Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ (CARNAGE) 2011- Γαλλία, Ισπανία, Ισπανία, Γερμανία- Διάρκεια 79'

Director: 

Roman Polanski 

Cast:  Jodie Foster, Kate Winslet, Christoph Waltz, John C. Reilly

Γυρισμένο μέσα σε ένα διαμέρισμα, μην κρύβοντας στιγμή την θεατρική του καταβολή, "Ο θεός της σφαγής" είναι μια "μικρή" ταινία για το πως οι καθωσπρεπισμοί και οι ευγενείς ιδέες τεσσάρων μεσοαστών, με όλες τους τις νευρώσεις, πάνε περίπατο, όταν έρχεται η ώρα να μιλήσουν για τα παιδάκια τους. Τα παιδάκια τους- και ουχί τα παϊδάκια τους- μαλώσανε στον δρόμο και το ένα βάρεσε με ένα κλαδί το άλλο. Το ζευγάρι των γονέων του θύτη, λοιπόν πήγε στο σπίτι του θύματος για να συζητήσει "πολιτισμένα" και να διευθετήσουν από κοινού το θέμα.

Η ταινία βλέπεται απνευστί. Διαρκεί 1 ώρα και ένα τέταρτο και έχει το κατάλληλο καστ. Είναι και οι 4 πολύ καλοί. Ο Πολάνσκι επικεντρώνεται στην γλώσσα του σώματος και στον λόγο. Θα μπορούσε να το βάλει και σε μια σκηνή θεάτρου, τόσο λιτό είναι. Αυτό που έχει σημασία είναι η απόλυτη κατάρρευση της επιφανειακής ευγένειας καθώς μιλάμε για κυριολεκτική λεκτική σφαγή. Είναι αρκετά απολαυστικό το να βλέπεις πως πάνε βόλτα οι θεωρίες και το πολιτικώς ορθό. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι παρόμοιες παραστάσεις έχουν παιχτεί σε χιλιάδες σπίτια. Το καταπληκτικό είναι ότι τα ζευγάρια θυμίζουν πολύ με την συμπεριφορά τους τα καθ'ημάς, Ελληνάρες αστούς που νομίζουν ότι έχουν ανακαλύψει το νόημα της ζωής και ότι είναι πολύ δημοκράτες και διαλλακτικοί.

Οι συμμαχίες στην ταινία θα αλλάξουν μερικές φορές, ανάλογα με το που πάει η κουβέντα. Τα στερεότυπα θα υπερισχύσουν της λογικής και τα καημένα τα παιδάκια- και ουχί παϊδάκια είπαμε- θα φαντάζουν σαν τα απόλυτα θύματα του μακελειού, αν και δεν τα βλέπουμε παρά μονάχα φευγαλέα στην αρχή της ταινίας.

Ότι αξίζει είναι οι ερμηνείες, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον. Κατά τα άλλα είναι σαν το θέατρο της Δευτέρας reloaded. Νοικιάστε το dvd βρε αδερφέ...Mesie Bobinas 

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ  **1/2

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ;  Θα ήθελα να το δω στο θέατρο...

HUGO (2011) ΗΠΑ, Διάρκεια 126'

Director: 

Martin Scorsese 

Cast:  Asa Butterfield, Chloë Grace Moretz, Christopher Lee, Ben Kingsley, Sacha Baron Cohen, Ray Winstone, Emily Mortimer, Jude Law.

Είναι δύσκολο να αντισταθείς στην μαγεία του Hugo. Τα μαγευτικά γραφικά, τα καταπληκτικά σετ και η καλλιτεχνική διεύθυνση είναι επιπέδου....Scorsese. Η διαφορά είναι ότι ο γερο-Scorsese δεν είναι πια αυτός που γνωρίζαμε. Αραχτός, χαλαρωμένος από το μόνιμο άγχος της αναγνώρισης με ένα όσκαρ και με όλα τα τεχνικά μέσα, τις γνώσεις και την σοφία του για τον κινηματογράφο, φτιάχνει ένα παραμύθι για το σινεμά, για το πως το σινεμά έγινε ένα παραμύθι.

