Οι καλυτερότερες ταινίες του Λάκη για το 2015.

Αυτές αγαπητά μου τέκνα είναι οι αγαπημένες μου ταινίες για το 2015. Επιφυλάσσομαι να εμπλουτίσω την λίστα αν παραστεί ανάγκη. Αν και τώρα που το σκέφτομαι θα την εμπλουτίσω σίγουρα! Χωρίς φόβο και πάθος και με κριτήρια αυστηρώς προσωπικά- πως αλλιώς άλλωστε- παραδίδω το απαύγασμα άπειρων ωρών προβολής στο σινεμά και στο σπίτι. Η αντίληψη μου πάντως είναι πως θα πρέπει να αναζητάμε όλες τις μορφές κινηματογράφου. Είναι ένα μέσο πλουραλισμού και δεν πρέπει να παγιδευόμαστε στο hype αλλά ούτε και στα κολλήματα.

Με μεγάλη περηφάνια λοιπόν σας παρουσιάζω- τι ψωνάρα!- την επική μου λίστα!!!

Amy: Το κορίτσι πίσω από το όνομα (Amy) Asif Kapadia

"Ιστορίίια μου, αμαρτίιιια μου..."

Θα μπορούσε να είναι ένα τυπικό ντοκιμαντέρ για ένα μουσικό είδωλο. Η ταινία όμως του ήδη καταξιωμένου στον χώρο Asif Kapadia, ο οποίος ανάμεσα στα άλλα έχει κάνει και την βιογραφία του Senna, είναι μια πραγματική έκπληξη.

Ξεκινώντας με μια σκηνή που δείχνει μια παρέα από έφηβες να παίζουν και ανάμεσα τους την Amy Winehouse, να τραγουδά και να φαντάζει ήδη πολύ πιο μεγάλη και σοφή από την ηλικία της, μπαίνεις αμέσως σε ένα φορτισμένο κλίμα, ξέροντας την κατάληξη αυτής της γλυκιάς κοπέλας.

Αυτό όμως δεν χρησιμοποιείται για μια ακόμα δακρύβρεχτη βιογραφία. Αντίθετα η ταινία είναι τσαχπίνικη και ψυχαγωγική. Δεν έχουμε μετέωρα κεφάλια που μιλούν, δεν έχουμε φωνή να επεξηγεί τα δρώμενα. Αντίθετα ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί προσωπικά φιλμ και φωτογραφίες καθώς και τηλεοπτικά αρχεία. Η Amy είναι πανταχού παρούσα, η φωνή της και η πληθωρική προσωπικότητα της.

Επίσης καταφέρνει να παρουσιάσει την ιστορία αντικειμενικά, χωρίς ωραιοποιήσεις, και κρατώντας απόσταση από την αυστηρή κριτική σε άτομα που έπαιξαν αρνητικό ρόλο, όπως ο πατέρας της και ο άντρας της.

Αν και για την Winehouse η μουσική ήταν ανάγκη έκφρασης και επιβίωσης, σε κάποια στιγμή, μικρή ακόμα, παραδέχεται ότι δεν θα μπορούσε να χειριστεί το να γίνει διάσημη. Αυτό δείχνει το πόσο ώριμη ήταν για την ηλικία της και πόσο προφητικά αυτά που έλεγε. Μπαίνοντας στο τραγικό "club " των 27, με τους αντίστοιχους καλλιτέχνες που πέθαναν στην ίδια ηλικία (Janis Joplin, Jimi Hendrix, Jim Morrison, Brian Jones, Curt Cobain) και συγχρόνως στην αιωνιότητα, η Amy, ένας ευαίσθητος και ταλαντούχος άνθρωπος, ήταν σαν ένα λουλούδι ανάμεσα σε μυλόπετρες. Η ταινία μας κάνει να το καταλάβουμε αυτό, να ψηλαφίσουμε έστω και για λίγο την ψυχή της και αυτό είναι το μεγάλο κατόρθωμα του σκηνοθέτη.

