Η λευκή κορδέλα ( DAS WEISSE BAND ) Ιταλία, Γαλλία, Αυστρία, Γερμανία ( 2009 )

CAST

Cristian Friedel, Ernst Jacobi, Leonie Benesch, Ulrich Tukur, Ursina Lardi, Fion Mutert, Burghart Klaussner.

DIRECTOR/ SCREENWRITER.

Michael Haneke

140'  black&white

Κοινωνικό δράμα εποχής

Σε ένα προτεσταντικό χωριό στην Γερμανική επαρχία, το 1913, αρχίζουν να συμβαίνουν παράξενα και βίαια γεγονότα που θα συγκλονίσουν την μικρή και υπερσυντηρητική κοινωνία του. Με την φωνή του δασκάλου του χωριού μαθαίνουμε όλα τα τεκταινόμενα που διήρκεσαν σχεδόν ένα χρόνο. Είναι ο τελευταίος χρόνος πριν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. 

O Χάνεκε δεν είναι και ο πιο εύκολος σκηνοθέτης. Δημιουργεί ένα ψυχρό και απόμακρο περιβάλλον και σε καλεί να παρακολουθήσεις την ιστορία του, καθώς κρατά την κάμερα σαν χειρουργικό νυστέρι. Τέμνει και παρακολουθεί μέσα από τα γυαλιά του, με ιατρική ακρίβεια και σου μεταφέρει ότι θέλει να πει, στεγνά και μετρημένα. Αυτός είναι ο κινηματογράφος του και δεν είμαι μέγας θαυμαστής του.

Έτσι και εγώ με ακρίβεια και ψυχρή λογική,  θα προσπαθήσω να κρίνω την ταινία, για να παίξουμε το αγαπημένο του παιχνιδάκι.

Με την "Λευκή κορδέλα" υπογράφει την πιο μεστή του ταινία. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία είναι καταπληκτική και ανήκει στον μόνιμο συνεργάτη του Χάνεκε, Κρίστιαν Μπέργκερ. Αυτό είναι στα συν της ταινίας. Υπάρχει βέβαια η υπόνοια, ότι χρησιμοποίησε πιο ακαδημαϊκή προσέγγιση με το ασπρόμαυρο κάδρο και το θέμα του, για να "εκβιάσει" το φεστιβάλ Καννών να του δώσει επιτέλους τον πολυπόθητο Χρυσό Φοίνικα, κάτι που κατάφερε. Αυτό είναι στα μείον, λειτουργεί όμως υπέρ του οπτικού αποτελέσματος.

Δεύτερον, το σενάριο είναι το πιο καλό στοιχείο της ταινίας. Στιβαρό και ακριβές, με ιδιοφυείς εκλάμψεις, γραμμένο από τον ίδιο τον σκηνοθέτη, είναι τόσο "γεμάτο" που νομίζεις ότι βλέπεις μια μίνι σειρά για την τηλεόραση. Στα πλην η φωνή του δασκάλου, που μας διηγείται τα γεγονότα και δημιουργεί την εντύπωση ότι βλέπεις μια μέτρια ταινία "νουάρ", με τον ντετέκτιβ Μάρλοου. Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι ακούγεται περιττή. Τα γεγονότα είναι ξεκάθαρα και ένας θεατής έχει την δική του άποψη και δεν χρειάζεται επεξηγήσεις. Άλλη μια πρακτική που εντείνει την καχυποψία, γιατί αυτόματα την κάνει προσβάσιμη σε ένα πιο πλατύ κοινό - βλέπε Αμερικάνικο. Δεν τσίμπησε το Όσκαρ πάντως. 

Τρίτον, η ανασύσταση του χωριού και των κατοίκων του είναι καταπληκτική. Παίρνουμε μια πολύ καλή γεύση από την "κολλημένη" συντηρητηκούρα των ιδιαίτερα "απάλευτων" Προτεσταντών. Πρώτη φορά σε ταινία γίνεται πλήρως κατανοητή η λειτουργία και η κοινωνική διάρθρωση του πλυθησμού της Γερμανικής επαρχίας, των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Και τώρα μην ακούσω την "καραμέλα" για την επώαση του φασισμού που έχουν όλοι και πιπιλάνε, για να δώσουν μια παραπάνω βαρύτητα σε μια οριακά βαρετή ταινία. Το λέει ένας - κατά βάση πρώην αριστερός κριτικός κινηματογράφου και νυν βολεμένος σε εφημερίδα του ευρύτερου Τσιπροπαπανδρεϊκού χώρου, που έχει πιάσει ο κώλος του "μαλλί" - και μετά το επαναλαμβάνουν τα "παπαγαλάκια" που έχουν μάθει να παίρνουν "γραμμή" για να σκεφτούν οτιδήποτε. Ειλικρινά, μακάρι η εξήγηση του φαινομένου να ήταν τόσο απλή. Ο Χάνεκε αν θεωρεί ότι αυτό θέλει να μας δείξει, πρέπει να μας θεωρεί πολύ αφελείς ή απλά θέλει να βάλει εντυπωσιακή γαρνιτούρα στην ταινία του. 

Σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, κάτω από οποιαδήποτε ιδεολογική κατεύθυνση και με οποιεσδήποτε συνθήκες, μπορεί να έχουμε φασιστικές καταστάσεις. Δηλαδή η Ισπανία του Φράνκο, η Ρωσσία του Στάλιν, η Ελλάδα του Παπαδόπουλου, η Αμερική των "ελεύθερων" πολιτών που είναι υποταγμένοι στις πετρελαϊκές εταιρίες, ο Μουσουλμανικός σωβινισμός που καταπιέζει τα δικαιώματα των γυναικών και λοιπών κοινωνικών ομάδων, η τηλεόραση, ο μαλάκας που πάει να σε πατήσει με την τζιπάρα του πάνω στο πεζοδρόμιο, τι είναι; Είναι πολύπλοκο και δαιδαλώδες θέμα. Έχει να κάνει με τον πυρήνα της ανθρώπινης φύσης. Διαφορετικοί λαοί αλλά και μεμονωμένοι άνθρωποι, κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες και δεδομένα, παρουσιάζουν ροπή προς τον φασισμό. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο να το απομονώσουμε. 

 Ο Χάνεκε αυτό που δείχνει βασικά στην ταινία, είναι πολύ απλό και τελικά απλοϊκό. Μας λέει πως, σε ένα καταπιεσμένο και υπερσυντηρητικό περιβάλλον, που η ανθρώπινη φύση βιάζεται και η ελεύθερη σκέψη αργοπεθαίνει με συνοδεία εκκλησιαστικών ύμνων, που τα παιδιά δεν γνωρίζουν παιδική ηλικία και με την σειρά τους γίνονται ενήλικες που βασανίζουν και οι ίδιοι τα παιδιά τους σε ένα αδιέξοδο γαϊτανάκι ηλιθιότητας, η βία, το ψέμα και η υποκρισία είναι οι μόνες διέξοδοι. Στην πραγματικότητα όλοι παίζουν έναν ψεύτικο ρόλο και είναι δυστυχισμένοι, κάνοντας αυτό που "πρέπει" και όχι αυτό που θέλουν. 

Στην ταινία φαίνεται ξεκάθαρα. Πρώτα είναι ο Θεός, μετά ο βαρώνος που κάνει το κουμάντο στην περιοχή, ακολουθεί ο ιερέας και μετά είναι ο γιατρός, ο δάσκαλος και το υπόλοιπο "ποίμνιο". Τα παιδιά ζουν σαν φυλακισμένοι. Αντί να μάθουν να σέβονται την ανθρώπινη φύση και υπόσταση, τα βουτάνε μέσα στους φόβους και τις ενοχές. Σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά; Απλά ρίξτε μια ματιά γύρω σας και παρατηρήστε. Η ταινία δεν δείχνει την εξαίρεση, αλλά τον κανόνα.

  

Οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί. Δεν έχω κάτι να τους προσάψω. Η κάμερα ζουμάρει στα πρόσωπά τους που δείχνουν να ασφυκτιούν. Τα παιδιά παίζουν υπέροχα, όμως.......

Θέλει προσπάθεια η ταινία για να την παρακολουθήσεις. Κατά την προσφιλή του συνήθεια ο σκηνοθέτης δεν τείνει καμιά χείρα βοηθείας. Δικαίωμα του βέβαια. Δεν υπάρχει διέξοδος από τον εφιάλτη. Τα περισσότερα βίαια περιστατικά γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες ή τα διηγούνται. Δεν υπάρχει κάθαρση, δεν υπάρχει έλεος, μόνο η σκληρή καταγραφή των γεγονότων. Όλα αυτά καλά και όμορφα, αλλά η ταινία έχει ένα μικρό πρόβλημα ρυθμού. Έχεις την εντύπωση ότι ο σκηνοθέτης παρατραβά τα πλάνα και ξεχειλώνει τις καταστάσεις. Η ταινία θα μπορούσε να ήταν μισή ώρα πιο μικρή. Αν δεν κάνω λάθος η σκηνοθετική "οικονομία", η προώθηση δηλαδή της ιστορίας από πλάνο σε πλάνο χωρίς να μακρηγορείς, θεωρείται μεγάλο προτέρημα για έναν auteur.

Σε μερικά χρόνια που θα έχει καταλαγιάσει ο πανικός, θα φανεί το πραγματικό μέγεθος της ταινίας. Δεν λέμε ότι δεν είναι μια καλή ταινία, αλλά έως εκεί. Δεν είναι για όλο τον κόσμο, δεν την προτείνουμε για χαλαρή και ευχάριστη θέαση. Είναι ένα έργο δυνατό και ποιοτικό, δύσκολο και εν τέλει προβοκατόρικο. Εισέρχεστε με δική σας ευθύνη.

Κε Χάνεκε 1+1 δεν κάνει 2, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Στην "έρημο" του παγκόσμιου κινηματογράφου μπορεί να κερδίζετε στις Κάννες και να παίρνετε υποψηφιότητες για Όσκαρ και λοιπά βραβεία, με την ομολογουμένως καλύτερη μέχρι τώρα ταινία σας, η πρώτη όμως λέξη που μου έρχεται στο μυαλό για την περίπτωση σας είναι: ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΗΜΕΝΟΣ.

Συγγνώμη αν σας κούρασα. Υπάρχει σε όλα τα βίντεο κλαμπ. Δύσκολη και σκοτεινή ταινία που αξίζει γενικά να δείτε. Ο Λάνθιμος κατά την γνώμη μου τα λέει καλύτερα και πιο περιεκτικά - βλέπε τον "Kυνόδοντα" πιο πάνω.


