ΑΘΙΚΤΟΙ (INTOUCHABLES) 2011, Γαλλία- Διάρκεια 112'

Directors: Olivier Nakache, Eric Toledano.

Cast: François Cluzet, Omar Sy, Anne Le Ny, Audrey Fleurot.

Γεννημένη για να συγκινήσει και να δημιουργήσει ζεστά και ανθρώπινα συναισθήματα, η ταινία των Olivier Nakache, Eric Toledano, που υπογράφουν συγχρόνως και το σενάριο, είναι βασισμένη- με υπογραμμισμένη την λέξη ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ- σε αληθινή ιστορία. Η υπογράμμιση προφανώς έχει να κάνει με το «περίπου» της υπόθεσης. Έχει ευτυχήσει να διαθέτει δύο καταπληκτικούς πρωταγωνιστές (François Cluzet, Omar Sy) και μερικούς ενδιαφέροντες δεύτερους ρόλους, προσεγμένη σκηνοθεσία, άρτια παραγωγή και μια εναρκτήρια σεκάνς καταδίωξης στο νυχτερινό Παρίσι, που σε εισάγει αμέσως στο κλίμα της ταινίας.

Δεν είναι ότι δεν περάσαμε καλά, αλλά δεν είδαμε κάτι νέο. Φτιαγμένη σαν μια απόλυτα feelgood ταινία, είναι γεμάτη με όλα τα αντίστοιχα στερεότυπα. Ο φτωχός έγχρωμος, γιος μεταναστών, που παραστράτησε αλλά διαθέτει φοβερά καλή ψυχή και εσωτερική καλιέργεια, ο πάμπλουτος τετραπληγικός- μιλάμε για π-ά-μ-π-λ-ο-υ-τ-ο-ς!

Είναι όμως φοβερά δυστυχισμένος, μιας και είναι καθηλωμένος σε ένα καροτσάκι για όλη του τη ζωή μετά από ένα ατύχημα με παρα-πέντε (όχι την σειρά, αυτό με το αλεξίπτωτο!). Για προφανείς λόγους βαρεμέρας θα επιλέξει τον συμπαθητικό και εξωστρεφή Driss για να γίνει ο προσωπικός του φροντιστής- τα βασικά...να του κάνει γυμναστική, να τον ταϊζει, να τον....ξεσκατίζει... Ο φτωχός πλην τίμιος Driss, που έχει πάει στην συνέντευξη για να πάρει μόνο μια υπογραφή για να ανανεώσει το επίδομά του, «ψήνεται» παραδόξως για μια τέτοια δουλειά. Οι δυό τους θα γίνουν οι καλύτεροι φίλοι και θα βοηθήσουν ο ένας τον άλλο να βρούν την ισσοροπία και την ευτυχία στην προσωπική τους ζωή.

Δεν είναι στιγμή ψυχοπλακωτική ταινία, όπως το «Η θάλασσα μέσα μου» ας πούμε. Γεμάτη από θετικά μηνύματα και με αμβλυμμένες   τις φυλετικές και κοινωνικές προκαταλήψεις, ανήκει σε εκείνες τις Αμερικάνικης νοοτροπίας ταινίες όπου όλοι ανεξαιρέτως στέκονται πάνω από τις περιστάσεις. Ρε παιδί μου, είναι όλοι...τόόόόσο καλοί.

Ιδανική για μια ευχάριστη και ζεστή βραδιά σπίτι με ουμανιστικά «μηνύματα». Η επιτυχία της δεν μου φαίνεται άδικη, καθώς και μόνο το ότι δείχνει ανθρώπους, που κάτω από δύσκολες συνθήκες βρίσκουν το δρόμο τους με τόσο «γλυκό» τρόπο, γεμίζει το σινεφίλ κοινό με ελπίδα και αισιοδοξία σε καιρούς χαλεπούς σαν κι αυτούς που ζούμε. Να ήταν όλα τόσο εύκολα...!

Αξίζει να την δείτε. Εμάς δεν μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, αλλά περάσαμε καλά....πως το λένε ....tres bien!!!

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ  **1/2

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ; Με τη μαμά μου...

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΕΒΙΝ (WE NEED TO TALK ABOUT KEVIN) 2011- Ην. Βασίλειο, ΗΠΑ, Διάρκεια 112'.

Director: 

Lynne Ramsay
Cast: Tilda Swinton, John C. Reilly, Ezra Miller, Jasper Newell.


