; Ο συνηθισμένος ύποπτος Marcus Nispel, με τα απαράδεκτα ριμέικ "Παρασκευή και 13", "Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι", είναι μια κλασσική περίπτωση πρώην βιντεοκλιπά, που δεν κατάφερε ποτέ να βάλει ψυχή στην εικόνα του και ρυθμό στο μοντάζ του.

Από που να ξεκινήσει κανείς; Καταρχάς το σενάριο είναι παιδαριώδες. Δεν είναι πιστό στο πνεύμα του  Κόναν, από τα βιβλία του  Howard, ούτε από την διασκευή τους σε κόμικ της Marvel. Η ιστορία έχει κενά, οι χαρακτήρες είναι χάρτινοι, η φασαρία πολύ, το περιβάλλον υπερβολικά ψηφιακό. Μόνο ο πρωταγωνιστής  Jason Momoa , που μοιάζει καταπληκτικά στην εικονογράφηση του ήρωα, σώζεται. Είναι φυσικά και καλύτερος ηθοποιός από τον προκάτοχό του Schwarzenegger, που το 1982 έπαιξε πρώτος τον ρόλο. Ακόμα και ο  Stephen Lang 

(Avatar), που παίζει τον κακό μάγο-πολέμαρχο είναι οκ. Κατά τα άλλα...γκρέμιστα.

Τουλάχιστον θα είχε πλάκα, αν δεν ήταν τόσο χοντροκομμένο. Οι χαρακτήρες στις ταινίες του Nispel δεν έχουν υπόσταση, είναι απλά ανθρώπινες αναπαραστάσεις με συγκεκριμένους κώδικες χαρακτηριστικών. Τώρα φωνάζεις, τώρα σκοτώνεις. Ακόμα και η μουσική είναι εκνευριστική. Η βία είναι αρκετά γραφική αλλά ρέπει προς το καρτουνίστικο. Αυτό μειώνει περισσότερο την επική αίσθηση του φιλμ.

Συνολικά, μια μέτρια ταινία, απογοητευτική για τους φαν του ήρωα και του είδους. Αυτοί είναι και οι μόνοι που αξίζει να την δουν, έστω και για λόγους τιμής. Οι υπόλοιποι προσπεράστε.

Υ.Γ. Το 3D συμπαθές, αλλά δεν το σώζει.

Υ.Γ.2   Για περισσότερο Jason Momoa, προτιμήστε την καταπληκτική, επική σειρά "Game of thrones" (9 στα 10).

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ   *

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ?    Μα τον Κρομ...ποτέ!!!

DVD/ BLURAY

ΦΙΛΕΝΑΔΕΣ (BRIDESMAIDS) 2011, ΗΠΑ, 125' (130' UNRATED)

Director: 

Paul Feig

Cast: Kristen Wiig, Maya Rudolph, Rose Byrne.

Όχι λοιπόν, δεν είναι το θηλυκό Hangover, δεν είναι μια απομίμηση του Sex and the city- αν και υπάρχουν ψήγματα και από τα δύο παραπάνω. Το Bridesmaids καταφέρνει να δημιουργήσει μια κατηγορία μόνο του.

Η Άννι βρίσκεται σε μια ελεύθερη προσωπική πτώση. Ο φούρνος που είχε έκλεισε, δεν έχει μια σχέση της προκοπής, πλησιάζει με τρόμο τα σαράντα και γενικότερα νιώθει οίκτο για τον εαυτό της. Αυτό αντανακλάται σε κάθε πράξη της. Η κολλητή της, Λίλιαν της προτείνει να γίνει παράνυφος στον γάμο της και κείνη γαντζώνεται από αυτό το γεγονός για να δώσει ένα νόημα στη ζωή της. Το μεγάλο της πρόβλημα όμως είναι η Έλεν, μια σκύλα καινούργια φίλη της Λίλιαν, που έχει αναλάβει και κείνη την διοργάνωση του γάμου. Μαζί και οι δύο θα επιδοθούν σε έναν αγώνα να εντυπωσιάσουν την μέλλουσα νύφη, με τραγελαφικά αποτελέσματα. Σε αυτό θα βοηθήσουν και μια χούφτα από άλλες φιλενάδες, αρκετά "πυροβολημένες".