ΒΑΘΜΟΛΟΓΊΑ     ***

ΞΑΝΑΒΛΈΠΕΤΑΙ;     Μόνο στο ινστιτούτο Γκαίτε.

ΠΡΟΤΕΙΝΌΜΕΝΟ ΚΟΙΝΟ :     Χρυσαυγίτες και σταλινικοί χεράκι χεράκι.

">

SERIES

2005 - PRESENT        ΗΠΑ

CAST

Jensen Ackles, Jared Padalecki, Jeffrey Dean Morgan, Nicki Lynn Aycox, Samantha Ferris, Jim Beaver.

39' με 42' το επεισόδιο   ( 5 περίοδοι )

Φαντασίας και τρόμου

Οι αδερφοί Γουίντσεστερ ακολουθούν τα χνάρια του εξαφανισμένου πατέρα τους, κυνηγώντας στοιχειά και δαίμονες σε μια αδιάκοπη πάλη με τις δυνάμεις του σκότους. Ο απώτερος σκοπός τους είναι να βρουν εκείνο τον δαίμονα που είναι υπεύθυνος για τον θάνατο της μητέρας τους. Σταδιακά όμως φανερώνεται ένα μεγαλύτερο και τρομερότερο σχέδιο που θα φτάσει έως την ίδια την Αποκάλυψη!

Ξεκινώντας καλά αλλά κάπως μουδιασμένα στην πρώτη περίοδο, με εξαιρετικά στάνταρ παραγωγής, η σειρά γίνεται καλύτερη στον δεύτερο και τρίτο κύκλο. Στην πραγματικότητα είναι μια παραλλαγή της Μπάφι με άντρες πρωταγωνιστές και ολίγη από "Χ-files". Το βασικό συστατικό της επιτυχίας είναι το υπόγειο και συνεχές χιούμορ που μερικές στιγμές σπάει κόκαλα. Οι ιστορίες που ξεδιπλώνονται είναι αρκετά εξωφρενικές. Η χημεία όμως των πρωταγωνιστών και η επιμονή των δημιουργών για αυθεντικές τρομάρες και νέες ιδέες κράτησε το ενδιαφέρον του κοινού, που το αγκάλιασε με τον καιρό.

Δεν μιλάμε για τίποτα βαθυστόχαστο βέβαια. Μια καλογυρισμένη ψυχαγωγική σειρά είναι. Τα όριά της σταματούν στις ποπ-κορν ιστορίες και εξαρτώνται από την καλή θέληση των θεατών. Μερικά πράγματα είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά και υπάρχουν στιγμές που φαίνεται να τα βάζουν με απίστευτες δυνάμεις και να ξεμπερδεύουν σχετικά εύκολα. Με σωστές δόσεις στυλ όμως,  καλογραμμένο σενάριο και κάνα δυο πολύ καλούς δευτερεύοντες χαρακτήρες, καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον. Στην πραγματικότητα λοιπόν μιλάμε για μια σειρά που έχει ανάγκη από μια δόση αφοσίωσης, καθ΄ότι η κύρια δύναμή της βρίσκεται στο fan base της. 

Με τον τέταρτο και τον πέμπτο κύκλο τα πράγματα γίνονται πραγματικά απίστευτα και η σειρά χάνει λίγο την φρεσκάδα της, μεγαλώνοντας σε επικές διαστάσεις την ιστορία. Εδώ έχουμε πια δυνάμεις της κολάσεως και του ουρανού, που μάχονται με τους πρωταγωνιστές να βρίσκονται στο κέντρο του πολέμου σαν κομμάτια ενός μεγαλύτερου παζλ. 

Ο Jensen Ackles γνωστός σαπουνοπεράς από το "Days of our lives", στέκεται γενικά καλύτερα, παίζοντας τον Σαμ, τον  μεγάλο και αφοσιωμένο στο πατέρα γιο. Ο άλλος γιος, ο Ντιν, που στην αρχή μας τα "σπάει" λίγο, μη θέλοντας να ακολουθήσει, για τους δικούς του λόγους, τον μοναχικό και σκληρό δρόμο των "spook hunters", ερμηνεύεται εκνευριστικά μονότονα από τον Jared Padalecki. Σαν δίδυμο πάντως έχουν χημεία. 

Παρ΄ότι στο τέλος της πέμπτης σεζόν η ιστορία ολοκληρώνεται κατά κάποιον τρόπο, οι δημιουργοί της σειράς αποφάσισαν να μας πάνε και σε έναν έκτο κύκλο! Aναρωτιέμαι τι άλλο θα σκαρφιστούν!! Η ουσία είναι ότι η ιστορία των αδερφών Γουίντεστερ θα μας απασχολήσει  για λίγο καιρό ακόμη.

Πραγματικά αν έχετε ελεύθερο χρόνο, ειδικά τώρα που τελειώσαν οι περισσότερες "μεγάλες" σειρές, αξίζει να αφιερώσετε λίγο για να ανακαλύψετε αυτή την ελαφριά, σαν πασατέμπο, σειρά. Εδώ και αρκετό καιρό παίζεται ανάκατα από το STAR. Δώστε της λίγο χρόνο να ωριμάσει και μην την πάρετε και πολύ στα σοβαρά.