Είναι η ιστορία του ορφανού Hugo Cabret- βασισμένη σε ένα βιβλίο με σκίτσα και κείμενο, του Brian Selznick- που ζει σαν ποντικός στον σταθμό του τρένου του Παρισιού, ρυθμίζοντας τα ρολόγια. Κυνηγημένος από τον φύλακα του σταθμού, κάποια στιγμή θα γνωρίσει έναν συμπαθητικό και πικρόχολο γεράκο, που δεν είναι άλλος από τον πρωτοπόρο Γάλλο κινηματογραφιστή George Melies. 

Υπάρχει ένα σημείο στο πρώτο μισάωρο, που η ταινία κυλά ονειρικά, στα όρια του νωθρότητας, που κινδυνεύεις να αποστασιοποιηθείς από αυτήν. Ο σκηνοθέτης πάει με το πάσο του στην καρδιά του παραμυθιού. Αν δεν σε παρασύρει εκείνη τη στιγμή, πιθανότατα να βαρεθείς. Εμείς μπήκαμε στον κόσμο του Hugo, αν και αυτός ο κόσμος θα έπρεπε να είναι 20 λεπτά λιγότερος.

Η συγκίνηση πηγάζει όχι τόσο από τα πεπραγμένα, ούτε από μερικούς αναξιοποίητους δεύτερους ρόλους, αλλά από την πραγματική αγάπη στην ματιά του σκηνοθέτη για το σινεμά. Γι αυτόν ο Melies ήταν ένα είδος προφήτη. Η ματιά του περιεργάζεται, σαν μικρό παιδί, την κρυμμένη ιστορία του. Οι νεαροί πρωταγωνιστές είναι συμπαθέστατοι και ο Sacha Baron Cohen δίνει μικρές πινελιές χιούμορ σε μια ταινία που, παραδόξως, δεν έχει αρκετό.

Απαραίτητο συστατικό είναι η μεγάλη οθόνη και το απόλυτα εναρμονισμένο 3D. Είναι προφανές ότι ο σκηνοθέτης κάνει ένα βήμα παραπάνω και χρησιμοποιεί σοφά το τρισδιάστατο, για να στολίσει περισσότερο το παραμύθι του.

Η κλασσική σκηνή με την είσοδο του τρένου στον σταθμό, των αδερφών Lumiere, από τις αρχές του εικοστού αιώνα, δίνεται με την πραγματική της δυναμική. Τότε το κοινό είχε πανικοβληθεί, βλέποντας μια αμαξοστοιχία να έρχεται καταπάνω του, ασυνήθιστο σε κάτι τέτοιο. Τώρα το βλέπουμε εμείς τρισδιάστατα, σε μια αναπαράσταση. Αυτό είναι το καταπληκτικό με τον Scorsese, το πως μπλέκει την αφήγηση με την πραγματικότητα και το ανάποδο και όλα στην υπηρεσία της μοναδικής του αγάπης για τον κινηματογράφο. Γιατί, άσχετο αν σας άρεσε η ταινία ή όχι, δεν μπορείτε να αρνηθείτε ότι προέρχεται από έναν άνθρωπο που κοιτάζει την μεγάλη οθόνη ακόμα σαν παιδί. 

Εκτιμώ, ότι κανένας γνήσιος λάτρης του κινηματογράφου δεν μπορεί να προσπεράσει την ταινία. Μπορεί να μην πρόκειται για ένα αριστούργημα, μπορεί να θεωρείται πως είναι πολύ αφελής για ενήλικες και τα παιδιά να θεωρούν πως είναι πολύ αργή και ακατανόητη για αυτά. Η ουσία είναι πως ο αγαπητός Martin δεν ενδιαφέρεται, γιατί απευθύνεται στους απανταχού και κάθε ηλικίας εικονολάτρες. 

