AVATAR ( 2009 ) ΗΠΑ

CAST

Sam Worthinghton, Zoe Saldana, Sigourney Weaver, Stephen Lang, Michelle Rodriguez, Giovanni Ribisi, CCH Pounder, Wes Studi.

DIRECTOR

James Cameron ( also Screenwriter, Producer, Editor )

160' - COLOR

Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας




**Νέα Extended collector's edition κυκλοφόρησε στα τέλη Νοεμβρίου 2010. Περιλαμβάνει 16 επιπλέον λεπτά φιλμ. Μεταξύ των άλλων έχουμε εναλλακτική έναρξη στη Γη, πιο επεξηγηματική, μια εντυπωσιακή σκηνή κυνηγιού, αναφορά στο σχολείο που είχε ανοίξει η Γκρέις (ο χαρακτήρας της Weaver) και γενικά ένα απλωματάκι σε άλλες σκηνές. Δεν διαφέρει σαν τελικό αποτέλεσμα, απλά κάνει το γενικότερα πιο αδύναμο πρώτο μέρος να πλατιάζει λίγο. Κυκλοφορεί σε 3 δίσκους, dvd και bluray, με πολλά έξτρα και 3 εκδοχές της ταινίας. Βασικά μόνο το extended έχει νόημα. Πάρτε το δώρο για κάνα φίλο να το δείτε και σεις.


Extended cut...........178'         ***

Με την ευκαιρία της έκδοσης της σε dvd και blue ray, ο κύριος Λάκης σας παρουσιάζει την ταινία που συζητήθηκε όσο καμία άλλη την χρονιά που πέρασε, με μια μόνο προτροπή : αν δεν την έχετε δει και θέλετε να την δείτε μην την νοικιάσετε, δείτε τη στον κινηματογράφο. Στην οθόνη της τηλεόρασης και χωρίς το φοβερό της 3d θα χάσει την μισή της μαγεία. Ελπίζουμε να κυκλοφορήσει σε τρισδιάστατη έκδοση στο dvd και να μπορέσουμε να την δούμε ξανά και σε προβολέα, σπίτι.

Επί της ουσίας τώρα. Η ταινία δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας στο σενάριο αλλά είναι μια έντιμη, καθαρόαιμη περιπέτεια καταπληκτικά δουλεμένη μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια με οπτικά εφέ πρωτοποριακά και με κρυστάλλινη εικόνα και ήχο.

Ο Κάμερον δούλεψε την ταινία πρώτα στο μυαλό του για χρόνια και αφού θεώρησε ότι είχε την τεχνολογική δυνατότητα να την πραγματοποιήσει έκανε το ''θαύμα'' του.

Στην ταινία ο πρωταγωνιστής, ένας παραπληγικός πρώην πεζοναύτης, παίρνει μέρος σε μια αποστολή στον πλανήτη Πανδώρα, που σκοπό έχει, αφού με την βοήθεια της τεχνολογίας θα μπει κυριολεκτικά στο πετσί ενός από τους ιθαγενείς Να'βί, να κατασκοπεύσει και να καταφέρει να τους πείσει να μετακινηθούν από το έδαφος τους, καθώς περιέχει πολύτιμα κοιτάσματα που χρειάζεται μια μεγάλη εταιρία εξορύξεων. Σταδιακά όμως θα καταλάβει την κοσμοθεωρία των ιθαγενών, θα ανακαλύψει έναν τρόπο ζωής που δεν φανταζόταν και θα ταυτιστεί με την οικολογική αρμονία και τη φιλοσοφική στάση των κατοίκων του πλανήτη. Θα γίνει ένας από αυτούς και θα πολεμήσει τους ''κακούς'' Γήινους σε μια μάχη επικών διαστάσεων.

Παίρνοντας στοιχεία από ταινίες γουέστερν, αλλά και καθαρόαιμης φαντασίας και μπολιάζοντας το σύνολο με αρκετό οικολογικό προβληματισμό - λίγο απλοϊκό αλλά πάντα καλοδεχούμενο - ο Κάμερον απλώνει την δική του μπομπίνα στο καθόλου ευκαταφρόνητο χρονικό πλαίσιο των δυόμιση ωρών, χωρίς να γίνεται στιγμή βαρετή, αντιθέτως. Το μεγάλο στοίχημα που κερδίζει είναι ότι καταφέρνει να κάνει πειστική μια ιστορία που στα χέρια άλλων μπορεί να έμοιαζε έως και αστεία και αυτό εξαιτίας των μεγάλων τεχνικών και τεχνολογικών μέσων που χρησιμοποιεί αλλά και της αγάπης του για την παραμικρή λεπτομέρεια. Ο κόσμος που μας παρουσιάζεται είναι απόλυτα πιστευτός και ρεαλιστικός. Τα ζώα, οι ιθαγενείς, τα ιπτάμενα όρη, τα φυτά, ο δηλητηριώδης για τους ανθρώπους αέρας, είναι όλα απτά και σε βοηθάνε να βυθιστείς σε αυτό το ονειρικό σύμπαν. Επίσης εξηγούν, όσο καλύτερα γίνεται, την απόφαση του πρωταγωνιστή, Τζέϊκ Σκάλι ( Sam Worthinghton ), να εισχωρήσει μέσα του. Από την μία είναι η σκληρή πραγματικότητα που τον περιμένει στην Γη, όντας παραπληγικός σε ένα γκρίζο πλανήτη και από την άλλη είναι η πολύχρωμη γεμάτη αισθήσεις και έρωτα ύπαρξη, λόγω της Νεϊτίρι - μιας Να΄βί που από την πρώτη στιγμή είναι δίπλα του -,σε ένα Άβαταρ ( σώμα πλήρως λειτουργικό, δυόμιση μέτρα ψηλό, φτιαγμένο από ανθρώπινο και Nα'βί dna με εμφυτευμένη την συνείδηση του ).