Με δαίμονες, λυκανθρώπους, βρικόλακες, αγγέλους, διαβόλους και "τριβόλους" στην φαρέτρα του, το "Supernatural" είναι ο πιο pop μπαμπούλας της εποχής μας. Μια χαρά περνάς και πραγματικά μερικές φορές σε τρομάζει για τα καλά. Δοκιμάστε το.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ     **1/2

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΚΟΙΝΟ :  Νεανικό και λάτρεις του υπερφυσικού.

">

Προφήτης ( UN PROPHETE ) Αυστρία, Γερμανία, Γαλλία ( 2009 )

CAST

Tahar Rahim, Niels Arestrup, Adel Bencherif.                      149' color

DIRECTOR                                                                        Δράμα

Jacques Audiard

Ένας δεκαεννιάχρονος αραβικής καταγωγής, εκτίει ποινή φυλάκισης για 6 χρόνια. Την στιγμή που θα μπει στην φυλακή θα είναι σαν κυνηγημένο ζώο, χωρίς φίλους μέσα και συγγενείς έξω από αυτή. Σιγά σιγά θα ανδρωθεί μπαίνοντας στην Κορσικανή μαφία των φυλακών και θα γίνει το υποχείριο του αρχηγού της, Σέζαρ Λουτσιάνι. Ποτέ δεν θα κερδίσει τον σεβασμό τους, αλλά σταδιακά και εκμεταλευόμενος τις άδειες λόγω καλής διαγωγής, θα στήσει ένα δικό του δίκτυο και μέχρι να αποφυλακιστεί θα είναι το καινούργιο αφεντικό.

Η ταινία του Ζακ Οντιάρ είναι ένα δράμα φυλακών, όμως διαφέρει σε πολλά από αντίστοιχες ταινίες. Καταρχάς ρίχνει όλο το ενδιαφέρον στον πρωταγωνιστή του, που είναι πολύ καλός και σηκώνει στις πλάτες του την ταινία. Ο Ταχάρ Ραχίμ είναι μια αποκάλυψη και καταφέρνει να μας πείσει σε όλες τις φάσεις της ιστορίας, από την ώρα που μπαίνει στη "μπουζού" και είναι τελείως απροστάτευτος και φοβισμένος, έως το τέλος που σφύζει από μια υπόγεια, απειλητική δύναμη. Στην ουσία η ταινία είναι μια σπουδή χαρακτήρων. Ο άλλος χαρακτήρας που ξεχωρίζει είναι αυτός του μαφιόζου Κορσικανού αφεντικού, που μέσα από την φυλακή κινεί τα νήματα και είναι η νέμεση του ήρωά μας. Ο Νιλς Αρεστράπ είναι υποδειγματικός και πραγματικά τρομαχτικός, χωρίς να ξεπέφτει σε ευκολίες και μανιερισμούς, με μια πιο υπόγεια ερμηνεία και ελεγχόμενες εξάρσεις.

Υπάρχει κάτι το πραγματικά ενδιαφέρων στην ταινία. Μας δείχνει πως ένας ανύπαρκτος μικροκακοποιός, αντί να συμμορφωθεί μέσα από τις διαδικασίες του συστήματος, γίνεται πιο επικίνδυνος και σκληρός. Στην ουσία καταφέρνει να γυρίσει προς όφελος του όλες τις κακουχίες που περνάει. Δεν υπάρχει βέβαια περίπτωση να μπει στον ίσιο δρόμο. 

Η ταινία κυλάει σαν μυθιστόρημα και μάλιστα έχει κεφάλαια, με τίτλους που πέφτουν στην οθόνη κάθε τόσο. Είναι απίστευτο πόσο μπορεί να διαφέρει μια ταινία με τέτοιο θέμα από δεκάδες άλλες που έχουν γυριστεί. Ο "Προφήτης" δεν διεκδικεί τον τίτλο της καλύτερης από αυτές, αλλά σίγουρα είναι μια τίμια προσπάθεια με καλό αποτέλεσμα. Να υπενθυμίσουμε ότι είχε προταθεί για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, είχε πάρει ειδικό βραβείο στις Κάννες και είχε αποσπάσει  το βραβείο καλύτερου φιλμ στο φεστιβάλ του Λονδίνου.

 Χωρίς μεγάλες εξάρσεις, ο σκηνοθέτης κτίζει την ένταση που σιγά σιγά πλημμυρίζει την οθόνη και συγχρόνως, μέσα από της ματιές, τα λόγια, τις σιωπές και τα όνειρα του πρωταγωνιστή και των χαρακτήρων που τον περιτριγυρίζουν, η ταινία γίνεται κάποιες στιγμές σχεδόν υπαρξιακή. Βλέπουμε άλλωστε έναν φοβερά μοναχικό άνθρωπο, χωρίς μέλλον και ελπίδα, να προσπαθεί να επιβιώσει όπως μπορεί, πολεμώντας τους προσωπικούς του δαίμονες, αλλά και τις δυνάμεις που τον περιτριγυρίζουν. 