 

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ    ***1/2

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ;    Σε 3-4 χρόνια...

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ (THIS MUST BE THE PLACE) 2011. Ιταλία, Γαλλία, Ιρλανδία- Διάρκεια 118΄

Director: 

Paolo Sorrentino

Cast: Sean Penn, Frances McDormand, Judd Hirsch

Μια ιδιαίτερη ταινία, με καταπληκτική κινηματογράφηση, μια αμφιλεγόμενη ερμηνεία και άσχετες μεταξύ τους σκηνές. Ένα γλυκό road-movie, για τους λάθος λόγους, με έναν συνταξιοδοτημένο ροκ σταρ στο κυνήγι του Ναζί βασανιστή του πατέρα του. Ο Sean Penn (Cheyenne) εγκλωβισμένος, σαν άλλος Robert Smith, μέσα στο σώμα ενός μεσήλικα που έχει μείνει για πάντα στην εφηβική ηλικία. Ένας Ιταλός σκηνοθέτης, ο Paolo Sorrentino του "Il Divo" με προφανή μαεστρία, σε ένα σενάριο που ακροβατεί ανάμεσα στην γκροτέσκα κωμωδία και τον σουρεαλισμό. Οι Talking Heads σαν το απόλυτο "τοτέμ" της Αμερικάνικης εναλλακτικής σκηνής- το "This must be the place" είναι άλλωστε δικό τους τραγούδι. Απίθανοι δευτερεύοντες χαρακτήρες διασταυρώνονται με τον πρωταγωνιστή, άλλοτε προσφέροντας μια παράξενη ιστορία και άλλοτε μια παράξενη κατάσταση. Ο ορίζοντας είναι ατελείωτος. Ο Cheyenne πετάει θανατερές ατάκες και γελά εκνευριστικά....και η ταινία κυλά....ούτε λίγο ούτε πολύ για 2 γεμάτες ώρες.

Δεν είναι ότι δεν έχει το ενδιαφέρον της και το γούστο της, ακόμα βρε αδερφέ και στιγμές μεγαλείου. Το πρόβλημα είναι ότι δεν αποφασίζει τι δρόμο θέλει να πάρει. Περισσότερο είναι σαν ένα δοκίμιο εκκεντρικότητας. Ακόμα και η υπόθεση με τον ναζί εγκληματία, είναι περισσότερο λόγος για να παρακολουθήσουμε το ταξίδι του ήρωα στην καθυστερημένη του ενηλικίωση, γιατί κατά τα άλλα είναι γελοίο.

Γυρισμένο για να αγαπηθεί σαν μια cult δημιουργία, με φανερά τα σημάδια της Ευρωπαϊκής της κληρονομιάς και ματιάς, μια παράξενη ταινία για έναν παράδοξο "εκδικητή", σε μια ονειρική και διαφορετική Αμερική, το φιλμ του Sorrentino είναι μια γλυκιά αποτυχία που αξίζει κανείς να δει, όχι τόσο για την αξία της, αλλά για το "ταξίδι"...Mr. Lakis.

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ **1/2

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΛΕΠΑΤΕ; .....πάμε παρακάτω...

ΜΕΘΥΣΜΕΝΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ (THE RUM DIARY) 2011, ΗΠΑ- Διάρκεια 120'.

Director Writer: 

Bruce Robinson

Cast: Johnny Depp, Giovanni Ribisi, Aaron Eckhart, Michael Rispoli, Amber Heard, Richard Jenkins.