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην Ζόϊ Σαλντάνα, που στήριξε με την ερμηνεία της την ολοκληρωτικά ψηφιακή Ντεϊτίρι της και στον Στίβεν Λάνγκ, που έδωσε ρέστα στον ρόλο του συνταγματάρχη Κουάριτς. Σπάνια βλέπουμε έναν τόσο bad-ass motherfucker στην οθόνη.

Από τεχνικής άποψης λοιπόν η ταινία είναι κάτι που δεν έχετε ξαναδεί, από υπόθεση και εξέλιξη είναι αρκετά καλή, αλλά ο πρώτος τομέας είναι αυτός που την κάνει να ξεχωρίζει. Άκρως ψυχαγωγική, καταφέρνει παράλληλα να μιλήσει για κάνα δυο ζητηματάκια, μην χάνοντας ποτέ τον δρόμο της κάνοντας διδακτισμό ή σε βάρος της δράσης. Μην ξεχνάμε ότι απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες.

Μην το παίζετε λοιπόν δύσκολοι και αφεθείτε στη μαγεία του Άβαταρ. Μπορεί να μην σας μείνουν και πολλά μετά από αυτή την ''βόλτα'' στο πάρκο του Κάμερον, αλλά τι θαυμάσια ''βόλτα'' θα είναι αυτή!!!!!!!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ : **** στον κινηματογράφο, σε 3d.

*** για οικιακή προβολή

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ ; : Το έχω ξαναδεί!!

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΚΟΙΝΟ : Για όλο τον κόσμο, οι σφιχτόκωλοι εξαιρούνται.

">


">

Και ειδικά για τους αναγνώστες του κύριου Λάκη μια σπάνια φωτό, από την εποχή που ο Κάμερον δεν είχε αποφασίσει ποια ταινία θα γυρίσει ακριβώς!!

BOBINA CLASSICS

H'A'XAN/ HEKSEN ( 1922 ) Σουηδία,Δανία.

CAST

Benjamin Christensen, Clara Pontoppidan, Astrid Holm.

DIRECTOR/ SCREENWRITER

Benjamin Christensen

105', black&white, silent

Ψευδοντοκιμαντέρ τρόμου

Υπάρχουν ταινίες όλων των ειδών και υπάρχει και το "Haxan". Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και αναζητήστε αυτή την δημιουργία του Δανού Μπένζταμιν Κρίστενσεν. Αυτή τη φορά το "Bobina classics" σας πηγαίνει μια βόλτα στην πραγματική σκοτεινή πλευρά.

Ο Κρίστενσεν γεννήθηκε το 1879 στο Βίμποργκ της Δανίας και εγκατέλειψε τις ιατρικές σπουδές του το 1902 για να γίνει τραγουδιστής της όπερας! Μετά από μια ερμηνεία του όμως στο "Δον Ζουάν" του Μότσαρτ, όπου και έπαθε μια σοβαρή επιπλοκή στις φωνητικές του χορδές, ξεκίνησε καριέρα στον κινηματογράφο, πρώτα σαν ηθοποιός και μετά σαν σκηνοθέτης.

Όταν έπεσε στα χέρια του ένα αντίτυπο του μεσαιωνικού κειμένου  Malleus Maleficarum ,  γραμμένο από έναν Καθολικό ιεροεξεταστή το 1487, για το πως κυνηγάς και τιμωρείς την "μαγεία" και τις "μάγισσες", ο Κρίστενσεν "μαγεύτηκε". Αφού το μελέτησε για 2 χρόνια και παίρνοντας χρήματα τόσο από την πατρίδα του, όσο και από την Σουηδία, για να είναι περισσότερο ανεξάρτητος, δημιούργησε ένα δικό του στούντιο και γύρισε την ταινία από τον Φλεβάρη έως τον Οκτώβρη του 1921. 

