ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ( MIDNIGHT IN PARIS ) 2011

Είναι εύκολο να προσάψεις διάφορα κολλήματα στον θείο Γούντι, όπως το ότι εδώ και δεκαετίες δεν προχωρά την τέχνη του πιο πέρα, ότι επαναλαμβάνεται, έχει τις ίδιες νευρώσεις κλπ. Στην συγκεκριμένη ταινία έχεις αυτή την αίσθηση, στην αρχή, καθώς μια σειρά από καρτποσταλικές λήψεις εναλλάσσονται στην οθόνη, δείχνοντας ένα μαγευτικό Παρίσι. Στην συνέχεια γνωρίζουμε τους νευρωτικούς Αμερικάνους που λέγαμε, να κάνουν τουρισμό. Ολόκληρη η ταινία έχει την "τουριστική" ματιά στην πόλη, όπως άλλωστε και εκείνη για την Βαρκελώνη ή το Λονδίνο. Ο Άλεν είναι ένας γλυκός αστός, πολίτης του κόσμου και πέρα από την πολυαγαπημένη του Νέα Υόρκη, ταξιδεύει και κάνει το κέφι του.

Ο Owen Wilson είναι πολύ καλός στον ρόλο, δείχνοντας την υποκριτική του φλέβα- που έχει καταστρέψει στις σαχλοκωμωδίες- παίζοντας μια νεότερη έκδοση του σκηνοθέτη. Του σκηνοθέτη που, όντας 71 ετών, όσο και να ήθελε, δεν θα μπορούσε να παίξει τον πρώτο ρόλο. Μιλάμε για έναν 35άρη συγγραφέα, τον Τζιλ, που γράφει για το Χόλιγουντ, αλλά ο διακαής του πόθος είναι η λογοτεχνία. Βρίσκεται στο Παρίσι με την μέλλουσα σύζυγο του και τα πεθερικά του. Όταν εκείνη θα βγει με φίλους μια βόλτα μετά τα μεσάνυχτα, ο Τζιλ θα περιπλανηθεί στο νυχτερινό Παρίσι και μαγεμένος από αυτό θα κάνει ένα ιδιαίτερο ταξίδι. 

Δεν ξέρω τι πρέπει να γράψω για να μην χαλάσω το καλύτερο κομμάτι της ταινίας. Η ταινία είναι σαν μια ονείρωξη ενός συγγραφέα και διανοούμενου. Δεν παίζει ρόλο αν αυτά που βιώνει ο πρωταγωνιστής είναι 100% αληθινά. Η ουσία είναι ότι κάνει ένα ταξίδι στον χρόνο και μια αναμέτρηση με τον εαυτό του, με το τι θέλει και τι επιθυμεί. Όλα τα υπόλοιπα είναι γοητευτικές πινελιές του Γούντι Άλεν. Κάνοντας την πιο ενδιαφέρουσα ταινία του εδώ και 6 χρόνια- εννοώ το Match point (9 στα 10)- καταφέρνει να μπλέξει την φαντασία με την αναπόληση και την κωμωδία με την ενδοσκόπηση. 

Σε πια άλλη ταινία θα βλέπαμε τον Χέμινγουεϊ, τον Νταλί, τον Φιτζέραλντ, τον Μπουνιουέλ, τον Πικάσο και τόσους άλλους σε υπέροχους, μικρούς ρόλους. Το καστ είναι όπως πάντα εντυπωσιακό: Michael Sheen, Kathy Bates, Marion Cotillard, Adrien Brody, Kurt Fuller, Rachel McAdams και αυτοί είναι μόνο μερικοί. Η ίδια η πρώτη κυρία της Γαλλίας, Carla Bruni παίζει τον ρόλο μιας ξεναγού.

Ο Τζιλ δεν βγαίνει πιο σοφός από την εμπειρία του αλλά γνωρίζει καλύτερα τον εαυτό του και διαλέγει τον τρόπο ζωής που επιθυμεί. Δεν έχουμε να κάνουμε βέβαια με βαθυστόχαστα διδάγματα- μακριά από μας αυτά- μόνο συνειδητοποιήσεις. Η κάθε εποχή ζηλεύει την προηγούμενη για το πόσο μοναδικά ήταν τα πράγματα, εξιδανικεύοντας την. Σχεδόν ποτέ κανείς δεν έχει την δυνατότητα να κρίνει σωστά, ζώντας αναγκαστικά μέσα στα προβλήματα του και εγκλωβισμένος στο σήμερα. Ο σκηνοθέτης μας λέει χαρακτηριστικά ότι όταν κοιτάμε το παρελθόν μας φαίνεται καλύτερο, είναι έτσι όμως; Ο Τζιλ νοσταλγεί την περίοδο του μεσοπολέμου, την δεκαετία του '20, όταν βρίσκεται όμως εκεί ακούει για το πόσο ωραία ήταν στην belle epoque και στην  belle epoque ακούει πόσο δημιουργική ήταν η Αναγέννηση! 

Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μας κάνει ο σκηνοθέτης, την συνειδητοποίηση του εφήμερου, την απομυθοποίηση των ιερών τεράτων και όλα αυτά μέσα από μια ανάλαφρη κωμωδία. Στο τέλος δεν μένουν οι άνθρωποι, πλάσματα γεμάτα ανασφάλειες και ελαττώματα, αλλά η τέχνη τους, η οποία ταξιδεύει μέσα στο χρόνο μεταφέροντας ψήγματα από την ψυχή τους. Το μόνο που μένει για εμάς τους θνητούς είναι να βρούμε το κορίτσι στη γέφυρα και να περπατήσουμε μαζί στη βροχή. 

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ       8 στα 10.

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ?        Μια ωραία μεταμεσονύχτια προβολή στο κρατικό, σε μερικά χρόνια...αν υπάρχει!