Προσωπικό στοίχημα του ίδιου του Depp, η μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του βιβλίου του Hunter S. Thompson, με το ίδιο τίτλο, περίμενε για κάποιον άγνωστο λόγο 2 ολόκληρα χρόνια για να βγει στις αίθουσες. Από την άλλη, το βιβλίο κυκλοφόρησε 40 χρόνια μετά την συγγραφή του και είναι αυτοβιογραφικό. Ο Thompson, για όσους δεν γνωρίζουν είναι ο συγγραφέας του επίσης αυτοβιογραφικού "Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας" (Fear and loathing in Las Vegas), που φυσικά είχε γυριστεί ταινία από τον φοβερό Terry Gilliam, με πρωταγωνιστή πάλι τον Depp. Αυτοκτόνησε το 2005. Αυτό κάνει το "Μεθυσμένο ημερολόγιο" άτυπο πρίκουελ της παραπάνω ταινίας. Το οξύμωρο είναι ότι ο Depp παίζει τον ίδιο χαρακτήρα σε αρκετά πιο νεαρή ηλικία όντας 14 χρόνια μεγαλύτερος από όταν γύρισε την πρώτη! Ας είναι...δεν παίζει κανέναν ρόλο.

Ο συγγραφέας ήταν γερό ποτήρι και μεγάλο "τζάνκι", στην ταινία βλέπουμε μια πιο ήπια εκδοχή του, καθώς, σαν δημοσιογράφος πιάνει δουλειά σε μια Αμερικάνικων συμφερόντων εφημερίδα στο Πουέρτο Ρίκο στα τέλη της δεκαετίας του '50. Ο ήρωας, τόσο στο βιβλίο, όσο και στην ταινία λέγεται Paul Kemp, ένα ψευδώνυμο φυσικά. Εκεί θα συναντήσει τους τελείως "κατεστραμμένους" συναδέλφους του, βουλιαγμένους σε μια θάλασσα από ρούμι, μερικά λαμόγια που θέλουν να μετατρέψουν τον φυσικό παράδεισο του Πουέρτο Ρίκο σε ξενοδοχειακή ζώνη για πλούσιους και μια γυναίκα, την Chenault (Amber Heard), ερωμένη του Sanderson (Aaron Eckhart) ενός από τους επιχειρηματίες.

Από την πρώτη σκηνή, με τις πανέμορφες λήψεις από τον αέρα, μεταφερόμαστε σε έναν πολύχρωμο κόσμο με εξωτική ομορφιά. Το Πουέρτο Ρίκο είναι ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές στην ταινία. Οι κάτοικοί του πάντως είναι μες στην μιζέρια. Καταπιεσμένοι και φτωχοί, ζουν κάτω από την εκμετάλλευση μιας χούφτας ανθρώπων, που τους αρνούνται ακόμα και την πρόσβαση στις παραλίες. Ο πρωταγωνιστής θα μυηθεί φυσικά στον τρόπο ζωής των συναδέλφων του- οι καλύτεροι ρόλοι στην ταινία- Sala (Michael Rispoli) και  Moberg (Giovanni Ribisi- απολαυστικός) και θα γίνει μια ανθρώπινη "σκνίπα". Η εποχή είναι χαρακτηριστική, λίγο πριν επελάσουν τα τρελά sixties. Το τσιγάρο και τα "ξίδια" είναι τρόπος ζωής. Παράλληλα θα νιώσει να έλκεται από την σέξι ερωμένη ενός άλλου. Η εξέλιξη αυτής της σχέσης, σημειολογικά, είναι ολόκληρη η ταινία, ουσιαστικά δηλαδή δεν γίνεται τίποτα το συνταρακτικό. Όποιο θέμα πολιτικό ή συναισθηματικό τίθεται απλά δεν προχωρά. Αντίθετα έχουμε μια χαριτωμένη εξιστόρηση των ημερών του πρωταγωνιστή, με αρκετό γούστο και πολλά επί μέρους γεγονότα, από έναν γκουρού σκηνοθέτη και σεναριογράφο, τον Bruce Robinson που μας έχει δώσει το Withnail & I (Ο φίλος μου κι εγώ, 1987). Ο Robinson έχει σκηνοθετήσει μόλις 4 ταινίες με αυτή εδώ και έχει γράψει σενάρια σε καμιά δεκαριά, συμπεριλαμβανομένου και αυτού για το "Killing Fields" (Κραυγές στην σιωπή", 1984). 