Στην αρχή ήθελε να δημιουργήσει ένα εξολοκλήρου φιλμ μυθοπλασίας. Σκοπός του ήταν να προσεγγίσει το υλικό του με τα τότε σύγχρονα δεδομένα, αποδεικνύοντας πως η υστερία για την μαγεία δεν ήταν τίποτα άλλο από την κακομεταχείριση ατόμων, συνήθως με ψυχολογικά προβλήματα και εντελώς αθώων. Στην προσπάθεια του αυτή δοκίμασε όλων των ειδών τους πειραματικούς φωτισμούς, γύρισε μόνο νύχτα ή στα βαθιά σκοτάδια του στούντιο και χρησιμοποίησε κάθε είδους οπτικό εφέ, αναπαριστώντας την εποχή των μαγισσών. Υπάρχουν θρυλικές ιστορίες για τα γυρίσματα, καθώς ο σκηνοθέτης σαν περφεξιονίστας ταλαιπώρησε τους συναδέλφους του και υπερέβη κατά πολύ το χρηματικό ποσό που είχε βάλει σαν στόχο. Πρόκειται άλλωστε για την πιο ακριβή βουβή ταινία που γυρίστηκε ποτέ επί Σκανδιναβικού εδάφους!!

Το αποτέλεσμα είναι μια παράξενη και συγκλονιστική δημιουργία. Μπορούμε να πούμε ότι χωρίζεται χοντρικά σε 4 μέρη. Στο πρώτο παρακολουθούμε μια προβολή εικόνων, φωτογραφιών και πινάκων που μας εισάγουν στην εποχή που αναφέρεται η ταινία. Στο δεύτερο μέρος αναπαριστά μερικές δεισιδαιμονίες και συνήθειες με ντοκιμαντερίστικο στυλ. Το τρίτο μέρος είναι ολόκληρο η ιστορία μιας άτυχης γυναίκας που κατηγορήθηκε, βασανίστηκε και θανατώθηκε μαζί με άλλες υποτιθέμενες μάγισσες. Στο τελευταίο μέρος ο σκηνοθέτης μας εξηγεί πως αυτά που θεωρούνταν υπερφυσικά μπορούν σήμερα να εξηγηθούν.

Η ταινία δηλαδή είναι ένα κολάζ, μια παράξενη και σαγηνευτική δημιουργία που δεν έχει όμοια της, καθώς το οπτικό αποτέλεσμα είναι ακαταμάχητο. Υπάρχουν σκηνές που ακόμα και σήμερα σου φέρνουν ρίγη. Είναι δε τόσο πειστική η αναπαράσταση των διαφόρων τελετουργιών και των διωγμών και βασανιστηρίων που στην εποχή της η ταινία απαγορεύτηκε στις ΗΠΑ. Την δεκαετία του '40 επανεκδόθηκε με ήχο και το 1968 βγήκε μια πιο σύντομη εκδοχή της, με αφήγηση του William S. Burroughs και με τζαζ μουσική επένδυση, υποθέτω για να την εκτιμήσει η γενιά των χίπηδων. Ο τίτλος αυτής της έκδοσης είναι Witchcraft Through the Ages και από κει έχει βγει και ο Ελληνικός ( Η μαγεία μέσα από τους αιώνες ). Αυτή η εκδοχή σχεδόν δεν βλέπεται, γιατί είναι αστείο το ηχητικό κομμάτι με την τελείως άσχετη τζαζ επένδυση, χάνει δε την δύναμη της με την ομιλία του Burroughs, για να μην αναφέρω ότι είναι και κατά 27 λεπτά μικρότερη σε διάρκεια!!

Αυτό που καταλαβαίνει κανείς είναι πως στην εποχή της ήταν ένα κινηματογραφικό ταμπού και μετά στις δεκαετίες που ακολούθησαν έγινε ένα παράδοξο και εκκεντρικό φιλμ. Από τα τέλη του '60 και μετά εκτιμήθηκε η  art αισθητική της και παίζεται συνέχεια σε διάφορα φεστιβάλ. Μέχρι που ήρθε η πλήρης αποκατάστασή της σε ψηφιακό δίσκο, για να εκτιμηθεί σε όλο της το μεγαλείο. Στην έκδοση αυτή περιέχεται η προαναφερθείσα Αμερικάνικη εκδοχή. 

Ο Κρίστενσεν, που παίζει και στην ταινία δύο ρόλους, ένας εκ των οποίων είναι αυτός του διαβόλου (!!!), θα περάσει πρώτα στην Γερμανία και μετά στο Χόλιγουντ, με μέτρια αποτελέσματα, θα κάνει σποραδικά μια δυο επιτυχίες, αλλά θα ζήσει γενικά κάτω από την σκιά του μεγάλου και διάσημου συμπατριώτη του, Carl Dreyer. Θα πεθάνει πικραμένος το 1958 στην Κοπεγχάγη. 

Αγαπητά μου παιδιά, πραγματικά πρέπει κάποια στιγμή να την δείτε αυτή την ταινία. Η ψύχωση του Κρίστενσεν με τον πειραματικό φωτισμό και η εμμονή του στην τελειότητα την κάνει, αν μη τι άλλο, ένα οπτικό έδεσμα. Νομίζω ότι είναι από τις βωβές ταινίες που έχουν την πιο μεγάλη επίδραση στο σύγχρονο κοινό και αυτό γιατί είναι πολύ μπροστά από την εποχή της. Η υπόθεση μπορεί να σας φανεί παιδαριώδης σε κάποια σημεία, αλλά η βασικά μιλάμε για ένα ψευδοντοκιμαντέρ τρόμου. Αυτό σημαίνει ότι καταφέρνει να γίνει πιστευτό, 80 περίπου χρόνια (!!!) πριν το Blair Witch Project- δεν είναι τυχαίο ότι η εταιρεία των σκηνοθετών στο εν λόγω φιλμ ονομάστηκε Haxan!!!!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ     ****

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ??        Χωρίς δεύτερη σκέψη!

