ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗ ( WAKE WOOD ) 2011, Ιρλανδία, Μεγ. Βρετανία. Διάρκεια 90'

Director,Writer:

David Keating

Cast: Aidan Gillen, Eva Birthistle, Timothy Spall, Ella Connolly.


Ένα νεαρό ζευγάρι, έχοντας χάσει πρόσφατα την κόρη τους, μετακομίζει σε ένα γραφικό Ιρλανδικό χωριό ονόματι Wake Wood. Εκεί θα ανακαλύψουν, κατά τύχη, τις μυστικές Κέλτικες τελετές που διεξάγουν οι, κατά τα άλλα, συμπαθείς κάτοικοι και θα πάρουν ένα μάθημα, γιατί πρέπει να προσέχεις για τι πράγμα εύχεσαι.

Αν και ο Ελληνικός τίτλος "Νεκρανάσταση" αφήνει λίγα στη φαντασία, αυτό το μικρό δημιούργημα της επανιδρυμένης Hammer Film, που μας είχε δώσει στο παρελθόν άπειρα διαμαντάκια του είδους- το κλασσικό "Δράκουλας, ο βρικόλακας των Καρπαθίων" με τον Christopher Lee και όλες τις συνέχειες του, "Το τέλος του κόσμου" και όλες τις άλλες ιστορίες του Quatermass και σχεδόν όλες τις ταινίες που πρωταγωνίστησε ο  Peter Cushing- εκατοντάδες ταινίες, κυρίως δεύτερης διαλογής, αυτή η βουτηγμένη στην Ιρλανδική μούχλα ταινία καταφέρνει να σου σηκώσει τις τρίχες.

Aπλά και μεθοδικά, με κοφτό μοντάζ και σιγουριά στην αφήγηση, καλούς ηθοποιούς, όπως ο Timothy Spall ( Μυστικά και ψέματα, Χάρι Πότερ ) και ο Aidan Gillen ( The Wire, Game of Thrones ) και μια στοιχειωμένη ερμηνεία από την μικρή  Ella Connolly, σκοντάφτει στην απλοϊκότητα του τέλους και στις συμβάσεις των ταινιών του είδους, που δυστυχώς δεν μπορεί να ξεπεράσει. Μια διασταύρωση του "Pet Cemetery" και του " Wicker Man". Είναι όμως μια ευπρεπής και τρομακτική ταινιούλα, που πέρασε απαρατήρητη και ενδείκνυται για μια κρύα και βροχερή μέρα ή...νύχτα. 

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ        **

ΘΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ?    Θα περιμένω για το σίκουελ...

ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΧΑΒΡΗΣ (Le Havre) 2011, Γαλλία/ Φινλανδία/ Γερμανία, Διάρκεια 93'.

Director,

Writer

: 

Aki Kaurismäki

Cast: André Wilms, Blondin Miguel, Jean-Pierre Darroussin

Τον λένε Άκι Καουρισμάκι                                          
και σε έχει στο τσεπάκι
με τις γλυκόπικρες ταινίες
που δεν είναι αηδίες.

Με ολοδικό του στυλ
έφτιαξε κι αυτό το φιλμ
που'ναι μία ουτοπία,
σε λιμάνι στην Γαλλία.

Είναι ένας μετανάστης
μοναχός και πεινασμένος
και τον βρίσκει ένας λούστρος
αγέρωχος και σιτεμένος.

Έχει μια κυρά γλυκιά
που'ναι άρρωστη βαριά,
οι γειτόνοι είναι καλοί
και πολύ εξυπηρετικοί.

Θα γλιτώσει το παιδάκι?

Θα γίνει ένα θαυματάκι?
Θα του την πέσουν οι μπάτσοι
και στραβή λες να του κάτσει?

Να την δείτε την ταινία, είναι όμορφη κι απλή.
Λούμπεν προλεταριάτο σε παραγωγή Γαλλοφινλανδική
θα σας φτιάξει το κεφάκι, θα γελάσετε λιγάκι,
θα βουρκώσετε και λίγο...φάτε κάνα πατατάκι.

Ο Μπομπίνας με το κρύο,σας προτείνει άμα θέτε
κάτι εναλλακτικό,
ήρεμο. απλό και ανθρώπινο
κι όχι Χολιγουντιανό!