Η διαφορά από αντίστοιχες ταινίες είναι ότι το πολιτικώς ορθό πάει βόλτα. Πάνω που σου έρχεται μια αηδία από τις γλυκερές χαζομάρες των προετοιμασιών του γάμου, συμβαίνουν πραγματικά αστείες και ανθρώπινες καταστάσεις. Η Kristen Wiig είναι πολύ καλή στον πρωταγωνιστικό ρόλο, μοιάζοντας ευάλωτη, αστεία, υστερική και σπαστική συγχρόνως. Να σημειώσουμε ότι είναι και συν-σεναριογράφος. Η πάντα πολύ καλή Rose Byrne, λάμπει στον ρόλο της κολλητής από την "κόλαση"! Αυτό όμως που ξεχωρίζει την ταινία από τον συρφετό είναι οι δεύτεροι χαρακτήρες και το σενάριο.

Οι σκηνές και οι διάλογοι δεν έχουν συγκεκριμένο ρυθμό, αλλά έχουν δικό τους χαρακτήρα, οδηγώντας το φιλμ σε ποιο αντισυμβατικά μονοπάτια, υπερπηδώντας έτσι τους σκοπέλους των κλισέ που αναπόφευκτα υπάρχουν σε ταινίες του είδους. Αυτό είναι πλέον σήμα κατατεθέν του παραγωγού  Judd Apatow, που και σαν σκηνοθέτης στο παρελθόν μας έχει δώσει κωμωδίες που κυμαίνονται από το αρκετά καλό έως το αδιάφορο. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες δημιουργούς σε έναν δύσκολο είδος, την κωμωδία.

Η ταινία λοιπόν είναι αστεία και κάποιες στιγμές ξεκαρδιστική. Ακόμα και οι υπερβολές δείχνονται με γούστο. Υπάρχει βέβαια και το απαιτούμενο happy end, το οποίο όμως είναι χαμηλών τόνων. Μέσα στις αναπόφευκτες λοιπόν συμβάσεις, κινείται με ευελιξία καταφέρνοντας να είναι ταυτόχρονα διασκεδαστική αλλά και έξυπνη, πράγμα σπάνιο για...chick flick!

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ        7 στα 10.

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ?        Δεν ανήκω στο target group...

CULT CORNER


HUMAN CENTIPEDE, THE (FIRST SEQUENCE) (2009) ΟΛΛΑΝΔΙΑ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ.

Director,

Writer: Tom Six

Cast: Dieter Laser, Ashley C. Williams, Ashlynn Yennie, Akihiro Kitamura.

Καμία έκπληξη δεν υπάρχει σε αυτό το ξεδιάντροπο φιλμ του φοβερού  Tom Six. Είναι αυτό ακριβώς που λέει. Ένας τρελός επιστήμονας θέλει να δημιουργήσει ένα ανθρώπινο πολύποδο! Γιατι; Μα γιατί...είναι τρελός! Την πέφτει λοιπόν σε ανυποψίαστα θύματα, που τα κοιμίζει και τα μεταφέρει στην απόλυτα αποστειρωμένη και τεράστια κατοικία του μέσα στο δάσος. Πως ακριβώς θα πετύχει τον στόχο του; Με μια χειρουργική επέμβαση όπου θα ενωθούν τα σώματα των υποκειμένων με έναν πρωτότυπο και προφανή τρόπο, ass to mouth!!!

Λάτρης της πολιτικής ΜΗ ορθότητας και αρκετά ιδιόρρυθμος ώστε να κάνει ότι γουστάρει- καλό αυτό- ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος με το φοβερό όνομα, δημιουργεί ένα νοσηρό φιλμ στα χνάρια παλαιότερων δημιουργών του είδους. Υπάρχει μια αύρα "φτηνού" τρόμου των δεκαετιών του '70 και του '80. Η φάτσα του παρανοϊκού γιατρού είναι απίστευτη.  Ο Dieter Laser- άλλο απίστευτο όνομα- καρατερίστας Γερμανός ηθοποιός, δίνει μια ερμηνεία που τον μετατρέπει σε απόλυτο άρχοντα των b-movies. Οι δύο Αμερικάνες φίλες, στο πρώτο μισάωρο που μιλάνε, είναι σαν να έχουν βγει από ταινία πορνό. Το ίδιο και το παίξιμό τους. Απίστευτο γέλιο. Γιατί δεν μιλάνε αργότερα; Μα καλά μου παιδιά, δεν καταλαβαίνετε τίποτα;

Γενικά η ταινία είναι καλύτερη από ότι ακούγεται. Φυσικά δεν είναι για όλα τα γούστα. Είναι λιγότερο αιματηρή και τα περισσότερα πράγματα υπονοούνται. Υπάρχουν και οι προφανείς ανατομικές σκηνές, με τα αντίστοιχα αποτελέσματα! Δεν ξεφεύγει στιγμή από αυτό που είναι όμως, ένα φτηνό και "βρώμικο" φιλμικό υποπροϊόν. Σαν τέτοιο είναι σχετικά επιτυχημένο. Αυτή τη στιγμή ήδη παίζεται στο εξωτερικό το σίκουελ και η τρίτη ταινία ετοιμάζεται πυρετωδώς! Για ταγμένους και όσους θέλουν να μυηθούν. 