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΚΟΙΝΟ      Σινεφίλ, αλλά και πιο "ψαγμένο" mainstream. 

">

MACHETE (2010) ΗΠΑ

                                        25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ

DIRECTORS

Ethan Maniquis, Robert Rodriguez

CAST

Το βλέπετε αριστερά!!

104' color

Σπιντάτη Περιπέτεια.

Τρίτη ταινία της σειράς grindhouse, που δημιούργησαν οι Quentin Tarantino και Robert Rodriquez. Oι συγκεκριμένες ταινίες είναι γυρισμένες σαν φιλμ των drive-in, που ήταν πολύ της μόδας στα τέλη του '60 και στις αρχές της δεκαετίας του '70 στην Αμερική. Οι ταινίες που παίζονταν στα drive-in, οπού συνήθως πήγαινες με το γκομενάκι και έβλεπες και λίγο ταινία, ήταν από b-movies και κάτω. Ζόμπι, παρανοϊκοί δολοφόνοι, κορίτσια με μεγάλο μπούστο και τέρατα, από την Ιαπωνία κυρίως, ήταν οι ήρωες της οθόνης. Πότε πότε ξεπηδούσαν όμως και διαμαντάκια όπως το "Night of the living dead"(****) για παράδειγμα. Επίσης πολλοί, μετέπειτα, μεγάλοι σκηνοθέτες έχουν ξεκινήσει από τέτοιου είδους φιλμ.

Οι προαναφερθέντες λοιπόν, χωρίς ποτέ να έκρυψαν την αγάπη τους γι αυτό το είδος του σινεμά- αντίθετα μάλιστα έχουν βασίσει την καριέρα τους πάνω του- το επέκτειναν, σε ένα κινηματογραφικό πειράμα, το 2007, με δύο ταινίες που βγήκαν μαζί, σαν τις διπλές προβολές του πάλαι ποτέ drive-in. Οι ταινίες ήταν το "Death proof"(**) για τον Tarantino και το "Planet terror"(**) για τον Rodriguez. Στην δεύτερη μάλιστα υπήρχε ένα ψευδοτρέιλερ για την ταινία "Machete", με τον γνωστό "σκατόφατσα" Danny Trejo. Ο Trejo, Μεξικανικής καταγωγής, μεγαλωμένος στο ανατολικό L.A., έχει καταδικαστεί για χρήση και διακίνηση ναρκωτικών και ληστείες και έχει εκτίσει ποινή σε δύο φυλακές!! Μετά από ένα ειδικό πρόγραμμα κοινωνικής αποκατάστασης, ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο και έχει καθιερωθεί σε ρόλους σκληρού μούτρου και τα πάει περίφημα.

Κάποια στιγμή ο Rodriguez αποφάσισε τελικά να φτιάξει μια ταινία με βάση το ψεύτικο τρέιλερ. Μάζεψε λοιπόν ένα αρκετά δυνατό καστ, καταπιάστηκε με ένα σοβαρό θέμα, αυτό των παράνομων μεταναστών που περνάνε από τα σύνορα του Μεξικού στις ΗΠΑ- καθότι Μεξικανός και ο ίδιος- και τα έβαλε όλα στο μίξερ. Μετά πάτησε το κουμπί στο τέρμα.

Τίποτα στην ταινία δεν είναι σοβαρό, ούτε η ταινία προσπαθεί να το κάνει. Είναι μια καθαρόαιμη, απενοχοποιημένη B-movie. Από την πρώτη ως την τελευταία σκηνή το αίμα ρέει άφθονο, οι ατάκες πέφτουν βροχή, τα μανούλια φοράνε από τα απλώς απαραίτητα, έως τίποτα και είναι πάντα πρόθυμα!!

Ο Robert De Niro είναι απολαυστικός στο ρόλο ενός φασίστα γερουσιαστή, ο Don Johnson παίζει έναν ακροδεξιό συνοριοφύλακα, και ο "πολύς" Steven Seagal παροδεί τον εαυτό του παίζοντας έναν Μεξικανό μεγαλοκακοποιό. Το καστ συμπληρώνεται με τους  Jessica Alba, Jeff Fahey, Michelle Rodriguez. 

Ο Trejo είναι ο Machete, ένας Μεξικανός ομοσπονδιακός πράκτορας, που στο παρελθόν είχε χάσει την οικογένεια του από έναν "βαρόνο" του εγκλήματος ( Steven Seagal) και τώρα ζει σαν παράνομος μετανάστης και εργάτης στην Αμερική. Όταν θα του προτείνουν να σκοτώσει έναν ακροδεξιό γερουσιαστή (Robert De Niro), θα τον παγιδέψουν σε ένα πολιτικό παιχνίδι με θύμα τον ίδιο. Δεν ξέρουν όμως με ποιον τα έχουν βάλει και ο Machete, που πληροφοριακά σημαίνει Μαχαίρα- έτσι "καθαρίζει" τους αντιπάλους του- θα πάρει εκδίκηση.