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ     ***

ΘΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ?     Μέχρι να πεις ΆΚΙ...

ΟΙ ΔΕΚΑ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΠΟΜΠΙΝΑ ΓΙΑ ΤΟ 2011 ( ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΑ ).

Μια χρονιά ήταν και πέρασε! Οι ταινίες πολλές και η επιλογή δύσκολη. Αν και δεν είχε πολλές καταπληκτικές, ωστόσο, τα είδη πολλαπλασιάζονται και υποδιαιρούνται κάνοντας τη διαλογή δυσκολότερη. Ο κύριος Μπομπίνας επιφυλασσόμενος του δικαιώματος να μετατρέψει οποιαδήποτε στιγμή την τελική δεκάδα- δεν έχω δει βλέπετε τα πάντα από το 2011- σας παρουσιάζει τις  καλύτερες ταινίες του για τον χρόνο που έφυγε. 

Καλό κινηματογραφικό 2012!!!!!!     

BRIDESMAIDS ( ΦΙΛΕΝΑΔΕΣ )- CHICK FLICK CHOICE OF THE YEAR

Κλασσική περίπτωση υποτιμημένου φιλμ, στην προκειμένη περίπτωση από την εταιρεία παραγωγής του, προωθώντας το σαν κάτι που δεν είναι, ένα Hangover για τσούπρες με ολίγη από Sex and the city...καμία σχέση. Μια πραγματικά χαριτωμένη και ευαίσθητη κωμωδία.

THE DESCENDANTS ( ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ )-

Βραβείο Μέσης Ηλικίας

Τρυφερό, έξυπνο και καλογραμμένο, από έναν σκηνοθέτη που δεν μας έχει απογοητεύσει ποτέ, αυτό το μείγμα δράματος/ κωμωδίας σε βρίσκει απροετοίμαστο να του αντισταθείς. Γλυκό χωρίς να είναι γλυκερό και αστείο μέσα από δύσκολες καταστάσεις. Feel good inc...

DRIVE- ΒΡΑΒΕΙΟ ΟΔΟΝΤΟΓΛΥΦΙΔΑΣ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ( ΕΙΔΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ )

Εδώ έχουμε μια υπερεκτιμημένη περίπτωση, που όμως δεν διαγράφει την πολύ καλή δουλειά που έχει γίνει από τον σκηνοθέτη. Σε μια μέτρια χρονιά όπως αυτή είναι σε αυτές που ξεχωρίζουν.

THE GUARD ( ΕΚΤΟΣ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ )- ΒΡΑΒΕΙΟ BADASSSSSS MUTHERFUCKER 2011.

 Brendan Gleeson κύριοι, ουδεμία σύγκριση με γατάκια τύπου Nicolas Cage κ.λ.π. Ιρλανδική αστυνομική κωμωδία με "καρύδια".

MELANCHOLIA- ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΨΥΧΟΠΛΑΚΩΜΑΤΟΣ.

Η πιο ωραία καταστροφή του κόσμου που έχετε δει. Ελεγειακή και καταθλιπτική. Η  Kirsten Dunst σηκώνει την ταινία στο πρώτο μέρος, η Charlotte Gainsbourg στο δεύτερο και οι δύο πάνε στον αγύριστο. Κανείς δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει την ευφυία του Lars von Trier, ακόμα και αν τον μισεί. Δεν υπάρχουν πολλοί σκηνοθέτες με προσωπική υπογραφή, χώρια που έχει αναγάγει τις γυναίκες των ταινιών του σε αγιομαρτυρικά πλάσματα.

MIDNIGHT IN PARIS ( ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ )-ΒΡΑΒΕΙΟ "Ο ΛΥΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΓΕΡΑΣΕ"...

...και άσπρισε το μαλλί του. Τίποτα αυτός. Ο θείος Γούντι έβγαλε άσσο απ'το μανίκι, μάλλον χωρίς να το θέλει. Περίπτωση όπου όλα έρχονται και ταιριάζουν ιδανικά στην θέση τους. Και μέσα σ'όλα και εισπρακτική επιτυχία...για δες!!!

RANGO- ANIMATION ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ.

Καθότι το βλέπουν άνετα και ενήλικες και παιδιά και σουρεαλιστικό είναι και θεματάκια σοβαρά έχει και πλάκα και καταπληκτικό animation. Δεν είναι και λίγα...