Αξίζει να δει κάποιος την ταινία. Δεν είναι καταπληκτική, είναι όμως αρκετά ενδιαφέρουσα, καλογυρισμένη και διαθέτει μια πιο ευαίσθητη ματιά σε ένα σκληρό θέμα. Το θέαμα σε φάσεις μπορεί να είναι σκληρό, ποτέ όμως δεν ξεπερνάει τα όρια, γιατί το κύριο μέλημα του σκηνοθέτη είναι οι χαρακτήρες και όχι ο εντυπωσιασμός. Ασχολείται και με πολιτισμικά θέματα δείχνοντας τις λεπτές ισορροπίες που υπάρχουν στη φυλακή, ανάμεσα στις διαφορετικές φυλετικές ή θρησκευτικές ομάδες. Είναι ρεαλιστική, με καλό σενάριο, ερμηνείες και ρυθμό. Στα πλην της ταινίας είναι το θέμα της, που μπορεί να μην είναι τόσο ενδιαφέρον για όλους και ιδιαίτερα  για μερίδα του γυναικείου πλυθησμού, η μεγάλη διάρκεια, που εν μέρει είναι δικαιολογημένη και μια αίσθηση ματαιότητας που σου μένει μετά την προβολή. Δηλαδή εντάξει, ωραία όλα αυτά......ε και; Τι έγινε; Ωραία τα δείχνει ο σκηνοθέτης αλλά δεν μας λέει κάτι νέο. 

Μην γίνεστε "προφήτες" λοιπόν. Ο κύριος Λάκης σας λέει για τον "Προφήτη": οκ δείτε το, αλλά μην περιμένετε κάτι παραπάνω από δυόμιση ενδιαφέρουσες ώρες. Κάποιες φορές όμως και αυτό είναι υπέρ αρκετό!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΊΑ               ***

ΞΑΝΑΒΛΕΠΕΤΑΙ; Στην κρατική τηλεόραση, μεταμεσονύχτια λόγω αϋπνίας, σε κάνα δυο χρονάκια. 

                                                                                                                                                                                               

ΠΡΟΤΕΙΝΌΜΕΝΟ ΚΟΙΝΌ:      Αντρικό ή μεικτό ευρωπαϊκών κινηματογραφικών προσανατολισμών.

">

">Καλά μην μασάτε με την σύγκριση με τον "Νονό". Για λόγους μάρκετινγκ είναι.      

ΜΠΟΥΚΕΤΟ ΜΠΟΜΠΙΝΑ

Αγαπητοί μου και πιστοί αναγνώστες, ο κύριος Μπομπίνας δεν κάθισε άπραγος το τριήμερο του Αγ. Πνεύματος. Είδε ταινίες για σας και σας κάνει ένα όμορφο ανοιξιάτικο μπουκετάκι, σύντομο και περιεκτικό. Όλες οι ταινίες υπάρχουν στα βίντεο κλαμπ. Μερικές από αυτές είναι πολύ γνωστές. Εγώ απλά σας λέω την άποψη μου χωρίς φόβο και πάθος. Βέβαια το μπουκετάκι μπορεί να σας πέσει λίγο "βαρύ", αλλά τι να κάνουμε, αυτά έχει η ζωή ενός αφοσιωμένου σινεφίλ!

The one and only....LAKIS BOBINAS

Αναχωρήσεις ( OKURIBITO / DEPARTURES ) Ιαπωνία ( 2008 )

CAST

Masahiro Motoki, Ryoko Hirosue, Tsutomu Yamazaki.

DIRECTOR

Yojiro Takita

128' color

Δράμα

Εδώ έχουμε το περσινό ( 2009 ) Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, μια παράξενη και τρυφερή ταινία από την Ιαπωνία. Πραγματική έκπληξη η βράβευση της, τελείως έξω από τα στάνταρ της Αμερικάνικης ακαδημίας.

Είναι η ιστορία ενός άνεργου μουσικού που πιάνει δουλειά σε ένα γραφείο κηδειών. Το πραγματικά ενδιαφέρον είναι ο τελετουργικός τρόπος προετοιμασίας των νεκρών, μπροστά στην οικογένεια τους. Εκεί είναι και η δύναμη της ταινίας. Παίζοντας με τα πονεμένα πρόσωπα και την υπόγεια θλίψη και με αργούς ρυθμούς, ο σκηνοθέτης παραδίδει μια ευαίσθητη δημιουργία, αρκετά διαφορετική από τις άλλες ταινίες. Δυστυχώς η μεγάλη της διάρκεια είναι το κυριότερο της μειονέκτημα. Βλέπουμε επί 130 λεπτά προετοιμασίες νεκρών έως, ότου ο πρωταγωνιστής συμφιλιωθεί με τα δικά του θέματα. Παρ΄ όλα αυτά εξακολουθεί να έχει το ενδιαφέρον της και τις στιγμές της. Αρκετά συγκινητική, στα όρια του αυτοσκοπού, διαθέτει και υπέροχες ερμηνείες. Αν δεν έχετε φοβερό πρόβλημα με το θέμα, αξίζει να την δείτε.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ       **1/2        ΞΑΝΑΒΛΈΠΕΤΑΙ;    Δύσκολα     ΚΟΙΝΌ   Σινεφίλ    

">  

Ανάμεσα στους τοίχους ( ENTRE LES MURS ) Γαλλία ( 2008 )

CAST

Francois Begaudeau, Franck Keita, Nassim Amrabt, Esmerelda Ouertani.