Η ταινία θα μπορούσε να ήταν καλή, δεν είναι όμως. Ξεκινά καλά, ο σκηνοθέτης βάζει τις βάσεις για χαβαλέ και δείχνει τις προθέσεις του. Η βία έχει καρτουνίστικο χαρακτήρα, οι φάτσες και οι ατάκες είναι αστείες, αλλά από ένα σημείο επικρατεί μια αισθητική του "ότι νά'ναι".  Διαρκεί και παραπάνω από όσο πρέπει και το σενάριο, εκτός από κάποιες εξάρσεις αυτοπαρωδίας, είναι γελοίο. Μπορείς να κάνεις χαβαλέ με τα μπαμ και τα μπουμ, αλλά δεν μπορείς να κάθεσαι για μια ώρα και 45 λεπτά να βλέπεις το ίδιο πράγμα.

Οι αρετές της ταινίας γρήγορα γίνονται τα μεγαλύτερα ελαττώματά της. Για παράδειγμα, δεν μπορείς να ταυτιστείς με κανένα ήρωα, γιατί στην ουσία δεν υπάρχουν χαρακτήρες για να ταυτιστείς. Η βίαιες σκηνές μην μπορώντας να συγκρατήσουν το χάρτινο στόρι, καταρρέουν σε μια  εκκωφαντική μπαλαφάρα.  

Υπάρχουν και καλά στοιχεία, όπως το επίπεδο παραγωγής, κάποιες απολαυστικές ερμηνείες και η γενική διάθεση του χαμού. Μια παραγωγή όμως που στοιχίζει 22 εκατομμύρια δολάρια και θέλει να περνιέται για φτηνή παραγώγα των 22 δολαρίων, αλλά έχει λιγότερη "ψυχή" σαν ταινία, είναι μια αποτυχία. Ο σκηνοθέτης ωραία έπαιξε με το κουβαδάκι του και μπορεί στο μέλλον, όπως και στο παρελθόν, να μας δώσει και άλλες τέτοιες δημιουργίες. Θα ευχόμουν να έδινε μεγαλύτερη προσοχή στην ιστορία και τους χαρακτήρες, γιατί  κάποιες, από τις φτηνές ταινίες με τις φθαρμένες κόπιες στα σινεμά, αυτό που τις έκανε να ξεχωρίζουν ήταν η αυθεντικότητα και η έμπνευση, που αντιστάθμιζαν την έλλειψη πόρων. Τι περιμένεις όμως από έναν σκηνοθέτη που η καλύτερή του ταινία είναι το "From dusk 'till dawn".

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ    *1/2  Να το αφήσω?? 

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ?????              Όχι.

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΚΟΙΝΟ          Multiplex, εθισμένο στο ποπκόρν με βρωμοβουτηρίλα.

">

THE SOCIAL NETWORK (2010) ΗΠΑ

DIRECTOR

David Fincher

CAST

Jesse Eisenberg,  Andrew Garfield, Justin Timberlake, 

Armie Hammer Jr., Max Minghella, Josh Pence.

120' COLOR

Κοινωνικό Δράμα

Οι άνθρωποι σταματάνε να επικοινωνούν στην πραγματικότητα. Η ζωή τους είναι μια τετράγωνη οθόνη, τηλεόραση για τους μεγαλύτερους, ίντερνετ για τους πιο νέους. Μη δεχόμενοι την ζοφερή πραγματικότητα, λες και κάποιος τους έχει κάνει συμβόλαιο ότι η ζωή είναι μόνο καλοπέραση, απορροφούνται κυριολεκτικά σε έναν παράλληλο κόσμο. Το Facebook είναι η μεγαλύτερη καινοτομία τα τελευταία χρόνια στο διαδίκτυο. Όσο περισσότερους "φίλους"  κάνεις εκεί, τόσο πιο μόνος είσαι, γιατί δεν τους συναντάς σχεδόν ποτέ. Μπορεί να υπάρχουν αλλά είναι συγχρόνως εικονικοί. Παύει η προσωπική επικοινωνία, με τα καλά της και τα κακά της και στο τέλος μένεις μόνος με το πληκτρολόγιο, σαν τον πρωταγωνιστή της ταινίας του Φίντσερ.

Ο Mark Zuckerberg είναι ο δημιουργός του Facebook. H ιστορία του είναι μια κλασσική ιστορία οπορτουνισμού και προδοσίας. Μέσα σε μερικά χρόνια έγινε δισεκατομμυριούχος, ξεκινώντας για πλάκα στο κολέγιο ένα site για γνωριμίες. Όντας πανέξυπνος και χρησιμοποιώντας το καταπληκτικό ταλέντο του σαν προγραμματιστής, κατάφερε να κάνει το Facebook το πιο δημοφιλές site στον κόσμο, με 500.000.000 χρήστες τουλάχιστον μέχρι αυτή την στιγμή!! Η ταινία δείχνει το πως, αλλά κυρίως δείχνει τις δικονομικές μάχες που έγιναν και τις αποζημιώσεις που κατέβαλε σε πρώην συνεργάτες και λοιπούς ενάγοντες.