Το μεγάλο σορτάρισμα (The big short) Adam McKay

Για Jenga κανείς;

Βασικά μαθήματα οικονομίας από τους ειδικούς. Το σκάνδαλο με τα στεγαστικά δάνεια που τίναξε στον αέρα την οικονομία της Αμερικής και φυσικά, εμάς μας ξεκατίνιασε. Ο σκηνοθέτης Adam McKay, προερχόμενος από την κωμωδία δίνει έναν τσαχπίνικο και ειρωνικό τόνο σε ένα θέμα στεγνό και χωρίς φαντασία. Καταφέρνει να δείξει τα άδυτα των μεγαλύτερων χρηματοπιστωτικών και επενδυτικών εταιρειών σαν πεδίο μάχης. Αν και στην ταινία δεν υπάρχει πραγματικός πρωταγωνιστής, πέρα από την μεγαλύτερη απάτη στα χρονικά της οικονομίας, καταφέρνει και αποσπά πολύ καλές ερμηνείες από ένα λαμπρό καστ (Christian Bale, Steve Carell, Ryan Gosling, Brad Pitt).

Το άλλο καταπληκτικό, είναι το μάθημα οικονομίας για αρχάριους που δίνει μέσα στην ταινία και ο καταιγισμός πληροφοριών που δένει με την εξέλιξη της ιστορίας. Ακόμα πιο πετυχημένο είναι όμως το ύφος κριτικής που ασκεί. Χωρίς διδακτισμούς θέτει σοβαρά ερωτήματα. Είμαστε έρμαια των "καρχαριών" της οικονομίας; Υπάρχει όριο στην αυθαιρεσία των τραπεζών; Αυτό είναι καπιταλισμός ή απλώς απληστία;

Οι ήρωες της ταινίας λοιπόν, στοιχημάτισαν στο ότι δεκάδες εκατομμύρια θα μείνουν στον δρόμο και θα απολυθούν και έγιναν πολυ-εκατομυριούχοι. Δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι για αυτό, ήταν ένα συγκαλυμμένο μυστικό, η σκόνη κάτω από το χαλί της ευμάρειας. Ουδείς τιμωρήθηκε από τους υπεύθυνους, Φόρτωσαν τα βάρη αλλού και βγήκαν πάλι κερδισμένοι. Πως; Θα πρέπει να δείτε το Μεγάλο Σορτάρισμα.

Δεν έχει να κάνει με την πολιτική, περισσότερο με την ανθρώπινη φύση, τους νόμους και την στάση των κρατών απέναντι στα οικονομικά μεγαθήρια. Μετά ξανασκεφτείτε το όταν κατακρίνετε τους δυστυχείς που παραχώνουν τα λεφτά τους σε στρώματα.

Carol- Todd Haynes

Θες να παίξουμε τόμπολα;

Βασισμένη σε ένα βιβλίο της Patricia Highsmith, υπεύθυνη για τον κύριο Ρίπλεϊ, αλλά και για άλλα αστυνομικά θρίλερ της εποχής και γραμμένο φυσικά με ψευδώνυμο, η ταινία του μέγα φετιχιστή των ΄50s, Todd Haynes, διηγείται τον παράφορο έρωτα δύο γυναικών.

Η μία, νέα και πωλήτρια σε πολυκατάστημα (Rooney Mara), η άλλη παντρεμένη με σύζυγο και παιδί (Cate Blanchett). Ενώ περιμένεις μία στρωτή αλλά βαρετή ιστορία καταπιεσμένης, ανικανοποίητης αγάπης, με καταπληκτικά κουστούμια, σκηνικά και γενικότερα, υψηλό επίπεδο παραγωγής- πράγμα που συμβαίνει, υπάρχει μια υπόγεια δυναμική, ένα πάθος που διαπερνά την οθόνη.

Σε αυτό πρωτομάστορας είναι ο σκηνοθέτης. Σαν βασιλιάς του υπόγειου και διακριτικού, απογειώνει τα βλέμματα, τις χειρονομίες, τις σταγόνες της βροχής στα τζάμια των αυτοκινήτων και μαζί με την καταπληκτική μουσική του Carter Burwell, κτίζει το υπόβαθρο ενός δεσμού.

Οι δύο πρωταγωνίστριες, σίγουρα αξίζουν οποιοδήποτε υποψηφιότητα, κεντούν κυριολεκτικά. Η Mara κινείται με προκλητική σεμνότητα και ηλεκτρισμένο βλέμμα. Τα μάτια της μιλάνε ολόκληρες προτάσεις και στην πραγματικότητα είναι εκείνη που κρατά τον ρυθμό του πάθους, σαν μια ανάστροφη Λολίτα, ένα αθώο και προκλητικό πλάσμα, που εξελίσσεται σε γυναίκα, μέσα από την σχέση.