Ο χαλαρός τόνος, η ρέουσα σκηνοθεσία, η επιμονή σε χαρακτηριστικές λεπτομέρειες και η αγάπη του για τους δεύτερους χαρακτήρες κάνουν την ταινία ότι μπορεί να είναι. Ο Depp παίζει τον εαυτό του μια-δυο σκάλες χαμηλότερα, τίποτα ιδιαίτερο. 

Γενικά μια απόλυτα feelgood ταινία, με κάποιες στιγμές έμπνευσης, που εξελίσσεται ανούσια και δεν μένει στην μνήμη. Καλή επιλογή για βίντεο, λίγη στο σινεμά.

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ **1/2

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ; Μόνο με ένα μπουκάλι Captain Morgan...

  

THE KILLING- Season 1 (2011) ΗΠΑ, Καναδάς. Διάρκεια 630'

Cast: Mireille Enos, Joel Kinnaman, Brent Sexton, Jamie Anne Allman, Billy Campbell, Michelle Forbes.

Βασισμένο σε μια Δανέζικη σειρά με τον ίδιο τίτλο, η νέα τηλεοπτική παραγωγή του ανερχόμενου καναλιού AMC, εστιάζει στην δολοφονία μιας έφηβης μαθήτριας και στην έντονη προσπάθεια 2 ντετέκτιβ να βρουν τον δολοφόνο. Ο ένας προέρχεται από την δίωξη ναρκωτικών, πρώην χρήστης και ο ίδιος και η άλλη απόλυτα αφοσιωμένη, στα όρια να διαλύσει και τον δεύτερό της γάμο. Δεν κοιμούνται, σπάνια τρώνε, δεν φαίνονται στο παραμικρό ευτυχισμένοι από την ζωή τους. Παράλληλα βλέπουμε τον αντίκτυπο που έχει το γεγονός στην οικογένεια της δολοφονημένης. Επίσης "τρέχει" και μια πολιτική καμπάνια με 2 μονομάχους για την καρέκλα του δημάρχου του Σιάτλ, της πόλης που συμβαίνουν όλα αυτά.

Η πόλη είναι συνεχώς βροχερή, φέρνοντας στην μνήμη μας εικόνες από το "Se7en"  του Fincher. Επίσης η έρευνα έχει πολλά κοινά με την δολοφονία μιας άλλης διάσημης τηλεοπτικής "νεκρής", της Λώρα Πάλμερ από το αριστουργηματικό "Twin Peaks". Οι όποιες ομοιότητες όμως σταματούν εκεί. 

Η συγκεκριμένη σειρά παίρνει τον χρόνο της στο να εμβαθύνει σε κάθε πτυχή της έρευνας και των ηρώων. Κάθε επεισόδιο είναι και μια συγκεκριμένη μέρα, αρχής γενομένης από την ημέρα του φόνου. Ενδελεχής παρουσίαση και ψυχογράφημα όλων των πρωταγωνιστών. Δεν είναι πάντα το ίδιο ενδιαφέρουσα, καθώς αναπόφευκτα κάνει μια κοιλιά προς την μέση. Δεν έχει την απαιτούμενη δράση και ίντριγκα να σε κρατήσει συνέχεια, υποθέτω πως το Δανέζικο θα είναι πιο ενδιαφέρων από τις κριτικές που έχω διαβάσει. Παρ'όλα αυτά είναι μια καλή σειρά που απογειώνεται μετά το 7-8 επεισόδιο.

Οι ερμηνείες είναι αρκετά καλές, το επίπεδο παραγωγής άριστο. Αγαπημένο παιδί των τηλεκριτικών, δεν είχε την ίδια ανταπόκριση από το κοινό. Η δεύτερη περίοδος ξεκινά την 1 Απρίλη του 2012. Δεν νομίζω ότι έχασα τον χρόνο μου βλέποντας τη, παρ'όλα αυτά προσδοκώ περισσότερα στο μέλλον.