Η επιτυχία της ταινίας είναι, ότι καταφέρνει να μας κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον για χαρακτήρες που είναι απλά geeks. Το καταπληκτικό σενάριο ( Aaron Sorkin), το υψηλό επίπεδο παραγωγής, αλλά κυρίως η μαεστρία του Φίντσερ- σίγουρα μέσα στους 5 καλύτερους Αμερικανούς σκηνοθέτες αυτή τη στιγμή- η "μπρούτζινη" φωτογραφία και η εναλλαγή των σκηνών μέσα σε δωμάτια, συνθέτουν ένα σχεδόν ψυχολογικό θρίλερ, χωρίς να είναι. Σε φάσεις μπορεί κανείς να πει ότι θυμίζει το "All president's men" του Alan J. Pakula, τόσο καταιγιστικοί είναι οι διάλογοι. 

Πέραν αυτού απλά έχουμε να κάνουμε με έναν αντιήρωα που στερείται συναισθημάτων και ηθικών επιλογών. Ο πρωταγωνιστής- πολύ καλά ερμηνευμένος από τον ταλαντούχο Jesse Eisenberg- απλά λειτουργεί σαν μια παράμετρος κάποιου προγράμματος. Έχει την απουσία στάσης για την ζωή και τις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους και αναλώνεται μόνο στην δημιουργία και γιγάντωση του σκοπού του. Η στάση των υπόλοιπων χαρακτήρων είναι παρόμοια. Τα κίνητρα τους είναι μόνο τα λεφτά και η αναγνώριση, ο κόσμος τους οι κλειστές λέσχες και το κυνήγι της διασημότητας. Ο σκηνοθέτης δεν προσπαθεί να μας κάνει αρεστό κάποιον. Χαρακτηριστικά κρατάει αποστάσεις, δείχνοντας το βασικό συστατικό της σύγχρονης πανεπιστημιακής κοινότητας στην Αμερική, τον αμοραλισμό. Αρκεί να γίνεις πλούσιος και διάσημος, με οποιοδήποτε κόστος. 

Εκεί λοιπόν παίρνει πόντους η ταινία, που στα χέρια ενός άλλου δημιουργού θα ήταν μια κουτσομπολίστικη ιστορία. Από την άλλη, υπάρχουν και όρια στο πόσο σε ενδιαφέρει μια τέτοια ιστορία. Προσωπικά δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Το ότι ο σκηνοθέτης δεν παίρνει θέση από τη μία είναι καλό, από την άλλη είναι σαν να φοβάται να βουτήξει στα βαθιά νερά. Η αίσθηση που σου αφήνει είναι μια πικρίλα στο στόμα- φάε καμιά καραμέλα ρε μεγάλε.

Ένα είναι το σίγουρο, θα παίξει φουλ στα όσκαρ, γιατί επιμέρους έχει γίνει πολύ καλή δουλειά. Θυμηθείτε τον Μπομπίνα. Έχουμε και λέμε, σίγουρα υποψηφιότητα σε σενάριο με μεγάλες πιθανότητες νίκης. Σίγουρα υποψηφιότητα για Α' αντρικό, σίγουρα υποψήφιο για σκηνοθεσία- αμφίβολο να το πάρει- και τρεις τέσσερις ακόμα τεχνικές. Υπολογίστε 6 με 7 σύνολο. Πολύ καλό σάουντρακ επίσης (Trent Reznor,Atticus Ross). 

Μπορείτε να κάνετε οικονομία- μήπως και πληρώσετε κάνα πετρέλαιο τώρα που θα πιάσουν τα κρύα- καθώς είναι ότι πρέπει για καναπέ, με καλή οθόνη και φουλ τον ήχο. Το 80% της ταινίας είναι διάλογος σε 4 τοίχους. Αν δεν θέλετε να περιμένετε πηγαίνετε σινεμά, να ξεμουδιάσουν τα κωλαράκια σας. Αν δεν έχετε σχέση με το ίντερνετ μπορείτε και να προσπεράσετε, γιατί τα μισά θα σας φαίνονται ακατανόητα. Escape.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ      Σπίτι ή σινεμά     ***

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ??           Μόνο για χάρη του Φίντσερ.

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΚΟΙΝΟ          Ναι πουλάκια μου, καλά το καταλάβατε, όσο πιο τεκνοφύτουλας, τόσο το καλύτερο.

">

Το τοπ-3 πάντως του Ντέιβιντ Φίντσερ είναι :

3- 7even    (***1/2)

2- Zodiac   (****)

1- Fight Club  (****)

ctrl+alt+delete

ΜΑΧΑΙΡΟΒΓΑΛΤΗΣ (2010) Ελλάδα (KNIFER)

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ/ ΣΕΝΑΡΙΟ           108'     Α/Μ, έγχρωμο             Κοινωνικό Δράμα  

Γιάννης Οικονομίδης

Τυπάκος, εκ πεποιθήσεως τεμπέλης, ζει με τον άρρωστο πατέρα του στην Πτολεμαΐδα. Όταν ο πατέρας του πεθαίνει, έρχεται στην Αθήνα, μετά από πρόσκληση του "πυροβολημένου" θείου του και διάγει βίο βαρετό και άσκοπο, ενώ φυλάει τα σκυλιά του συγγενή του. Κάποια στιγμή θα "φυστικώσει" την θεία του και τότε θα μπει σε σκέψεις, να ξεκάνει τον φωνακλά και παρανοϊκό θείο του.