Η Blanchett, η μεγαλύτερη εν ζωή ηθοποιός κατά την ταπεινή μου άποψη, παίζει με μια άνεση την καταπιεσμένη μέσα στις συμβάσεις σύζυγο. Μια κίνηση με το γάντι, ένα άναμμα του τσιγάρου, ένα σταυροπόδι στον καναπέ, ένα κοίταγμα, αποτελούν τις αποχρώσεις ενός πολύπλοκου χαρακτήρα. Συνέχεια βρίσκεται σε σιωπηλή εγρήγορση, μην μπορώντας να απαλλαγεί από το προσωπείο που έχει δημιουργήσει, κάνοντας τα σπάνια ξεσπάσματά της να δημιουργούν μεγαλύτερη εντύπωση.

Η ιστορία όμως έχει και αυτή την δύναμη της, το σενάριο είναι κομψοτέχνημα και σας διαβεβαιώ ότι δεν βαρέθηκα στιγμή. Γιατί άλλωστε; Είναι πολύ σπάνιο πράγμα να βλέπεις μια τόσο ωραία ερωτική ιστορία, με κοινωνικές προεκτάσεις, από έναν προικισμένο δημιουργό και με δύο πανέμορφες γυναίκες και υπέροχες ηθοποιούς, που- ξέχασα να σας πω- έχουν καταπληκτική χημεία, προφανώς...Δεν είναι και λίγο!

Dheepan: O άνθρωπος χωρίς πατρίδα (Dheepan) Jacques Audiard

Πάλι πέναλτι ο Φορτούνης...!

Χρυσός Φοίνικας στις Κάνες. Μια επίκαιρη ιστορία μεταναστών, μια ουμανιστική μεταφορά για την μόνιμη μάχη επιβίωσης ανεξαρτήτως συνθηκών. Η ταινία του Γάλλου Jacques Audiard (Ο προφήτης, Σώμα με σώμα), είναι μια κατά βάση ευχάριστη ταινία. Ακολουθεί ένα ζευγάρι αγνώστων μεταξύ τους Ταμίλ από την Σρι Λάνκα, ενός άντρα που υπηρέτησε στον στρατό και μιας γυναίκας που, με την προσθηκη μιας ορφανής μικρής, προσποιούνται το παντρεμένο ζευγάρι και φτάνουν στην Γαλλία. Το πρώτο μέρος της ταινίας μας δείχνει την εγκατάσταση και την προσπάθεια τριών αγνώστων να φερθούν σαν οικογένεια.

Στο δεύτερο μέρος έρχεται η αναπόφευκτη σύγκρουση με τον περίγυρο των μαφιόζων της γειτονιάς και η μάχη για επιβίωση ακόμα και κει.

Χωρίς να είναι μια μεγάλη ταινία καταφέρνει να είναι σημαντική και επίκαιρη. Συγχρόνως δεν γίνεται καθόλου μελό και κουραστική. Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι παίζει όμορφα, με την προσθήκη της πιτσιρίκας και ο σκηνοθέτης διανθίζει την ιστορία με λεπτομέρειες από την καθημερινότητα. Οι δαίμονες του παρελθόντος δεν σβήνουν, απλά υπάρχουν σε λανθάνουσα κατάσταση και χορεύουν πίσω από τα βλέμματα τους. Προσδοκούν μια φυσιολογική καθημερινότητα, κάτι που για μας είναι δεδομένο, μπορεί να το θεωρούμε και βαρετό. Αυτό που βρίσκουν είναι άλλη μια ζούγκλα, μια ζώνη πολέμου και χρειάζεται να πάρουν την κατάσταση πάλι στα χέρια τους.

Η απλότητα και η αμεσότητα λοιπόν είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το φιλμ του Audiard. Μια ιστορία για ανθρώπους χωρίς πατρίδα, σε μια πατρίδα χωρίς ανθρωπιά.

Από μηχανής (Ex machina) Alex Garland

Ξέχασα το καπέλο μου.