RISE OF THE PLANET OF THE APES ( Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΤΩΝ ΠΙΘΗΚΩΝ, Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ )- ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΑΪΜΟΥ 2011.

Η αναπάντεχη blockbuster επιτυχία της χρονιάς. Βλέπεται απνευστί διαθέτοντας τις καλύτερες σκηνές δράσης και όλα αυτά με ένα στρατό ψηφιακούς πιθήκους. Αναμένουμε την συνέχεια...

TINKER TAILOR SOLDIER SPY ( ΚΑΙ Ο ΚΛΗΡΟΣ ΕΠΕΣΕ ΣΤΟΝ ΣΜΑΪΛΙ ) (!!!!!!!!!!)- ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ.

Συλλογικό βραβείο ερμηνείας με καταπληκτικό καστ ( Mark Strong, John Hurt, Toby Jones, David Dencik, Ciarán Hinds, Colin Firth ) αλλά κυρίως για έναν ανεπανάληπτο Gary Oldman. Ξεχάστε τον James Bond. Εδώ ο σκηνοθέτης Tomas Alfredson του Σουηδικού "Άσε το κακό να μπει",   μας δείχνει τον αληθινό κόσμο των κατασκόπων. Από ένα μυθιστόρημα του John le Carré και σε γκριζοπράσινους τόνους, η αναπαράσταση μιας εποχής είναι απίστευτη. Την ώρα που γραφόταν το κείμενο η ταινία δεν είχε έρθει στην Ελλάδα. Να την δείτε οπωσδήποτε...

  

TREE OF LIFE ( ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ )- ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΕΟΥΣ.

Πόσα καρπούζια θα βάλεις κάτω από τη μασχάλη? Πως θα μπλέξεις τον  Brad Pitt με τους δεινόσαυρους? Πόσες ερωτήσεις θα θέσεις χωρίς απάντηση? Σε πια παραλία μαζεύονται όλοι αυτοί οι χαμένοι? Μόνο αν λέγεσαι Terrence Malick θα τα κάνεις όλα αυτά και θα την γλυτώσεις. Η απλοϊκότητα του τέλους δεν αναιρεί τον υπερθετικό του ταξιδιού...

  

ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ (THE DESCENDANTS) 2011, ΗΠΑ, Διάρκεια 115'.

Director, Writer:

Alexander Payne

Cast: George Clooney, Shailene Woodley, Amara Miller, Nick Krause, Beau Bridges, Robert Forster, Matthew Lillard, Judy Greer.

Οι King είναι μια παλιά οικογένεια Αμερικανοχαβανέζων. Ο Matt έχει κληρονομήσει μια τεράστια έκταση και είναι σε διαδικασία, σαν καλός δικηγόρος, να την πουλήσει και να μοιραστεί τα λεφτά με τους συγγενείς του. Είναι ένας καλοβαλμένος πενηντάρης με δυο κόρες και μια γυναίκα. Το πρόβλημα είναι ότι η - όπως αποδεικνύεται άπιστη- γυναίκα του βρίσκεται σε κώμα, μετά από ατύχημα με σκάφος  και οι κόρες του είναι ατίθασες και τρελαμένες. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με μια κρισάρα μέσης ηλικίας, έρχονται να γκρεμίσουν τον κόσμο του και ο ίδιος θα βρεθεί στη δίνη των καταστάσεων.

Είναι ίσως η πρώτη φορά που ο Clooney δεν θυμίζει Clooney με το παίξιμό του. Για την ακρίβεια είναι ιδιαίτερα καλός στον ρόλο του, δείχνοντας εξαιρετικά ευάλωτος και παίζοντας με χαμηλούς τόνους,  αποπνέοντας μια απεγνωσμένη επιμονή να συγκρατήσει τα πράγματα για να μην καταρρεύσουν. Ο σκηνοθέτης Alexander Payne είναι, όπως φαίνεται, ο βασιλιάς της δραματικής κωμωδίας. Με μια χούφτα μικρών διαμαντιών στην φιλμογραφία του ( Citizen Ruth **, Election***, About Schmidt***1/2, Sideways***) επιστρέφει μετά από αρκετά χρόνια στον τόπο του εγκλήματος. Οι ταινίες του βγάζουν γέλιο από τραγικές καταστάσεις και είναι συγχρόνως ψυχολογική χαρτογράφηση των ηρώων του. Οι ήρωες του είναι συνήθως άντρες μεσήλικοι που διέρχονται μια κρίσιμη περίοδο της ζωής τους. 