Την ταινία του Οικονομίδη μπορείς να την δεις και σαν παραβολή. Μπορείς επίσης να βγάλεις το καπέλο στον σκηνοθέτη, γιατί καταπιάνεται στις ταινίες του με τον απόλυτο μικροαστισμό και την δολοφονική δυναμική της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας. Γι 'αυτόν το παιχνίδι έχει τελειώσει- και κατά την ταπεινή μου άποψη δεν έχει και πολύ άδικο- η Ελληνική πραγματικότητα είναι μια κατεστραμμένη πραγματικότητα, χωρίς επικοινωνία, χωρίς αισθητική, χωρίς ηθική, χωρίς ανθρωπιά. Οι άνθρωποι στις ταινίες του "γαυγίζουν" αντί να μιλάνε. Τα κάδρα του είναι γεμάτα με μπάζα, κεραίες, τσιμινιέρες, φελιζόλ και βρομόνερα. Η ηχητική μπάντα στην καινούργια του ταινία είναι η βοή των αυτοκινήτων. Οι χαρακτήρες έχουν βλέμματα κενά, απλά υπάρχουν, δεν έχουν ούτε στο ελάχιστο κάποιο σκοπό ύπαρξης, οπότε καταφεύγουν στα πιο απλά και πιο ωμά ένστικτα. Όλα αυτά είναι καλά και δηκτικά, τα βλέπουμε και καθημερινά γύρω μας. Θα ήθελα όμως η ταινία να μην ήταν τόσο βαρετή.

Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί με ναρκισσισμό την ασπρόμαυρη φωτογραφία και ενώ την ξεκινά καλά,  δίνοντας τον τόνο και φτιάχνοντας ατμόσφαιρα, στην συνέχεια κάνει τα πλάνα αυτοσκοπό. Το σενάριο είναι ψιλοαστείο και η αλήθεια είναι πως η μόνη ψυχαγωγία, από ένα σημείο και μετά, είναι τα πουστριλίκια που ακούγονται και μάλιστα σε αυτή την ταινία δεν είναι και πολλά. Ο ρυθμός είναι αργός αλλά δεν είναι λειτουργικός, δεν βοηθά δηλαδή την ταινία να επιπλεύσει κάνοντας την "βαριά". Τα θέματα που θίγει είναι υπαρκτά και προφανή. H μετατροπή του κεντρικού ήρωα από  ρεμάλι σε ένα δολοφόνο με αντάλλαγμα μια μικροαστική "φυλακή", γίνεται με χειρουργική λεπτομέρεια, δεν μας λέει όμως τίποτα καινούργιο και φυσικά τίποτα συνταρακτικό δεν συμβαίνει. 

Το μόνο που σώζει κάπως την ταινία είναι το καστ. Και οι τρεις πρωταγωνιστές είναι πολύ καλοί, καθώς καταφέρνουν με πολύ λίγο διάλογο να αποτυπώσουν τα ερεβώδη αισθήματά τους και με τις ματιές τους να γεμίσουν την οθόνη. 

Αυτά βασικά. Δεν θέλω να γίνω ιδιαίτερα καυστικός γιατί εκτιμώ την προσπάθεια, αλλά αλήθεια πως περιμένουν να γεμίσουν οι κινηματογράφοι στις Ελληνικές ταινίες; Κάθε φορά κλαίμε τα λεφτάκια μας. Η άποψή μου είναι πως ένας δημιουργός δεν μπορεί να κάνει συνέχεια την ίδια ταινία. Καταλαβαίνω τα "κολλήματα" του, αλλά θα πρέπει να δοκιμάσει και άλλα θέματα και το κυριότερο να καταλάβει πως μια ταινία είναι κάτι λειτουργικό και ζωντανό και ως εκ τούτου χρειάζεται ρυθμό. Επειδή θα την δουν και άλλοι άνθρωποι, εκτός από τον σκηνοθέτη και τους φίλους του, οι οποίοι μάλιστα θα πληρώσουν, θα πρέπει να βλέπεται. Προσωπικά εκτίμησα το πρώτο της μέρος περισσότερο.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ       *1/2

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ??                   Δυστυχώς όχι.

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΚΟΙΝΟ        Τι να σας πω, όποιος θέλει......μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα!!

"> 

SPARTACUS : BLOOD AND SAND - SEASON 1 (2010) ΗΠΑ

Creator: 

Steven S. DeKnight

CAST   Andy Whitfield, John Hannah, Manu Bennett, Lucy Lawless, Peter Mensah.