Το Ex Machina είναι η πιο πολύπλοκη ταινία της λίστας. Δεν λέω ότι είναι ακατανόητη, το αντίθετο. Η ιστορία είναι απλή και βατή. Ένας προγραμματιστής, ο Caleb (Domhnall Gleeson) κερδίζει μια βδομάδα με τον Nathan (Oscar Isaac)- αυτά όλα πριν βρεθούν σε ένα γαλαξία μακρινό- ο οποίος είναι ένας απομονωμένος γκουρού της τεχνολογίας που ζει σε ένα σούρεουάου σπίτι, με τρομερή μυστικότητα γιατί θέλει να κρύψει την τελευταία του ανακάλυψη. Την επόμενη μορφή της τεχνητής νοημοσύνης. Στην πραγματικότητα όμως ο Nathan έφερε τον Caleb, μετά από ενδελεχή έρευνα, για να τον χρησιμοποιήσει στο τεστάρισμα του δημιουργήματος του. Αυτό είναι η Ava (Alicia Vikander) μια θηλυκή εκδοχή ανθρωποειδούς. Ο Caleb πρέπει να αποφανθεί πόσο "ανθρώπινη" είναι. Εκεί αρχίζει το πανηγύρι.

Η πολυπλοκότητα έγκειται στο ότι είναι η πιο δύσκολη ταινία της λίστας για να περιγραφεί. Είναι ένα sci-fi δράμα, μια παραβολή για την ανθρώπινη φύση, μια ιστορία αγάπης, ένα θρίλερ και πολλά άλλα.

Ο Alex Garland κάνει το ντεμπούτο του πίσω από την κάμερα. Επειδή έγραφε σενάρια και βιβλία (The Beach, Sunshine, 28 days later κ.λ.π.) καταλαβαίνετε ότι το φιλμ τα "σπάει" στο σενάριο. Είναι τέτοιο το παιχνίδι που γίνεται σε αυτό το τρίγωνο και σε τέτοιο βάθος, που ακουμπά πτυχές της ύπαρξης και της ερωτικής υπόστασης. Πως γίνεται ένα τεχνητό ον, κατασκευασμένο από έναν φαλλοκράτη, alpha male, αντικοινωνικό και μονόχνοτο άνθρωπο, να αποκτά θηλυκή συνείδηση και σεξουαλικότητα; Τι είναι η ερωτική έλξη; Τι είναι πιο ανθρώπινο, ένα αντικείμενο που αποζητά να μάθει να έχει αισθήματα ή ένας άνθρωπος στεγνός από συναισθήματα; Επειδή θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρες τις μπούρδες, σταματώ εδώ.
Αν δεν έχετε δει την ταινία, κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και δείτε τη. Μετά πιείτε ένα ποτάκι στην υγειά του κύριου Λάκη!

Στο Ισραήλ δεν μπορεί μια γυναίκα να πάρει διαζύγιο, πρέπει να της το δώσει ο άντρας της! Σε αυτή την τρομακτική πραγματικότητα αναφέρεται η ταινία των

Στο κάδρο έχουμε εναλλάξ, τους 3 ραβίνους δικαστές, τους δικηγόρους και φυσικά το ζευγάρι. Περνούν και μερικοί απολαυστικοί συγγενείς και γείτονες. Γενικότερα η επιτυχία της ταινίας είναι ότι κρατά υψηλό το ενδιαφέρον με καλογραμμένο σενάριο, γεμάτο πληροφορίες, πάθη και απροσδόκητο χιούμορ. Ο χώρος κινηματογραφείται από όλες τις γωνίες και τα πρόσωπα αλλάζουν θέση και στήσιμο "πονηρά" και μαζί με τον φωτισμό οι δημιουργοί κάνουν μια ατμόσφαιρα αγωνίας.

Σαν κοινωνικό δράμα είναι κορυφαίο, θέτοντας θέματα προφανή αλλά και πάντα επίκαιρα. Οι ερμηνείες είναι καταπληκτικές. Αγαπημένη μου εκείνη του δικηγόρου και αδερφού του συζύγου. Ο τύπος είναι απίστευτος. Η εξέλιξη κρατά σε αγωνία τον θεατή που ξεχνά ότι στην πραγματικότητα βλέπει ένα δράμα σε 4 τοίχους.