Στους "Απόγονους" γνωρίζουμε την καθημερινή Χαβάη, με τα προβλήματά της και όχι αυτή που έχουμε στο μυαλό μας, με τους χαζοτουρίστες να περιφέρονται με στεφάνια στο λαιμό, πίνοντας κοκτέιλ. Το σενάριο είναι πολύ καλό και καταφέρνει να ισορροπήσει το κωμικό με το δραματικό, δίνοντας βάθος στην σχέση του πατέρα με τα κορίτσια. Τα αστεία στοιχεία της ταινίας δεν έχουν να κάνουν τόσο με τους διαλόγους, αλλά με τον τρόπο που κινηματογραφούνται οι καταστάσεις, ένα αστείο αγχωτικό περπάτημα του Clooney, παράξενα βλέμματα μεταξύ των πρωταγωνιστών, καθημερινοί τσακωμοί ανάμεσα στα κορίτσια, η στάση των "γραφικών" συγγενών. Δεν έχουμε να κάνουμε με τραβηγμένες από τα μαλλιά καταστάσεις που εκβιάζουν το γέλιο. Έχουμε μια απόλυτα ρεαλιστική ισορροπία γλυκόπικρης κωμωδίας και αυτό βοηθά στο να μας "ρουφήξει" η ιστορία, να ταυτιστούμε και να συμπάσχουμε με τα τεκταινόμενα.

Η διανομή του καστ είναι πολύ καλή. Τα κορίτσια (Shailene Woodley, Amara Miller) παίζουν καταπληκτικά και δείχνουν ότι έχουν πολύ μέλλον. Δεύτεροι ρόλοι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν, εκτός του "γκάου" φίλου της μεγάλης κόρης (Nick Krause), που δίνει τις περισσότερες κωμικές νότες. Γνωστοί φίλοι από τα παλιά παίζουν σε σημαντικούς τρίτους ρόλους (Beau Bridges, Robert Forster,  Matthew Lillard, Judy Greer) πλαισιώνοντας το πρωταγωνιστικό τρίο.

Υπάρχουν βέβαια και κάποιες ενστάσεις. Για παράδειγμα, το πως τελικά όλοι στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Οι νεολαίοι ενώ στην αρχή έσπαζαν τα...νεύρα στην συνέχεια αποδείχτηκαν πιο ώριμοι από τους ενήλικες. Η σχέση του πατέρα με τις κόρες αποκαθίσταται σχετικά εύκολα και οι συγγενείς αποδέχονται την απόφασή του. Για να μην πούμε για τον εραστή της γυναίκας του. Τέσπα...

Στο πλαίσιο της κοινωνικής, "σκεπτόμενης" κωμωδίας, νομίζω δύσκολα θα μπορούσαμε να ζητήσουμε κάτι καλύτερο. Στην πραγματικότητα είναι μια από τις πιο ολοκληρωμένες ταινίες του 2011. Πικρή, ευαίσθητη, αστεία, έξυπνη, καλογραμμένη και καλοπαιγμένη. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Υ.Γ. Το πραγματικό όνομα του σκηνοθέτη είναι Αλέξανδρος Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος. Κατά τα άλλα είναι ένας βέρος Αμερικανός, γεννημένος στην Όμαχα της Νεμπράσκα το 1961.

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ    ***1/2

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ;   Με λουλουδάτο κοντομάνικο πουκάμισο...

THE ARTIST (2011) Γαλλία, Βέλγιο- α/μ, silent, Διάρκεια 100'

Director, Writer: 

Michel Hazanavicius

Cast: Jean Duajardin, Berenice Bejo, John Goodman, James Cromwell, Penelope Ann Miller, Malcolm McDowell.

Το "The Artist" είναι μια ψυχαγωγική ταινία. Ο δημιουργός της, ο Γάλλος Michel Hazanavicius, την γύρισε βωβή και ασπρόμαυρη για να τονίσει την πάλη μεταξύ ομιλούντος και μη κινηματογράφου, την εποχή που αυτή αναφέρεται. 

