ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΩ ( LA PIEL QUE HABITO ) Ισπανία, διάρκεια 117'

Director, Writer: 

Pedro Almodóvar από το μυθιστόρημα του Thierry Jonquet "Tarantula".

Cast: Antonio Banderas, Elena Anaya, Jan Cornet, Marisa Paredes.

Production Co:

 Canal+ España, El Deseo S.A., Instituto de Crédito Oficial (ICO)

Το 2011 ήταν η χρονιά που είδαμε μεγάλους σκηνοθέτες να μπολιάζουν το έργο τους με στοιχεία από ταινίες επιστημονικής φαντασίας και τρόμου. Ο Γούντι Άλεν δοκίμασε ένα δικό του ταξίδι στο χρόνο, στο " Μεσάνυχτα στο Παρίσι". Ο Αλμαδοβάρ λοιπόν έκανε μια ταινία τρόμου αλά....Αλμαδοβάρ.

Διάσημος χειρούργος ( Antonio Banderas- στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του ) κρατά φυλακισμένη μια ασθενή (  Elena Anaya ) υπό την επιτήρηση της οικιακής βοηθού ( Marisa Paredes ) και πειραματίζεται πάνω της, με τη δημιουργία ενός δέρματος που παράγει. Εννοείται ότι αυτή η διαδικασία, καθώς και όλες οι άλλες πλαστικές εγχειρήσεις που την έχει υποβάλλει, απέχουν πολύ από το να θεωρούνται νόμιμες και να συνάδουν με την επιστημονική κοινότητα. Θέλοντας όμως να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του παρελθόντος δεν θα σταματήσει σε τίποτα, προκειμένου να φέρει εις πέρας το μακάβριο έργο του.

Τα χρώματα είναι όλα εκεί. Κανείς εν ζωή σκηνοθέτης δεν μπορεί να χειριστεί την παλέτα τόσο έντεχνα. Η σκηνοθετική μαεστρία προφανής, η ιστορία διαθέτει ορισμένα πολύ σκοτεινά θέματα- που έρχονται σε αντίθεση με τον περιβάλλοντα χώρο- και μπορεί και να σοκάρουν. Το αποτέλεσμα όμως θεωρούμε ότι είναι μέτριο, σε μερικές περιπτώσεις και αστείο. Τα θέματα που σαγηνεύουν τον σκηνοθέτη είναι προφανή, η σχέση με την μητέρα, το αχαλίνωτος πάθος, η διαστροφή, η ζωή στο δέρμα ενός άλλου, ο αβάσταχτος πόνος του θανάτου, η τρέλα. Ενώ όμως μας εισάγει στον κόσμο του και διαχειρίζεται αρκετά καλά τις διάφορες εντυπωσιακές αλλαγές της πλοκής, δεν μπορεί να κλείσει τελείως τις σεναριακές τρύπες και κάποιες αφελείς προσεγγίσεις. Παίρνοντας στοιχεία, σαν καλός σινεφίλ, από τον Κρόνενμπερκ έως τον Χίτσκοκ και ανακατεύοντας τα σε μια Αλμαδοβαρική μαρμίτα, καταφέρνει να φτιάξει ένα εντυπωσιακό γλυκό με ουδέτερη γεύση. 

Από τη μία του βγάζεις το καπέλο για το τόλμημα, από την άλλη πρέπει να παραδεχτούμε ότι απλά δεν του "βγήκε". Αξίζει πάντως κάποιος να την δει για τα προκλητικά της θέματα και για να προσθέσει ένα μικρό, θαμπό διαμαντάκι στην φιλμογραφία του σκηνοθέτη. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι η ταινία που θα σε συγκλονίσει, στην πραγματικότητα από την μέση και μετά γίνεται αστεία, χωρίς να το θέλει. Οι εικόνες δεν είναι σοκαριστικές,  μόνο αυτά που υπονοούνται. 

Μια όμορφη προβολή στο σπιτάκι σας λοιπόν είναι ότι πρέπει. Άκουσα ότι πολλοί την θεώρησαν διεστραμμένη. Για μας ήταν μια βόλτα στο πάρκο...

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ      **1/2

ΘΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ?       No creo....