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ ***

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ; Προτιμώ να περιμένω τον δεύτερο κύκλο.

THE GREY (2012) ΗΠΑ, Διάρκεια 117'

Director, Writer

: 

Joe Carnahan

Cast: Liam Neeson, Dermot Mulroney, Frank Grillo.

Λοιπόν, το "Grey" δεν είναι μια καθαρόαιμη περιπέτεια, όπως πλασάρεται, αλλά μια παράξενη ιστορία επιβίωσης με υπαρξιακούς τόνους. Αυτό μπορεί να απογοητεύσει το ευρύ κοινό- και εμάς μαζί του- γιατί δεν είναι επιτυχημένο ούτε σαν το ένα ούτε σαν το άλλο.

Ο Ottway, ένας πάντα δυναμικός Liam Neeson, δουλεύει σαν κυνηγός- προστάτης εναντίον των άγριων ζώων σε μια πετρελαϊκή εταιρεία βαθιά στον παγωμένο βορά της Αλάσκα. Όταν θα σωθεί από ένα αεροπορικό ατύχημα, που συμβαίνει στο αεροπλάνο που μεταφέρει υπαλλήλους για αναψυχή στο Άνκορατζ, θα προσπαθήσει να διασχίσει την παγωμένη ερημιά μαζί με 8 επιζώντες. Η κακή τους τύχη όμως είναι ότι βρίσκονται στην ακτίνα κυνηγιού μιας αγέλης τρομερών λύκων.

Υπερβολικά προβλέψιμο και συναισθηματικό για αυτό που είναι- τι είναι άραγε;- με σχηματικούς χαρακτήρες, εκτός του πρωταγωνιστή, προσπαθεί να ξεχωρίσει από τον αντίστοιχο συρφετό ταινιών. Οι λύκοι είναι τρομακτικοί και χρησιμοποιούνται όπως ο καρχαρίας στο "Jaws". Πότε ψηφιακοί, πότε μηχανικοί, πάντοτε είναι απειλητικοί και θανάσιμοι, γενικά όμως σώζουν κάπως την κατάσταση . Οι σκηνές καταδίωξης και θανάτου είναι άμεσες και ενδιαφέρουσες. Τα υλικά που δένουν την όλη ιστορία είναι αδύναμα. Ο πρωταγωνιστής υποτίθεται έχει φάει τρελή καψούρα και η μορφή του γκομενακίου τον κυνηγά παντού και τον εμψυχώνει. Έχει αναπτύξει μια φιλοσοφική στάση απέναντι στον θάνατο και στην ύπαρξη του Θεού και, όπως η ταινία, δίνει την μάχη για την επιβίωση κάτω από έναν σκληρό και γκρίζο, αμίλητο και αμείλικτο ουρανό.

Ιδιαίτερα ψυχοπλακωτική και ματαιωτική η ταινία, δεν σε αποζημιώνει ούτε στο τέλος....δεν λέω άλλα γι'αυτό το θέμα! Τι μένει; Μια συμπαθητική προσπάθεια με τις "στιγμές" της. Ποτέ δεν απογειώνεται, μην μπορώντας να αποφασίσει προς τα που θέλει να πάει. Αξίζει μια ματιά, θα ξεχαστεί γρήγορα όμως.

Προσοχή! Υπάρχει μια απειροελάχιστη σκηνή μετά τους υπότιτλους που αφήνει χώρο για κάποιες...  ερμηνείες.- Mr. Lakis

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ  **

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ; Αούούούούούούούούού.......... 