Πως είναι αλήθεια να είσαι η μητέρα ενός "τέρατος"; Παρακολουθώντας την αποσπασματική ιστορία, μέσα από το μυαλό της Eva Khatchadourian ( η πάντα εκπληκτική Tilda Swinton ), ταξιδεύουμε στον χρόνο με ένα καταπληκτικό μοντάζ και η μόνη ένδειξη για το πότε, είναι το μάκρος των μαλλιών της ηρωίδας. Το κόκκινο είναι το χρώμα που την στοιχειώνει. Σε μια εκδρομή της στην Ιταλία, υποθέτουμε, σε έναν "πόλεμο" ντομάτας, στο αίμα που ο γιος της βούτηξε την ζωή της, στην μπογιά που της πετάνε στο σπίτι. Κάθε μέρα ξεπλένει τα χέρια της και κάθε μέρα φαίνεται σαν να είναι βουτηγμένη σε αυτό.

Απέκτησε κάτι που όλοι απευχόμαστε, ένα πραγματικά πανέξυπνο και "διαβολικό" παιδί, γεννημένο να της κάνει την ζωή κόλαση. Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι υπερφυσικό όπως στην "Προφητεία". Η μόνη που το βλέπει είναι η ίδια. Ο πατέρας του ζει στην κοσμάρα του. Το σπίτι τους, ένα πολύ ακριβό σπίτι στα προάστια, είναι χαρακτηριστικά άδειο. Τα ράφια της κουζίνας, οι επιφάνειες των επίπλων, τα συναισθήματα. Στην πραγματικότητα ποτέ, κανείς δεν μιλάει πραγματικά για τον Κέβιν.

Βασισμένο σε ένα μυθιστόρημα του 2003 της Lionel Shriver, το φιλμ της Lynne Ramsay είναι ένα "ενοχλητικό" κομψοτέχνημα που διαθέτει δύο καταπληκτικές ερμηνείες από τρεις (!) ηθοποιούς, καθότι τον ρόλο του Κέβιν στα χρόνια 6 έως 8 τον παίζει ο φοβερός πιτσιρικάς Jasper Newell, που δίνει την σκυτάλη στον έφηβο Ezra Miller. Το μοντάζ όπως αναφέραμε είναι εκπληκτικό και η διεύθυνση φωτογραφίας από τον Seamus McGarvey φέρνει εις πέρας ένα δύσκολο έργο και απογειώνει το φιλμ.

Στην πραγματικότητα έχουμε ένα ψυχογράφημα με την μορφή ενός ψυχολογικού θρίλερ και συγχρόνως ένα κοινωνικό σχόλιο, με χαρακτηριστικά ειρωνική διάθεση και, παρά την σοβαρότητα του θέματος, διανθισμένο με χιούμορ. 

Από τις καλύτερες περσινές ταινίες, δεν της έτυχε η αναγνώριση που έπρεπε, είναι σίγουρο ότι θα αποκτήσει cult status. Δείτε τη οπωσδήποτε. Στην αρχή μπορεί να σας παραξενέψει, αλλά στην συνέχεια θα σας "ρουφήξει" στον κόσμο της. Η ματιά της ενδέχεται να μην είναι για όλους, αλλά όλοι μπορούν να τη δουν! Ένα "ανεξάρτητο" κινηματογραφικό διαμαντάκι.-------Lakis Bobinas.

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ   ****

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ;   Χωρίς δεύτερη σκέψη...

ΑΓΩΝΕΣ ΠΕΙΝΑΣ (THE HUNGER GAMES) 2012- ΗΠΑ, Διάρκεια 142'

Director, Writer:

Gary Ross

Cast:  Jennifer Lawrence, Josh Hutcherson, Liam Hemsworth, Stanley Tucci, Wes Bentley, Woody Harrelson, Lenny Kravitz, Donald Sutherland.

Η Jennifer Lawrence να τρέχει ιδρωμένη μέσα στο δάσος και το στήθος της να ανεβοκατεβαίνει αισθησιακά!  Αυτό είναι το μόνο που σου μένει μετά από τα 142 λεπτά του υπερφιλόδοξου 1ου μέρους, της διασκευασμένης για την μεγάλη οθόνη τριλογίας βιβλίων της Suzanne Collins.

Η ιστορία δεν είναι δα και πρωτότυπη. Με μια πρώτη σκέψη μου έρχονται στο μυαλό τα "The running man" με τον Arnold Schwarzenegger και το Ιαπωνικό "Battle royale". 

Σε ένα δυστοπικό μέλλον, όπου μια κυρίαρχη ελίτ ζει στην Πρωτεύουσα, μέσα στα πλούτη και τις διάφορες κιτς μόδες, παρακολουθεί μέσα από την τηλεόραση κάθε χρόνο τους Αγώνες Πείνας, όπου 24 έφηβοι, από διάφορες υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας, αλληλοσκοτώνονται σε απευθείας μετάδοση. Σαφές αναφορές στην εποχή μας και τα ριάλιτι. Η κοινωνία θυμίζει την αντίστοιχη Ρωμαϊκή, του Άρτου και των Θεαμάτων. 