DIRECTOR/ SCREENWRITER

Laurent Cantet

125'    color

Κοινωνική

Ο Φρανσουά είναι καθηγητής δημόσιου σχολείου, σε συνοικία του Παρισιού και δίνει καθημερινές μάχες με τους μαθητές του, οι οποίοι μεγαλώνοντας αρχίζουν να τον αμφισβητούν.

Ποτέ ξανά η κινηματογραφική κάμερα δεν έφτασε σε τέτοιο ρεαλιστικό σημείο καταγραφής της σχέσης μαθητών και δασκάλου. Το ανάμεσα στους τοίχους είναι κυριολεκτικό. Το 90% της ταινίας είναι μέσα σε μία τάξη και μάλιστα παρακολουθούμε τα δρώμενα από τις ίδιες γωνίες λήψης! Οι διάλογοι είναι εξοντωτικοί, μέσα στο πνεύμα του Γαλλικού κινηματογράφου, τα θέματα που θίγονται πολλά, οι κινήσεις της κάμερας θυμίζουν ντοκιμαντέρ και οι ηθοποιοί άψογοι. Το όλο όμως θέαμα είναι σχεδόν αβάσταχτο. Συμπάσχω με τις θέσεις και τις απόψεις του σκηνοθέτη, έκανα όμως μεγάλη προσπάθεια για να δω την ταινία. Λυπάμαι αλλά δεν είναι αυτή η άποψή μου για το σινεμά. Θεωρώ ότι είναι μια τίμια και δυναμική προσπάθεια αλλά σε δέκα χρόνια από τώρα δεν θα βλέπεται, γιατί θα απουσιάζει και το στοιχείο της σύγχρονης πραγματικότητας, τα δεδομένα δηλαδή θα έχουν αλλάξει. Χρυσός Φοίνικας, πέρσι στις Κάννες, αν σας λέει κάτι αυτό.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ    **   ( Μόνο για το θέμα της )               ΞΑΝΑΒΛΕΠΕΤΑΙ;     Πλάκα κάνετε βέβαια!

ΚΟΙΝΟ:     Μόνο κριτικοί κινηματογράφου.

">

Λίβανος ( LEVANONE ) Ισραήλ ( 2009 )

CAST

Yoav Donat, Itay Tiran, Oshri Cohen, Ashraf Barhom.

DIRECTOR/ SCREENWRITER

Samuel Maoz

90'   color

Πολεμικό δράμα

Ένα άρμα του Ισραηλινού στρατού προελαύνει στο έδαφος του Λιβάνου, στον πόλεμο του 1982. Ζούμε την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα μέσα στο μεταλλικό "θηρίο", μαζί με τους απλούς φαντάρους και βλέπουμε μόνο από το παραθυράκι του τανκ.

"Χρυσό Λιοντάρι" στην Βενετία κέρδισε πέρσι η ταινία του Μάοζ. Είναι μια "μικρή" ταινία για ανθρώπους κάτω από αντίξοες συνθήκες. Πραγματικά δεν βγαίνουμε από το τανκ, παρά μόνο στην τελευταία σκηνή της ταινίας. Αρκετά ρεαλιστική, δεν δείχνει και κάτι νέο. Περισσότερο ξορκίζει δαίμονες παρά προσφέρει κάποια καταγραφή της κατάστασης. Προτιμήστε το προ διετίας "Βαλς με τον Μπασίρ" με το ίδιο θέμα. Οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να σκοτώνουν άλλους ανθρώπους και μετά να γυρίζουν ταινίες γιατί νιώθουν άσχημα. Τουλάχιστον κάνουν κι αυτό. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να ξεπερνάνε τα "κολλήματα" τους και να κάνουν ταινίες για κανένα άλλο θέμα. Έλεος με το μεσανατολικό!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ    **              ΞΑΝΑΒΛΕΠΕΤΑΙ;   Μόνο από στρατόκαυλους 

ΚΟΙΝΟ :  Που αντέχει.

">

ΤΟ ΚΟΥΤΙ ( THE BOX ) ΗΠΑ ( 2009 )

CAST

Cameron Diaz, James Marsden, Frank Langella.

DIRECTOR/ SCREENWRITER/ PRODUCER

Richard Kelly

110'  color

Θρίλερ

'Αν σας επισκεπτόταν ένας μυστηριώδης τύπος και σας πρότεινε να πατήσετε ένα κουμπί σε μια άγνωστη συσκευή, που θα έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο κάποιου που δεν γνωρίζετε με αντάλλαγμα 1,000,000 $, θα το κάνατε;

Αυτό είναι και το concept της παρανοϊκής ταινίας, του δημιουργού του "Ντόνι Ντάρκο", Ρίτσαρντ Κέλι. Εδώ αποδεικνύει ακόμα μια φορά, ότι δυστυχώς, είναι προς το παρόν μια υπερεκτιμημένη περίπτωση σκηνοθέτη. Όσο κι αν η προ δεκαετίας ταινία του άφησε έκπληκτο τον Κο Μπομπίνα, τόσο αδιάφορη είναι αυτή. Δεν είναι ούτε καν πρωτότυπη, καθώς αποτελεί ριμέϊκ  ενός επεισοδίου της "Ζώνης του λυκόφωτος" από το 1986, η οποία με την σειρά της είναι διασκευή του διηγήματος ( "Button, Button",1970 ) του Ρίτσαρντ Μάθεσον.