  

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ

Η ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ (L'AGE D'OR) 1930, Γαλλία, Διάρκεια 63'

Director: 

Luis Buñuel

Writers: 

Luis Buñuel , Salvador Dalí 

Cast:

Gaston Modot, Lya Lys, Caridad de Laberdesque

Ακόμα και σήμερα, 82 ολόκληρα χρόνια μετά την πρεμιέρα της "Χρυσής εποχής" των Luis Buñuel και Salvador Dalí, είναι δύσκολο να προσεγγίσεις και να αναλύσεις αυτό το "ανοσιούργημα" της εποχής του. Κυνηγημένο αρχικά από τους Ισπανούς φασίστες και στην συνέχεια βαλμένο σε ράφια στον υπόλοιπο κόσμο, μην μπορώντας να καταχωρήσουν, αυτό το απόλυτα σουρεαλιστικό και ενοχλητικό φιλμ. Νομίζω πως ήταν το πιο μακροχρόνια απαγορευμένο, με δικαστική απόφαση παρακαλώ. Ξαναπροβλήθηκε σε κινηματογράφους στην Δυτική Γερμανία επίσημα το 1970, 40 (!!) χρόνια μετά την πρεμιέρα του και κυριολεκτικά το 1979 στις ΗΠΑ!

Αυτό κατ'αρχάς μας λέει κάτι. Πρώτον, ότι ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του, δεύτερον ότι ήταν πολύ ενοχλητικό και τρίτον ότι δεν είναι για τον πολύ κόσμο.

Ξεκινώντας σαν ντοκιμαντέρ για τους σκορπιούς (!!!!)- τα θαυμαστικά δίνουν και παίρνουν- το οποίο γύρισε καμιά δεκαριά χρόνια πριν ο Μπουνιουέλ, στην συνέχεια επικεντρώνεται στον ερωτικό πόθο ενός ζευγαριού και στα εμπόδια που αντιμετωπίζουν για να έρθουν πιο κοντά. Αυτό βέβαια δεν περιγράφει το οπτικό όργιο που γίνεται στην ταινία.

Η βασική αρχή των σουρεαλιστών είναι να μην υπάρχει κανένας φραγμός στις ιδέες και στην παρουσίασή τους. Ακόμα και η κινηματογράφηση "σπάει" τα καλούπια, το μοντάζ είναι φαινομενικά ασύνδετο. Οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη. Ότι επιχείρησαν μερικά χρόνια πριν με τον δεκάλεπτο "Ανδαλουσιανό σκύλο", εδώ παίρνει πιο συγκεκριμένη μορφή και απογειώνεται. Μια αγελάδα κάθεται περιπαθώς πάνω σε έναν κρεβάτι, ο Ιησούς υποτίθεται ότι συμμετέχει σε σεξουαλικό όργιο, μια ομάδα ιερέων αποσυντίθεται πάνω σε ένα βράχο, κάποιο χτυπάνε έναν άντρα μέχρι θανάτου. Η πρόκληση, η τρέλα και η αντισυμβατικότητά δεν έχουν τελειωμό. Οι συμβολισμοί άλλοτε είναι προφανείς και άλλοτε κρυπτογραφικοί.

Σαν ταινία τώρα, δεν πλησιάζει σε τίποτα από αυτά που έχετε δει. Τα παλικάρια τα δώσανε όλα. Η πορεία του Μπουνιουέλ είναι πασίγνωστη. Αργότερα θα γυρίσει μια σειρά από μεγάλες ταινίες (Βιριδιάνα, Ο εξολοθρευτής άγγελος, Η ωραία της ημέρας, Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας, μερικές μόνο από αυτές) που αν και περιέχουν στοιχεία σουρεαλισμού αρμονικά μέσα στην δομή, κατά βάση είναι πιο συμβατικές- με την καλή έννοια- δημιουργίες. Όχι εδώ όμως. Εδώ μπορεί να θαυμάσετε την τόλμη και το όραμα, αλλά θα δυσκολευτείτε στην παρακολούθηση. Η διάρκειά της είναι μόλις 1 ώρα όμως, πράγμα που βοηθά στο να δοκιμάσετε.