Το καταπληκτικότερο όλων είναι, ότι για ένα έθνος που τόσο έχει ζήσει την φυλετική διάκριση, φαίνεται ακόμα δύσκολο να μην ευνοεί τον μισό πληθυσμό του κράτους και να συντηρεί την κοινωνική αδικία εις βάρος των γυναικών.

Μέσα λοιπόν στα close up των ηθοποιών και τον καταιγισμό του διαλόγου, η ταινία είναι μια δυνατή στιγμή του παγκόσμιου κινηματογράφου. Mακριά από την αισθητική των multiplex, ποτέ διδακτική και μελοδραματική και φυσικά για μένα, μια από τις καλύτερες της χρονιάς που πέρασε. Ένας άλλος κινηματογράφος...

Τα μυαλά που κουβαλάς (Ιnside out)

Έχω φάει τα φράγκα μου στο ΚΙΝΟ.

Δεν είναι έκπληξη το ότι το καλύτερο animation της χρονιάς που πέρασε είναι της Pixar. Το καταπληκτικό είναι το πόσο φρέσκο και πρωτότυπο μπορεί να είναι.

Η Χαρά, ο Φόβος, ο Θυμός, η Αηδία και η Λύπη δεν είναι παρά μικρά ανθρωπάκια στο μυαλό ενός κοριτσιού. Βλέπουμε λοιπόν πως κυβερνούν το νου της πιτσιρίκας και πως αντιμετωπίζουν μια κατάσταση κρίσης μετά από την μετακόμιση σε νέο σπίτι, σε άλλη πόλη.

Το φοβερότερο όλων είναι, το πως η ιστορία εμπλουτίζεται με χιούμορ και τριπαρισμένα πλάνα από το μυαλό της μικρής, έναν ξεχωριστό κόσμο. Πως οι δημιουργοί δανείζονται και δημιουργούν και οι ίδιοι σουρεαλιστικές εικόνες, βασισμένες στον παιδικό ψυχισμό και πως αυτό το δένουν σε μια ιστορία, που τελικά απευθύνεται περισσότερο στους ενηλίκους.

Το γραφικά είναι φυσικά υψηλού επιπέδου, η ιστορία στιγμή βαρετή και πραγματικά μένεις λίγο κάγκελο από το πόσες ψυχαναλυτικές προεκτάσεις και συμβολισμούς μπορεί να κρύβει. Πραγματικά μιλάμε για ένα επίτευγμα αφήγησης και ψυχαγωγίας. Μπορεί να μην είναι τόσο πιασάρικο για τα πιτσιρίκια και εκεί είναι η τόλμη του. Στην πραγματικότητα η ταινία απευθύνεται στους γονείς και επειδή το όσκαρ, κόβω το κεφάλι μου, το έχει στο τσεπάκι, είναι ευκαιρία να το δουν όσοι το έχασαν και να θυμηθούν τι είναι πραγματικά ένα παιδί....Essential...!!!

Listen to me Marlon- Stevan Riley

Θέλω 10 εκατομμύρια για την φωτογραφία...

Εδώ έχουμε μια έκπληξη. Στην διάρκεια της ζωής του ο μέγας Μάρλον Μπράντο κατέγραφε τις σκέψεις του σε αναλογικές μπομπίνες ήχου και κασέτες. Η πολύπλοκη και δύσκολη προσωπικότητα του, καθώς και η υψηλή ευφυΐα του, δεν τον έκαναν τον πιο εύκολο άνθρωπο. Αντίθετα, η ζωή του στιγματίστηκε από αρκετά διαζύγια και δυστυχία και μοναξιά, τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του. Τα παιδιά του καταστράφηκαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Έζησε βέβαια και έντονα, με έρωτες και επιτυχίες, δεν πήγε καν να παραλάβει το όσκαρ για τον Νονό. Αντ αυτού έστειλε μια ινδιάνα στην θέση του να μιλήσει για την γενοκτονία των ιθαγενών της Β. Αμερικής.