Η Κάμερον Ντίαζ είναι εκνευριστικά ατάλαντη και μιλάει με μια εμετική νότια προφορά. Οι υπόλοιποι είναι συμπαθείς, αλλά η ιστορία είναι αστεία. Κάποιες στιγμές, μόνο στο πρώτο μισό, δίνουν έναν απειλητικό τόνο στην ταινία και κάποιες κινήσεις της κάμερας, κάποιον χαρακτήρα. Κατά τα άλλα είναι σαν κακιά απομίμηση ταινίας του Σιάμαλαν ( Έκτη αίσθηση, Οιωνός κ.α. ). Μόνο για το σπίτι, με δική σας ευθύνη. Δεν είναι κακή ταινία, είναι πολύ μέτρια όμως.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ    *1/2         ΞΑΝΑΒΛΕΠΕΤAI;   Όχι          ΚΟΙΝΟ :       Πίτσας 

">   

SERIES

***Νέα ενημέρωση του άρθρου- κοιτάξτε στο τέλος!****** 

LOST ( 2004 - 2010 ) ΗΠΑ

CAST

Matthew Fox, Evangeline Lilly, Dominic Monaghan, Terry O'Quinn, Josh Holloway, Daniel Dae Kim, Yunjin Kim, Naveen Andrews, Jorge Garcia, Emilie de Raven.

42'  το επεισόδιο ( 6 SEASONS )

Περιπέτεια μυστηρίου

Και τώρα τι; Το "lost" τελείωσε και μαζί του τελείωσε μια εποχή γεμάτη αγωνία, προσμονή, συγκινήσεις και ατέλειωτες συζητήσεις και αναλύσεις. Απαντήθηκαν όλα τα ερωτήματα; Σας ικανοποίησε το τέλος; Σας απογοήτευσε; Σας άφησε αδιάφορους; E, λοιπόν μπορείτε να αναζητήσετε απαντήσεις στο διαδίκτυο και να γκρινιάξετε ή  να γράψετε διθυράμβους, να καθίσετε να σπάσετε το κεφάλι σας για το τι εννοεί ο "ποιητής". Εμείς εδώ απλά παρουσιάζουμε την σειρά για αυτούς που τυχόν δεν την έχουν δει και πιστέψτε με, είναι αρκετοί.

Θα ξεκινήσουμε με τα αδιάσειστα στοιχεία. Στο μέλλον θα μιλάμε για την εποχή που παιζόταν το "lost". Όταν ξεκίνησε πριν 6 χρόνια, ταρακούνησε για τα καλά τα νερά της τηλεόρασης και κατάφερε να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, φτιάχνοντας μια τρομερή βάση φανατικών φίλων. Συνδύασε την εξωτική περιπέτεια με το μυστήριο, την φαντασία και την υπαρξιακή αναζήτηση. Οι δημιουργοί του μπόλιασαν όλο το "πακέτο" με αμέτρητες αναφορές στην λογοτεχνία, την φιλοσοφία, τις θρησκείες και τους θρύλους, φτιάχνοντας ένα "εκρηκτικό" μείγμα. Έφτασε σε δυσθεώρητα επίπεδα τηλεθέασης, συνοδευόμενα από δεκάδες βιβλία, παιχνίδια και όλου του κόσμου το franchise! Κυριολεκτικά λοιπόν μιλάμε για ένα φαινόμενο.

Ας δούμε τώρα την πραγματική αξία της σειράς.

Καταρχάς ξεκινάει πολύ δυνατά, έχοντας έναν από τους καλύτερους "πιλότους" που υπάρχουν. Δύσκολα αντιστέκεσαι στην δυναμική του γοητεία. Οι δημιουργοί της σειράς καταφέρνουν να  φαίνεται μεγάλη σαν παραγωγή. Το τοπίο είναι εξωτικό, καθώς είναι γυρισμένο εξ ολοκλήρου σε ένα νησί της Χαβάης. Η ιστορία ξεδιπλώνεται με συνεχή φλας μπακ και αφορά τουλάχιστον 20 άτομα που βρίσκονται σε άκρως παράξενες και αντίξοες συνθήκες. Οι πρωταγωνιστές σηκώνουν περίφημα το "φορτίο" τους και σιγά σιγά αναδεικνύονται σε ανθρώπους που ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί. Υπάρχει μια πολυπολιτισμική παλέτα από χαρακτήρες, που έχουν τελείως διαφορετικό παρελθόν και καταβολές και φτάνουν στο σημείο να παλέψουν όλοι για την "επιβίωσή" τους στο νησί που έχει πέσει το αεροπλάνο τους. Στο νησί δηλαδή σταματούν οι διαφορές και αρχίζουν οι φιλίες και οι συμμαχίες.

Βέβαια δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο νησί. Παίρνουμε βέβαια μια ιδέα στον "πιλότο", αλλά στον πρώτο κύκλο ( για πολλούς τον καλύτερο ) καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει κάτι τελείως διαφορετικό και παράδοξο που περιβάλει αυτό τον βράχο στην μέση του "ωκεανού". Είναι η ώρα της καταπακτής. Το νησί μέσα του, κρύβει μυστικά. Δεν θα επεκταθούμε σε λεπτομέρειες γιατί οι περισσότεροι τις ξέρετε και θα χαλάσουμε το "γλυκό" για αυτούς που δεν ξέρουν. Στην πρώτη περίοδο μαθαίνουμε και τις ιστορίες των βασικών μας πρωταγωνιστών και τους γνωρίζουμε καλύτερα.