Βρισκόμαστε στο 1927. Ο George Valentin (Jean Dujardin) είναι μεγάλος σταρ. Το Χόλιγουντ βρίσκεται στα πόδια του. Όταν όμως σιγά σιγά θα αρχίσει η επέλαση του ήχου, εκείνος θα την απορρίψει, γυρνώντας με δικά του έξοδα βωβές ταινίες και φυσικά θα καταστραφεί. Μια νέα ανερχόμενη στάρλετ, η Peppy Miller (Bérénice Bejo), που είναι κρυφά ερωτευμένη μαζί του, θα προσπαθήσει να τον βγάλει από την αυτοκαταστροφική του τροχιά.

Μην εκπλαγείτε αν η Αμερικάνικη ακαδημία κινηματογράφου δώσει 5-6 οσκαράκια σε αυτήν τη εξ ολοκλήρου Γαλλική παραγωγή. Πάντα το Χόλιγουντ ξετρελαινόταν με ταινίες που ΘΑ ήθελε να γυρίσει και με ιδέες που του έχουν διαφύγει. Επίσης η ταινία έχει την αύρα του καλλιτεχνικού outsider και είναι σχετικά ανώδυνη, ενώ καταφέρνει συγχρόνως να δείχνει υπέροχη.

Ο Hazanavicius κατάφερε να κάνει τις, υποτίθεται, αντιεμπορικές επιλογές της βωβής και ασπρόμαυρης ταινίας, αρετές της. Πρώτον, γιατί αναφέρεται στην αντίστοιχη εποχή που όντως υπήρξε μεγάλη διαμάχη με την άνοδο του ομιλούντος κινηματογράφου. Μεγάλοι σταρ της εποχής (Chaplin, Keaton, Fairbanks κ.α.) ζορίστηκαν ή ακόμη και εξαφανίστηκαν. Ο ήχος ή καλύτερα η απουσία του είναι εκκωφαντική. Γι' αυτό σε δύο περιπτώσεις μέσα στην ταινία η χρήση του είναι σημαντική. Δεύτερον, κατάφερε μια Γαλλική ταινία να την κάνει παγκόσμια, γιατί απώλεσε την δεσμευτική λειτουργία της γλώσσας και χρησιμοποίησε αυτό που εμείς δεν ζήσαμε στον βωβό κινηματογράφο. Όταν μια ταινία έβγαινε τότε δεν μπορούσες να πεις με σιγουριά από πια χώρα προερχόταν. Οι εικόνα ήταν το μόνο μέσο και αυτό έκανε εξ αρχής τον κινηματογράφο λαϊκή και μαζική διασκέδαση.

Κατά τα άλλα, η ιστορία είναι προβλέψιμη, οι πρωταγωνιστές λάμπουν, η ασπρόμαυρη φωτογραφία και η αναπαράσταση της εποχής  είναι καταπληκτικά, η χρήση της μουσικής άρτια. Μην φοβάστε, δεν θα βαρεθείτε αλλά δεν θα μείνετε και άφωνοι. Ο κύριος Μπομπίνας απόλαυσε την ταινία και την καταχωρεί στην κατηγορία " Η χαρά της θείτσας", όπου θείτσα είναι η συμπαθητικότατη κυρία που κατέρχεται του Κολωνακίου και των περί αυτού περιοχών, για να μεταβεί σε γνωστούς κινηματογράφους του κέντρου των Αθηνών και με τις φίλες της να απολαύσουν δύο ώρες ανέμελης κινηματογραφικής ξενοιασιάς, κουνώντας το μαλλί "λάχανο" από την συγκίνηση.

Οι υπόλοιποι δεν νομίζω να κόψετε φλέβες. Καλή ταινία...έως εκεί.

Υ.Γ. Φανταστείτε στα multiplex τι ήττα έχει να πέσει, όταν μπούνε με τον κουβά το ποπκορν και την "κόλα" και ανακαλύψουν ότι δεν μιλάνε στην ταινία. Αλίμονο σε αυτούς που γνώριζαν!  

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ   ***

ΘΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ ;   Βλέπεται σαν ηλιόσπορος....Μπορώ να βάλω και "Kreator" για μουσική επένδυση!

ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ/ ΛΟΥΛΟΥ ( Die Büchse der Pandora ) 1929, Γερμανία, Α/Μ, silent, διάρκεια 133'.

Director: 

Georg Wilhelm Pabst

Cast: Louise Brooks, Fritz Kortner and Francis Lederer

Αν πρέπει να δείτε μια χούφτα ταινίες του Βωβού Κινηματογράφου- η γνώμη μου είναι πως πρέπει να δείτε αρκετές παραπάνω- "Το κουτί της Πανδώρας" πρέπει να συγκαταλέγεται ανάμεσά τους. Γυρισμένη το 1929 από τον Γερμανό Georg Wilhelm Pabst και έχοντας μια εμβληματική ερμηνεία από την Αμερικανίδα Louise Brooks, είναι από τις τελευταίες βωβές ταινίες που γυρίστηκαν. Η Brooks μετά από πολλές καλλιτεχνικές αποτυχίες δέχτηκε το κάλεσμα του σκηνοθέτη και πήγε στην Γερμανία. 

Γεννημένη στο Κάνσας, ξεκίνησε σαν χορεύτρια, αλλά γρήγορα μπήκε στον κόσμο της κινούμενης εικόνας, Έχοντας ένα πολύ εκφραστικό πρόσωπο και σεξουαλική δύναμη να "γράφει" στην οθόνη, καθιερώθηκε σαν πρωταγωνίστρια.

Στην συγκεκριμένη ταινία ξεχωρίζει από τους μονοκόμματους συμπρωταγωνιστές της με την γήινη ερμηνεία της. Το κούρεμά της είναι στο top 10 των χαρακτηριστικότερων στην ιστορία και έγινε τρελή μόδα. Πέρα από αυτά όλα όμως, η ταινία έχει μεγάλη οπτική δύναμη και είναι αρκετά τολμηρή για την εποχή της. Πολλοί πολέμιοι της θεωρούν, επειδή στην εποχή της δεν έκανε ιδιαίτερη επιτυχία, ότι την δεκαετία του '50 φίλοι κριτικοί της Brooks την φέραν πάλι στην επιφάνεια και από τότε θεωρείται ιεροσυλία να την αμφισβητείς.

Εμείς δεν έχουμε σχέση με όλα αυτά. Η κάθε ταινία κρίνεται έξω από μικροπολιτικές και "κολλήματα". Η "Λούλου", λοιπόν ,όπως ήταν ο τίτλος της όταν πρωτοπροβλήθηκε στην Ελλάδα, είναι ένα κορίτσι ελαφρών ηθών που καταστρέφει τους άντρες. Eίναι το Α και το Ω της femme fatale. Με την ερμηνεία της η Brooks στρώνει τον δρόμο για όλες τις μοιραίες γυναίκες που θα στοιχειώσουν την μεγάλη οθόνη. Είναι το αρχετυπικό θηλυκό, η άφταστη φαντασίωση κάθε άντρα, που πιασμένος στα δίχτυα της, δεν τον ενδιαφέρει αν οδηγείται ακόμα και στον θάνατο. Η ίδια όμως είναι ακόμα πιο καταραμένη, μην μπορώντας να μπει σε καλούπια και με ασταθή χαρακτήρα, θα οδηγηθεί στην τραγική της μοίρα.

Είναι ξεκάθαρο ότι αν δεν υπήρχε η Brooks θα μιλούσαμε για άλλη ταινία- αν μιλούσαμε καθόλου- όμως και σκηνοθετικά είναι καταπληκτική. Τα πλάνα είναι πάνω στην πρωταγωνίστρια, η ασπρόμαυρη φωτογραφία περιδιαβαίνει σε σκοτεινά σοκάκια, νυχτερινά κέντρα διασκεδάσεως, κρεβάτια εραστών. Το φως προέρχεται από τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Ο Pabst διακρίνεται για την λιγότερο μελοδραματική και περισσότερο ανθρώπινη πλευρά της ματιάς του. Αυτό το καταλαβαίνεις όταν δεις παρόμοιες ταινίες της εποχής.

Η Brooks αποτραβήχτηκε από το σινεμά το 1938 έχοντας κάνει 25 ταινίες και ασχολήθηκε με το γράψιμο και την ζωγραφική. Έχει γράψει και την αυτοβιογραφία της για όσους ενδιαφέρονται. Πέθανε σε ηλικία 78 ετών από καρδιακή προσβολή στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης.