Αυτά και πολλά άλλα, μαζί με πλούσιο υλικό κινηματογραφικό και φωτογραφικό, σχολιάζονται και καταγράφονται από τον ίδιο. Οι κασέτες για πρώτη φορά βγαίνουν στο κοινό. Το καταπληκτικότερο όλων είναι η φιλοσοφική και υπαρξιακή διάσταση των σχολίων, την οποία εκμεταλλεύεται ο σκηνοθέτης και μαζί με ένα καταπληκτικό σάουντρακ, μας ταξιδεύει στα μονοπάτια, ενός σημαντικού ανθρώπου και ηθοποιού του εικοστού αιώνα.

Είναι σαν ο Μπράντο να είναι δίπλα στο αυτί μας και μας ψιθυρίζει ένα παραμύθι για την ζωή, την τέχνη, τον θάνατο, το έρωτα, με χιούμορ, με κυνισμό, ειρωνεία, αυτοκριτική και ειλικρίνεια. Σοκαριστικά άμεσο, χάνεσαι στην δίνη του και είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο ακόμα χώρο για εξέλιξη έχει το μέσο, ειδικά των ντοκιμαντέρ.

Η ταινία δεν έχει παιχτεί επίσημα στην Ελλάδα. Σαν καλός Μπομπίνας, σας την συστήνω ανεπιφύλακτα, όπως μου τη σύστησαν και μένα. Δεν είναι ανάγκη να είσαι σινεφίλ. Θα εκπλαγείτε ευχάριστα!!!

Ο αστακός (The Lobster) Γιώργος Λανθιμος

Κάποιος την αμόλησε!

Πιο βατή από τις προηγούμενες ταινίες του, με καταπληκτικό σενάριο του ίδιου και του Ευθύμη Φιλίππου, διεθνές καστ, υπόγειο χιούμορ που τσακίζει κόκαλα και πραγματικά πρωτότυπη, η τελευταία ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, είναι η πρώτη ώριμη δουλειά του και μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

Ανακατεύοντας πολλά κινηματογραφικά είδη μαζί, το φιλμ μας διηγείται την προσπάθεια ενός άντρα, στο κοντινό μέλλον, να βρει ταίρι, μέσα από μία διαδικασία που έχει επιβληθεί στην κοινωνία. Αν βρεθείς να είσαι μόνος, χωρίς σύντροφο, υποχρεώνεσαι να μεταβείς σε ένα συγκεκριμένο ξενοδοχείο, οπού για 45 μέρες θα προσπαθήσεις να γνωρίσεις κάποιον/α. Στην συνέχεια, αν δεν τα καταφέρεις, σε μεταμορφώνουν σε ένα ζώο της επιλογής σου. Αυτοί που έχουν επιλέξει να ζουν μόνοι, θεωρούνται εκτός νόμου και κρύβονται στο δάσος, όπου και τους καταδιώκουν.

Φυσικά δεν είναι η στιγμή για ολοκληρωμένη ανάλυση της ταινίας και των συμβολισμών της, αυτό είναι απλά μια λίστα ταινιών. Να αναφέρω όμως, για όσους προβληματίζονται, ότι παρακολουθείται πολύ ευχάριστα, όπως άλλωστε και όλα τα ολοκληρωμένα και ενδιαφέροντα φιλμ.

Η λέξη ΠΑΡΑΞΕΝΟ διατρέχει όλες τις κριτικές, τουλάχιστον των Αγγλόφωνων δημοσιογράφων. Αυτό συμβαίνει με όλους τους μεγάλους δημιουργούς- Lynch, Anderson, Almadovar κλπ.- δεν σημαίνει ότι όλες οι ταινίες τους είναι σημαντικές, έχουν όμως έναν τρόπο να δημιουργούν τον δικό τους κόσμο και το δικό τους κινηματογραφικό λεξιλόγιο. Ελπίζω ο Λάνθιμος να συνεχίσει με την ίδια έμπνευση και να εξελιχθεί κιόλας. Στην προκειμένη περίπτωση πάντως έχουμε και μια πολύ καλή ταινία...!

