HUGO (2011) ΗΠΑ, Διάρκεια 126'

Director: 

Martin Scorsese 

Cast:  Asa Butterfield, Chloë Grace Moretz, Christopher Lee, Ben Kingsley, Sacha Baron Cohen, Ray Winstone, Emily Mortimer, Jude Law.

Είναι δύσκολο να αντισταθείς στην μαγεία του Hugo. Τα μαγευτικά γραφικά, τα καταπληκτικά σετ και η καλλιτεχνική διεύθυνση είναι επιπέδου....Scorsese. Η διαφορά είναι ότι ο γερο-Scorsese δεν είναι πια αυτός που γνωρίζαμε. Αραχτός, χαλαρωμένος από το μόνιμο άγχος της αναγνώρισης με ένα όσκαρ και με όλα τα τεχνικά μέσα, τις γνώσεις και την σοφία του για τον κινηματογράφο, φτιάχνει ένα παραμύθι για το σινεμά, για το πως το σινεμά έγινε ένα παραμύθι.

Είναι η ιστορία του ορφανού Hugo Cabret- βασισμένη σε ένα βιβλίο με σκίτσα και κείμενο, του Brian Selznick- που ζει σαν ποντικός στον σταθμό του τρένου του Παρισιού, ρυθμίζοντας τα ρολόγια. Κυνηγημένος από τον φύλακα του σταθμού, κάποια στιγμή θα γνωρίσει έναν συμπαθητικό και πικρόχολο γεράκο, που δεν είναι άλλος από τον πρωτοπόρο Γάλλο κινηματογραφιστή George Melies. 

Υπάρχει ένα σημείο στο πρώτο μισάωρο, που η ταινία κυλά ονειρικά, στα όρια του νωθρότητας, που κινδυνεύεις να αποστασιοποιηθείς από αυτήν. Ο σκηνοθέτης πάει με το πάσο του στην καρδιά του παραμυθιού. Αν δεν σε παρασύρει εκείνη τη στιγμή, πιθανότατα να βαρεθείς. Εμείς μπήκαμε στον κόσμο του Hugo, αν και αυτός ο κόσμος θα έπρεπε να είναι 20 λεπτά λιγότερος.

Η συγκίνηση πηγάζει όχι τόσο από τα πεπραγμένα, ούτε από μερικούς αναξιοποίητους δεύτερους ρόλους, αλλά από την πραγματική αγάπη στην ματιά του σκηνοθέτη για το σινεμά. Γι αυτόν ο Melies ήταν ένα είδος προφήτη. Η ματιά του περιεργάζεται, σαν μικρό παιδί, την κρυμμένη ιστορία του. Οι νεαροί πρωταγωνιστές είναι συμπαθέστατοι και ο Sacha Baron Cohen δίνει μικρές πινελιές χιούμορ σε μια ταινία που, παραδόξως, δεν έχει αρκετό.

Απαραίτητο συστατικό είναι η μεγάλη οθόνη και το απόλυτα εναρμονισμένο 3D. Είναι προφανές ότι ο σκηνοθέτης κάνει ένα βήμα παραπάνω και χρησιμοποιεί σοφά το τρισδιάστατο, για να στολίσει περισσότερο το παραμύθι του.

Η κλασσική σκηνή με την είσοδο του τρένου στον σταθμό, των αδερφών Lumiere, από τις αρχές του εικοστού αιώνα, δίνεται με την πραγματική της δυναμική. Τότε το κοινό είχε πανικοβληθεί, βλέποντας μια αμαξοστοιχία να έρχεται καταπάνω του, ασυνήθιστο σε κάτι τέτοιο. Τώρα το βλέπουμε εμείς τρισδιάστατα, σε μια αναπαράσταση. Αυτό είναι το καταπληκτικό με τον Scorsese, το πως μπλέκει την αφήγηση με την πραγματικότητα και το ανάποδο και όλα στην υπηρεσία της μοναδικής του αγάπης για τον κινηματογράφο. Γιατί, άσχετο αν σας άρεσε η ταινία ή όχι, δεν μπορείτε να αρνηθείτε ότι προέρχεται από έναν άνθρωπο που κοιτάζει την μεγάλη οθόνη ακόμα σαν παιδί. 

Εκτιμώ, ότι κανένας γνήσιος λάτρης του κινηματογράφου δεν μπορεί να προσπεράσει την ταινία. Μπορεί να μην πρόκειται για ένα αριστούργημα, μπορεί να θεωρείται πως είναι πολύ αφελής για ενήλικες και τα παιδιά να θεωρούν πως είναι πολύ αργή και ακατανόητη για αυτά. Η ουσία είναι πως ο αγαπητός Martin δεν ενδιαφέρεται, γιατί απευθύνεται στους απανταχού και κάθε ηλικίας εικονολάτρες. 

 

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ    ***1/2

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ;    Σε 3-4 χρόνια...