Να δείτε οπωσδήποτε την ταινία αγαπητά μου παιδιά, αν ενδιαφέρεστε έστω και λίγο για τον κινηματογράφο. Η δύναμή της είναι ακόμα μεγάλη. 

Υ.Γ. Η παρουσίαση της ταινίας γίνεται με αφορμή την επανέκδοση της στους κινηματογράφους.

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ  ******

ΘΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ; Ευχαρίστως.

Real Steel (2011)

Director: 

Shawn Levy

Cast: Hugh Jackman, Evangeline Lilly, Dakota Goyo.

Συνήθιζε να είναι ένα χαμένο κορμί. Γυρνούσε με το φορτηγό του και ένα ρομπότ απ'άκρη σ'άκρη την Αμερική και ζούσε από τα στοιχήματα. Βλέπετε στο κοντινό μέλλον έχουν απαγορευτεί οι αγώνες μποξ με ανθρώπους και μόνο παντοδύναμα ατσαλένια ρομπότ μάχονται μεταξύ τους. Κάποια στιγμή έμαθε ότι η πρώην αγαπημένη του πέθανε και τον γιο του τον διεκδικούσε δικαστικά η αδερφή της. Αποφάσισε λοιπόν να συμπεριφερθεί σαν πατέρας.....ε, όχι ακριβώς. Πήρε για το καλοκαίρι τον κανακάρη του και τον μύησε στα κόλπα του επαγγέλματος. Αφού φτάσανε στον τελικό του πρωταθλήματος, με ένα ρομπότ που βρήκανε στα παλιοσίδερα, υποτίθεται θα τον επέστρεφε στην θεία του. Χαχα.....σας ορκίζομαι, αυτή είναι η ιστορία.

Ενδιάμεσα έχουμε επικές μάχες με ρομπότ που, η αλήθεια είναι πως, πείθουν περισσότερο από τους Transeformers. Ατσάλι με ατσάλι λοιπόν και μπόλικα δάκρυα, ώστε να νομίζεις ότι ο μεγαλύτερος εχθρός είναι η....σκουριά. Ο  Shawn Levy των "Νύχτα στο μουσείο" 1 και 2, καταφέρνει έστω και αμυδρά να μπλέξει το κοινωνικό δράμα του "Champ" με τις ακατάπαυστες μπουνιές του "Rocky". Η υπόλοιπη ιστορία είναι κενή, το ειδύλλιο μπανάλ- η ερωτική χημεία ανάμεσα στον Hugh Jackman και την Evangeline Lilly είναι ανύπαρκτη- το παιδάκι παίζει υπερβολικά έως υστερικά και η φασαρία είναι εκκωφαντική. Η απλοϊκότητα σε όλο της το μεγαλείο: πως μπορούν οι μονομαχίες να φέρουν κοντά πατέρα και γιο και πως το ανεξάρτητο πνεύμα να υπερνικήσει τα μεγάλα τραστ.

Προτείνεται για πιτσιρικάδες κάτω των 13. Οι άλλοι μπορούν να το δουν σε κάποιο κανάλι, σε δυο-τρία χρόνια, ανάμεσα σε διαφημίσεις απορρυπαντικών. Α, να πούμε πως ο Σπίλμπεργκ είναι παραγωγός, κάτι που εξηγεί ορισμένα πράγματα.....

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ  *1/2

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ;    Τσου...

ΟΙ 10 ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΕΙΔΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΛΑΚΗΣ ΤΟ 2011......ΕΩΣ ΤΩΡΑ ( Γιατί αποφεύγει συστηματικά τις κακοτοπιές...) ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΑ....

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΙΣΒΟΛΗ ( BATTLE  LOS ANGELES )- ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΠΑΜ ΚΑΙ ΜΠΟΥΜ ΟΙ ΚΟΥΜΠΟΥΡΙΕΣ.

Ανεγκέφαλοι πεζοναύτες υπερασπίζονται την Γη από ανεγκέφαλους εξωγήινους και μεις πεθαίνουμε από βαρεμάρα. Ακόμα μια τρανή απόδειξη ότι το US Force δεν μασάει...μόνο κατουράει. Ταινία χρηματοδοτούμενη από το πεντάγωνο.