700' APPROX. (13 ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ )     ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΩΔΗΣ ΣΕΙΡΑ

Γυρισμένη στην Νέα Ζηλανδία, η σειρά "Spartacus: blood and sand", είναι μια Αμερικανική παραγωγή του Sam Raimi ( Evil Dead, Spider-Man 1,2,3 ) και δημιουργία του Steven S. DeKnight που έχει βάλει το χεράκι του σε τηλεοπτικές παραγωγές όπως "Buffy, the vampire slayer" και "Smallville".

Η σειρά έχει μεγάλες βλέψεις, καθώς ακολουθεί τα χνάρια μιας ιστορικής, αμφιλεγόμενης και δυναμικής μορφής, του Θρακιώτη σκλάβου Σπάρτακου, που απο΄το 73 έως το 71 π.χ. εξεγέρθηκε εναντίον των Ρωμαίων και δημιούργησε ένα λεφούσι από 70.000 (!!!!!) σκλάβους και αγρότες, απειλώντας σοβαρά την ίδια την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Υπάρχει φυσικά και η πασίγνωστη ταινία του 1960 του, Stanley Kubrick (****). Τέσπα, η σειρά έχει τελείως διαφορετική προσέγγιση.

Αυτό που ξαφνιάζει ευχάριστα (?) τον θεατή από την αρχή, είναι η ωμότητα της και το υψηλό επίπεδο παραγωγής. Οι συντελεστές τις διατείνονταν, πριν από κάθε επεισόδιο, ότι θέλουν να αναπαραστήσουν όσο δυνατόν καλύτερα, τα ήθη και τις συνθήκες της εποχής. Νομίζω ότι κάνουν καλή δουλειά έως ένα σημείο. Επειδή πρόκειται για ψυχαγωγική σειρά, υιοθετεί και ένα στυλ κόμικ αισθητικής που βοηθά το θέαμα. Αίματα και διάφορα άλλα σωματικά υγρά πετάγονται προς όλες τις κατευθύνσεις σε αργή κίνηση. Κορμιά φιλήδονα ερωτοτροπούν με διάφορους τρόπους και έχουμε αρκετές γυμνές σκηνές, full frontal, όπως συνηθίζεται να λέγεται στην Αγγλική.

Το αποτέλεσμα, όπως μπορεί να καταλάβει και ο πιο ανίδεος, είναι ένας συνδυασμός του "Μονομάχου" και των "300". Ο πρώτος κύκλος ξεκινά από την αιχμαλωσία του Σπάρτακου και την μεταφορά του σαν σκλάβου στην Ιταλία και τελειώνει με την εξέγερση των μονομάχων, που ο ίδιος ενορχήστρωσε. Η σειρά κυλάει σαν ποταμός και αν δεν έχεις ιδιαίτερο πρόβλημα με την γραφικότητα των σκηνών "την κάνεις λαχείο".

 Ενώ έχει όλο το χρόνο να μας δείξει πως λειτουργούσαν και πως εκπαιδεύονταν οι μονομάχοι και τις διάφορες ίντριγκες της Ρωμαϊκής κοινωνίας, καθώς και μια ντουζίνα από ενδιαφέροντες χαρακτήρες, η σειρά δεν σου επιτρέπει να την πάρεις και πολύ στα σοβαρά. Με αυτό δεν εννοώ ότι δεν είναι καλή, τουναντίον. Έχει και καλές ερμηνείες ιδιαίτερα από το ζευγάρι των "κακών" John Hannah και Lucy Lawless καθώς και έναν εκφραστικό και ψυχωμένο πρωταγωνιστή τον

Andy Whitfield, έχει επικές και τρυφερές στιγμές και γενικά βλέπετε κάτι παραπάνω από ευχάριστα. 

Υπάρχουν δε στιγμές, που γίνεται συναρπαστικό. Κρατά ένα προφίλ πιο κοντά στο κόμικ με τον 

περιβάλλοντα χώρο, που είναι σχεδόν όλος ψηφιακός αλλά αληθοφανής και με τους διάφορους 

"μπρατσάδες" που πάνε και έρχονται, λες και έχουν βγει από διαφήμιση Wrestlmania. 

Η ουσία είναι ότι πρόκειται για μια από τις καλύτερες σειρές της χρονιάς που διανύουμε. 

Να σημειωθεί ότι ο πρωταγωνιστής

πάσχει από μια σοβαρή μορφή καρκίνου και αυτό μάλλον θα τον εμποδίσει στο να συνεχίσει την

 σειρά. 

Η παραγωγή έχει ξεκινήσει το post production της δεύτερης περιόδου, αλλά έχει κολλήσει στο να 

βρει νέο Σπάρτακο. Στο μεταξύ ετοιμάζεται ένα πρίκουελ της σειράς με 6 επεισόδια! 

Δείτε λοιπόν τον "Σπάρτακο", χωρίς τα παιδιά σας εννοείται!  Ο τίτλος είναι

 κυριολεκτικός " Spartacus : BLOOD and SAND". "SPERM and GUTS" θα πρόσθετα εγώ!!!!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ       ***1/2

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ ????         Ευχαρίστως.

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΚΟΙΝΟ         Αιμοβόροι και τρυφεροί μπρατσάδες, διεστραμμένες και ρομαντικές

                                        κοπελούδες! 

">