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ      **

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ?      Προτιμώ να δω το δεύτερο.

CONTAGION (2011) ΗΠΑ

Director: 

Steven Soderbergh

Cast: Gwyneth Paltrow, Matt Damon, Laurence Fishburne, Jude Law, Marion Cotillard, Kate Winslet.

H Gwyneth Paltrow αγγίζει αντικείμενα και ανθρώπους και η κάμερα μένει μερικά δευτερόλεπτα στο σημείο επαφής. Ο εχθρός είναι αόρατος και θανάσιμος. Μιλάμε, αν είστε υποχόνδριοι καλά θα κάνετε να μην δείτε την καινούργια ταινία του Steven Soderbergh. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης δεν μας λέει κάτι καινούργιο, παρά το καταπληκτικό καστ και το επίπεδο παραγωγής, το λέει όμως καλά. 

Το στυλ είναι ντοκιμαντερίστικο- βλέπε Traffic του ιδίου- και η ματιά άκρως ρεαλιστική. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια ταινία επιστημονικής φαντασίας αλλά για ένα πιθανό σενάριο εξάπλωσης επιδημίας- βλέπε Η1Ν1, που ευτυχώς δεν επαληθεύτηκε. Οι ιστορίες είναι παράλληλες και καλύπτουν όλο το φάσμα του προβλήματος, από τον patient zero έως τους ερευνητές και την παγκόσμια επιτροπή υγείας- άλλο ένα κοινό με το Traffic.

Από την πρώτη στιγμή η ατμόσφαιρα είναι απειλητική, οι άνθρωποι βρίσκονται στην δίνη του προβλήματος, εξεγέρσεις ξεσπούν, κανείς δεν είναι ασφαλής. Εκεί όπου μια παρόμοια θεματικά ταινία όπως το πολύ μέτριο "Ξέσπασμα" (Outbreak) δίνει σημασία στην αγωνία και στο επιφανειακό σασπένς, ο  Soderbergh εστιάζει στους ανθρώπους και στο δράμα που ζουν κλεισμένοι μέσα στα σπίτια τους, στα εργαστήρια, στα νοσοκομεία.

Παρόλα αυτά η ταινία έχει μερικά σημαντικά ψεγάδια. Μερικοί χαρακτήρες μοιάζουν να ασφυκτιούν στο χρόνο που τους δίνεται. Η πιο αδικημένη είναι η Marion Cotillard που χάνεται για μεγάλο διάστημα από την οθόνη. Επίσης, χωρίς να θέλω να χαλάσω την αγωνία, η ταινία καταλήγει σε εύκολο κλείσιμο, ενώ η κλίμακα είναι μεγάλη και το θέμα σοβαρό, αφήνοντας ένα αίσθημα ανολοκλήρωτου. Και τα δύο παραπάνω δείχνουν ότι ίσως θα ήταν προτιμότερη μια  προσέγγιση  σε μορφή μίνι σειράς για την τηλεόραση. Τέλος πάντων. 

Ένα άλλο θέμα είναι ο ρόλος του αδίστακτου bloger (Jude Law). Δεν είναι βέβαια πρόβλημα το ότι είναι αδίστακτος. Η παραπληροφόρηση αποτελεί στοιχείο εξίσου επικίνδυνο. Το πρόβλημα προκύπτει γιατί όλοι οι άλλοι στα ΜΜΕ και στους οργανισμούς υγείας είναι τόσο "αλτρουιστές". 

Το Contagion είναι μια φιλμική γρίπη. Την "κολλάς" εύκολα αλλά με 2 μέρες στο κρεβάτι έχεις ξεχάσει ότι την είχες. 

Υ.Γ. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν δίνεται και τίτλος στα Ελληνικά σε μερικές ταινίες. Μερικοί άνθρωποι ξέρετε δεν γνωρίζουν Αγγλικά. Έχω έναν να προτείνω: ΑΡΡΩΣΤΙΑ!

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ        7 ΣΤΑ 10.

ΘΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ?       Όχι κρυωμένος!