Mad Max: Ο δρόμος της οργής (MAD MAX: Fury road) George Miller

Μου είπε ότι η Logo είναι οδοντόκρεμα....#@#@#%^

Περιπέτεια πολλών οκτανίων και συγκλονιστικό υπερθέαμα μελλοντολογικής παράνοιας. Τέταρτη περιπέτεια του Mad Max μετά από 25 χρόνια. Τόσο καλογυρισμένο και απενοχοποιημένο, με υψηλά στάνταρ παραγωγής και καταπληκτικές σκηνές δράσης, οι περισσότερες γυρισμένες χωρίς ψηφιακή επεξεργασία, με καταπληκτικούς οδηγούς και στάντμεν. Ενδιαφέρουσα ιστορία με προεκτάσεις και αληθινούς γυναικείους χαρακτήρες.

Σίγουρα θα παίξει στα όσκαρ, τουλάχιστον στις τεχνικές κατηγορίες. Η καλύτερη περιπέτεια της χρονιάς, κάνει τα Fast and furious να μοιάζουν σαπουνόπερες. Τρελό 3D, με κοντράστ τις περιορισμένες καμπίνες των οχημάτων και τις απέραντες εκτάσεις της ερήμου. Πολύ καλη η Σαρλίζ Θέρον, επαρκής ο Τομ Χάρντι, πραγματικός κακός Immortan Joe, ο Hugh Keays-Byrne, ειδική μνεία στον καταπληκτικό Nicholas Hoult στον ρόλο του Nux.

Must see...

Ο αριστερόχειρας (Southpaw) Antoine Fuqua

Word...

Τι κάνει διαφορετική μια ακόμα ταινία με μποξέρ; Τίποτα; Ίσως. Καθίστε και δείτε λοιπόν τον Αριστερόχειρα και θα αλλάξετε γνώμη, όπως εγώ.

Μια ιστορία ενός επιτυχημένου πρωταθλητή της πυγμαχίας, που βρίσκεται από τα αλώνια στα σαλόνια και πάλι τ ανάποδο, χρησιμοποιείται για να πει κάτι για την ανθρώπινη φύση. Τα υλικά είναι πρώτης κλάσης. Το καστ με πρωτεργάτη έναν τελείως αλλαγμένο Gyllenhaal, αλλά και φοβερούς β' ρόλους (Rachel McAdams, Forest Whitaker, η μικρή Oona Laurence καταπληκτική, ρε μέχρι και ο 50 Cent παίζει καλά!!!) είναι πολύ καλό. Το σενάριο ενώ διηγείται μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι το Ρόκι Νο 35, καταφέρνει να ισορροπήσει το δραματικό στοιχείο δυναμικά, χωρίς να πέφτει σε μελοδραματισμούς και να φέρει ρεαλισμό σε έναν ψεύτικο κόσμο. Η σκηνοθεσία επιλέγει να χρησιμοποιήσει πολλά κόλπα από τη φαρέτρα της, κάνοντας το οπτικό κομμάτι μια άμεση και ενδιαφέρουσα εμπειρία. Σκοτεινά γυμναστήρια, φωτεινές επαύλεις και φωταγωγημένα στάδια, δρόμοι γκρίζοι και κατακόκκινες πληγές, οι εναλλαγές του φωτισμού και της φωτογραφίας είναι υψηλότατου επιπέδου.

Γιατί όμως ο σκηνοθέτης διάλεξε μια τόσο "μπανάλ" ιστορία; Προφανώς γιατί αγαπά το είδος και το δείχνει και πραγματικά χαίρομαι που το έκανε, γιατί δημιούργησε μία από τις πιο δυνατές ταινίες της χρονιάς. Και στην τελική, τι λείπει πιο πολύ από τον κινηματογράφο; Μια ακόμα δακρύβρεχτη ρομαντική κομεντί; Άλλη μια ντουζίνα ζωάκια που μιλάνε; Ένας ακόμα μακελάρης με αλυσοπρίονο ή ένας μικρός μάγος με μικρό...ραβδάκι; Το μόνο που θέλουμε είναι έναν badass, αίμα και άμμο και μπόλικα μπουνίδια. Αν τώρα έχουν και καλλιτεχνική αρτιότητα, τότε πέφτουμε νοκ άουτ...

Spotlight- Tom McCarthy

Αφού σου λέω, είμαι ο Μπάτμαν...

Με υπερβολική εκτίμηση για τα μούτρα σας...
Λάκης Μπομπίνας

ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΛΑΚΗ ΜΠΟΜΠΙΝΑ

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

BEST MOVIES 2015 BY BOBINAS