Στο πρώτο μέρος παρακολουθούμε την επιλογή των υποψηφίων και την μεταφορά τους στην Πρωτεύουσα καθώς και την εκπαίδευσή τους. Τους υποδέχονται σαν ήρωες και είναι τα πρόσωπα της ημέρας σε κάθε σπίτι. Στη συνέχεια η ταινία επικεντρώνεται στον αγώνα και στην αγωνιώδη επιβίωση της πρωταγωνίστριας.

Υπάρχουν μερικά αξεπέραστα προβλήματα. Δεν είναι ότι η ταινία δεν βλέπεται ευχάριστα, απλά δεν είναι τίποτα το αξιόλογο. Κατ' αρχάς θέλοντας να κρατήσει το εφηβικό κοινό ρίχνει επικίνδυνα τον δείκτη της βίας που η ίδια θέλει να στηλιτεύσει. Επίσης ο κόσμος που παρουσιάζεται ισορροπεί ανάμεσα στην υπερβολή και το κιτς, με μια ηθελημένη σκηνοθετική προσέγγιση σε αυτό. Κατά την γνώμη μου, η ταινία γίνεται αστεία μερικές φορές. Μετά είναι το υλικό αυτό καθ' αυτό. Είναι φανερό ότι δεν μπορεί να συμπικνωθεί το ογκοδέστατο βιβλίο, με αποτέλεσμα να υπάρχουν τρύπες στο σενάριο, να πηδάμε σε πράγματα που δεν έχουν εξηγηθεί επαρκώς και να υποτιμούνται μερικοί βασικοί δεύτεροι χαρακτήρες. Αυτό κοστίζει στην ταινία που όπως φαίνεται η αρχική της διάρκεια θα ήταν πάνω από 3 ώρες και την περιόρισαν για να γίνει πιο εύπεπτη. Όταν όμως διασκευάζεις ένα βιβλίο προσέχεις να δουλέψεις το σενάριο για την διάρκεια μιας ταινίας, εξ ου και η λέξη διασκευή. Εδώ γυρνάνε και ότι βγει στο μοντάζ βρε αδερφέ.

Κάνω ειδική αναφορά για την κάμερα στο χέρι που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης. Προφανώς θέλει να δώσει ζωντάνια και ρεαλισμό στην εικόνα. Μερικές φορές "σκεπάζει" τις βίαιες σκηνές. Δεν το βρήκα πάντα επιτυχημένο και μερικές φορές ήταν εκνευριστικό.  

Η Lawrence λοιπόν, είναι η καλύτερη επιλογή για τον ρόλο και λάμπει σε αυτόν. Δυναμική και τρωτή την ίδια στιγμή, μεταφέρει με το ταλέντο της όλο μας το ενδιαφέρον και την ταύτιση. Σηκώνει στις πλάτες τις την ταινία και είναι αξιοθαύμαστη, το καλύτερο στοιχείο του φιλμ. Σε δεύτερους ρόλους συναντάμε πασίγνωστους καρατερίστες. Τον Stanley Tucci, που παίζει έναν τηλεπαρουσιαστή με ειρωνική διάθεση- πάντα ξεχωριστός- τον Donald Sutherland που είναι ο πρόεδρος Σνόου, ο απόλυτος άρχοντας του κόσμου, που παίζει συγκρατημένα και απειλητικά και τον πάντα απερίγραπτα απολαυστικό Woody Harrelson.

Υπάρχει μια σημαντική έλλειψη φαντασίας στην σκηνοθεσία, καθώς περνάμε από σκηνή σε σκηνή χωρίς να υπάρχει κάποια που να μας μένει στο μυαλό, για να μην μιλήσουμε για το κάπως ερασιτεχνικό φινάλε. Διεκπεραιωτική σκηνοθεσία από τον Gary Ross πρώην σεναριογράφο που έχει κάνει 3 ταινίες με αυτή, την μεγάλη του ευκαιρία.

Άνιση λοιπόν, βλέπεται σχετικά ευχάριστα, δεν μας αφήνει τίποτα. Το Χόλιγουντ στην "πρεμούρα" του να μας εφοδιάσει με μια καινούργια σειρά ταινιών από βιβλία που θα αποδειχτεί "πακτωλός", τύπου Χάρι Πότερ ας πούμε, θα δοκιμάσει κάποια best sellers. Ελπίζω να μην μας σπάσει τα νεύρα.

Προσπεράστε ή συμμετάσχετε. Η απόφαση είναι δική σας. Δεν θα χάσετε τίποτα φοβερό. Όπως θα έλεγε και ο παλιόφιλος ο Highlander άλλωστε: "Στο τέλος θα μείνει μόνο ένας"....ή δύο...-----Mr. Lakis

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ **1/2

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ; 142 λεπτά; Είστε τρελοί;