Φυσικά δεν νοείται να μην την δει κάθε ακραιφνής και παθιασμένος σινεφίλ. Είναι ταινία αναφοράς. Έχει κυκλοφορήσει σε απαστράπτον bluray και dvd, μαζί με τον "Ανδαλουσιανό σκύλο". Έχει επανεκδοθεί όμως και στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αυτό το αφήνω πάνω σας. Πάντως εμείς επικροτούμε τέτοιες επανεκδόσεις και γιατί όχι με περισσότερες ταινίες και θεματικές ενότητες.

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ   ***για τη θέαση της   *****για την κινηματογραφική της αξία

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ;   Καλό θα ήταν, κάθε τόσο... 

ΠΩΣ ΝΑ ΚΛΕΨΕΤΕ ΕΝΑΝ ΟΥΡΑΝΟΞΥΣΤΗ (TOWER HEIST) 2011, ΗΠΑ, Διάρκεια 104'

Director: 

Brett Ratner
Cast: Eddie Murphy, Ben Stiller, Casey Affleck, Alan Alda, Matthew Broderick.


Είναι κωμωδία χωρίς να είναι ιδιαίτερα αστεία, έχει πολύ καλό καστ που, είτε δεν φαίνεται, είτε παίζει σε λάθος ρόλο και έχει μια καλή κεντρική ιδέα που πάει περίπατο. Κυρίες και κύριοι καλωσορίσατε στην νέα δημιουργία του Brett Ratner, ενός μεγάλου διεκπεραιωτή του Χόλιγουντ (Rush Hour, Red Dragon κλπ, κλπ).

Ο  Josh Kovacs (Ben Stiller) είναι μάνατζερ προσωπικού σε έναν από τους πιο ακριβούς ουρανοξύστες-διαμερίσματα στην Νέα Υόρκη. Πιστεύει στην δουλειά του, πιστεύει στο σύστημα. Μια μέρα των ημερών όμως θα χάσει την δουλειά του και την σύνταξή του, μαζί με όλους τους συναδέλφους του, γιατί ο μεγαλοκαρχαρίας Arthur Shaw (Alan Alda), ο μόνος που διασώζεται, παίζοντας έναν ιδιαίτερα αντιπαθητικό και γλοιώδη χρηματιστή) θα φάει όλα τους τα λεφτά και θα θελήσει να την γλυτώσει κιόλας. Με σύμμαχο έναν μικροκακοποιό (Eddie Murphy), δύο συναδέλφους (Casey Affleck, Michael Peña) και έναν φαλιρισμένο ένοικο (Matthew Broderick), θα προσπαθήσουν να κλέψουν το υποτιθέμενο χρηματοκιβώτιο του "καρχαρία", πιστεύοντας ότι περιέχει δεκάδες εκατομμύρια δολάρια.

Ακόμα και οι σκηνές δράσης είναι υποτονικές. Η τελική λύση, αν και τραβηγμένη από τα μαλλιά δεν φέρνει την απαραίτητη συγκίνηση. Οι κοινωνικές και οικονομικές παράμετροι πάνε βόλτα και έτσι χάνεται η ευκαιρία για μια καλή κωμωδία. Το μόνο που μένει είναι μερικές καλές ατάκες και ένας υποφερτός ρυθμός στην ταινία, για να δούμε- και καλά- τι θα γίνει. Όσο όμως και να προσπαθήσεις να το συμπαθήσεις δεν σου κάθεται. Μετά από 5 λεπτά που το έχεις δει το ξεχνάς...για πάντα. Αξίζει πάντως μια ματιά, αν δεν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε, στο βίντεο. Είναι ξεκάθαρο ότι το επίπεδο παραγωγής είναι πρωτοκλασάτο και ότι η προσπάθεια αποσκοπούσε σε κάτι μεγαλύτερο και καλύτερο. Πέρασε όμως και δεν ακούμπησε. 

Το μόνο που σε παρηγορεί είναι ότι ο Eddie Murphy σταμάτησε επιτέλους να κλάνει και να ρεύεται ( The Nutty Professor, Dr. John Dolittle) και άρχισε πάλι να προσπαθεί να παίξει κάνα ρόλο.

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ  *1/2

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ; Σίγουρα όχι...