ΧΑΡΑΥΓΗ- ΜΕΡΟΣ 1 ( THE TWILGHT SAGA: BRAKING DAWN- PART 1 )- ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΟΥΡΟΧΑΒΛΗΣ ΒΑΡΕΜΑΡΑΣ.

Νέα βάθη σαχλορομαντικής σάγκας. Δεν έχω διαβάσει τα βιβλία, αλλά πάω στοίχημα ότι θα είναι καλύτερα από αυτό το απόβρασμα. Ούτε το πολυαναμενόμενο ερωτικό σμίξιμο δεν βλέπουμε, για να μην χαρακτηριστεί η ταινία ακατάλληλη. Βλέπουμε μόνο το σπασμένο κρεβάτι! Βρικόλακες δίχως στάλα αίμα, λυκάνθρωποι καψούρηδες,  πρώην φανατική παρθένα γκαστρωμένη με τερατάκι, οι ηθοποιοί τριγυρνούν σαν ζόμπι. Δύο ώρες απόλυτου τίποτα. Τελικά είναι ακατάλληλη, από 12 ετών και πάνω! 

ΚΟΝΑΝ Ο ΒΑΡΒΑΡΟΣ ( CONAN THE BARBARIAN )- ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΟΥΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗΣ.

Τι κι αν βάλαμε τον παίδαρο τον Momoa, τι κι αν ρίξαμε πολλά λεφτά? Αυτό δεν είναι Κόναν. Καθόλου πιστό στης πηγές του μύθου και χωρίς ψυχή. Για γέλια...

GREEN LANTERN- ΒΡΑΒΕΙΟ, ΑΡΗ ΤΑ 200 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ.

Τόσο στοίχισε. Έγινε μια από τις χειρότερες μεταφορές ήρωα κόμικ στην μεγάλη οθόνη. 

THE HANGOVER II- ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΡΠΑΧΤΗΣ.

Χοντροκομμένο, χάνει οποιοδήποτε μέτρο και δεν είναι καν κατά το ήμισυ αστείο σε σύγκριση με το πρώτο. Προχειρότητα που παραπέμπει σε αρπαχτή. Ο Zach Galifianakis έχει αρχίσει να μου την δίνει κατακέφαλα...

ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΓΙΑ ΣΚΟΤΩΜΑ ( HORRIBLE BOSSES )- ΒΡΑΒΕΙΟ ΧΑΡΑΜΙΣΜΕΝΟΥ ΚΑΣΤ.

Τσάμπα το ξεβράκωμα βρε Τζένιφερ. Πως μια έξυπνη ιδέα γίνεται φαρσοκωμωδία επιπέδου Ελληνικής βιντεοκασέτας.

IMMORTALS- ΜΠΑΛΑΦΑΡΑ 2011.

Όταν η τσαπού μπερδεύεται με την τσαβούρ. Αβάσταχτο να το βλέπεις.

ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΑΊΒΙΚΗΣ- ΣΕ ΑΓΝΩΣΤΑ ΝΕΡΑ ( PIRATES OF THE CARIBBEAN: ON STRANGER TIDES )- ΒΡΑΒΕΙΟ ΟΙ ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΗΡΘΑΝ ΝΩΡΙΣ. 

Άντε να βγουν και σε playmobil να ησυχάσουμε.

ΤΟ ΑΔΥΤΟ- ( SANCTUM 3D )- ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ ΠΙΣΩ.

Βλέπεις Κάμερον, βλέπεις τρισδιάστατο, βλέπεις βυθό, λες εδώ είμαστε. Πληρώνεις 12 euro, σου παίρνουν τα γυαλιά στην έξοδο και νιώθεις βιασμένος. Κρίμα τον Richard Roxburgh και τον είχα σε εκτίμηση. Οι υπόλοιποι κάνουν διαγωνισμό υποκριτικής με τα ψάρια και χάνουν!

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 8 ΛΕΠΤΑ ( SOURCE CODE )- ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ.

Τι λες ρε φιλάρα, σοβαρά? Γιατί δεν φώναζες τον Όμηρο Ευστρατιάδη, θα σου έγραφε καλύτερο τέλος. Καλά δεν λυπήθηκες τον κόπο σου? Κρίμα, γιατί ήταν καλή προσπάθεια...