Στον δεύτερο κύκλο βλέπουμε την καταπακτή και μαθαίνουμε για τους ''Άλλους", που ζουν από πολύ παλιά στο νησί καθώς και για την "πρωτοβουλία Ντάρμα", μια επιστημονική αποστολή που στην δεκαετία του '70 είχε κτίσει παντού σταθμούς και έκανε πειράματα, με σκοπό να εκμεταλλευτεί τις ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις του τόπου.

Στον τρίτο κύκλο αρχίζει μια "κοιλιά", καθώς βλέπουμε την σύγκρουση ανάμεσα στους επιζώντες και στους "Άλλους". Μαθαίνουμε βέβαια πράγματα για διάφορους και μας εξάπτεται περισσότερο η περιέργεια για τις μυστικές "δυνάμεις" του νησιού, αλλά όπως θα συμβεί σε όλη την διάρκεια της σειράς, οι ερωτήσεις θα είναι πιο πολλές και πιο έντονες από τις απαντήσεις. Μερικά επεισόδια δε, είναι εξαιρετικά.

Στον τέταρτο κύκλο έρχεται βοήθεια από ένα καράβι, που έχει σταλεί γι αυτό τον σκοπό και είναι στα ανοιχτά του νησιού. Γνωρίζουμε κι άλλους χαρακτήρες, που όπως αποδεικνύεται δεν είναι εκεί κατά τύχη. Κάποιοι από τους ήρωες μας θα προσπαθήσουν να φύγουν από το νησί.

Στην πέμπτη σεζόν παρακολουθούμε δυο ιστορίες. Εκείνη των 6 επιζώντων που γύρισαν πίσω και αυτή εκείνων που έμειναν. Δεν βρίσκονται καν στην ίδια χρονική περίοδο καθώς, όπως έχει αποδείξει το νησάκι μας, μετακινείται τόσο στον χρόνο, όσο και στον χώρο.

Στον έκτο και τελευταίο κύκλο βλέπουμε την τελική μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό και μαθαίνουμε μερικά πραγματάκια για τον περίφημο Τζέϊκομπ, για τον Μαύρο Καπνό, αλλά και για τον μυστηριώδη και αγέραστο Ρίτσαρντ. Στο δίωρο τελευταίο επεισόδιο, που είχε μέσο όρο τηλεθέασης 13 εκατομμύρια (!) τηλεθεατές, πολλές απαντήσεις θα μείνουν αναπάντητες, αλλά γενικά θα συμμαζευτεί το χάος της αφήγησης και θα υπάρξουν πολλές συγκινητικές στιγμές. Δεν μπορώ πάντως να πω ότι συγκαταλέγεται ανάμεσα στα καλύτερα φινάλε που έχω δει. Θεωρώ όμως ότι είναι αξιοπρεπές.

Βάζοντας πολλά καρπούζια κάτω από την μασχάλη, οι δημιουργοί του "lost" κατάφεραν να χτίσουν έναν απομονωμένο, ατμοσφαιρικό και συναρπαστικό κόσμο, αλλά τους ξέφυγε η ιστορία από ένα σημείο και μετά. Είναι σχεδόν ξεκάθαρο ότι ξεκινώντας από μια πρωτότυπη ιδέα και θέλοντας να χρησιμοποιήσουν το νησί σαν ένα είδος "καθαρτηρίου", οι δημιουργοί ξεχείλωσαν την ιστορία, μετά από την τεράστια επιτυχία της σειράς και γέμισαν με άσκοπες δευτερεύουσες πλοκές το σενάριο. Αντί λοιπόν να έχουμε σε τρεις σεζόν μια πλήρη σφιχτοδεμένη ιστορία, η σειρά κάνει μια κοιλιά και ολοκληρώνεται σε έξι περιόδους. Δεν σταματά βέβαια στιγμή να είναι καλογυρισμένη και ενδιαφέρουσα. Κάποια στιγμή αποφασίζει να πάρει και μια πιο new age στροφή, που θα την κρατήσει μέχρι τέλους.

Όσοι ανύποπτοι ξεκίνησαν να την βλέπουν θεωρώντας την μια απλή περιπέτεια, εξεπλάγησαν στην συνέχεια, με όλα τα παράδοξα και περίεργα που προέκυψαν και την εγκατέλειψαν. Ευτυχώς ήταν λίγοι. Οι υπόλοιποι δεθήκαμε με το νησί, όπως και οι ήρωες της σειράς.

Εκεί που κερδίζει πραγματικά το "lost" είναι στις ανθρώπινες ιστορίες του. Μπορεί οι περισσότεροι να είναι μανούλια, πράγμα που δεν επηρεάζει την υπόθεση, όλοι όμως παλεύουν με τον εαυτό τους, το νησί και τις αντίξοες συνθήκες και μέσα από τον πόνο και την απόγνωση δένονται μεταξύ τους και ολοκληρώνονται σαν άτομα. Το καστ βοηθά σε αυτό τα μάλα. Απλά μερικές φορές βλέπουν να γίνονται φοβερά πράγματα και δεν ψελλίζουν ούτε μια υποτυπώδη ερώτηση. Βέβαια οι ερωτήσεις δεν είναι σίγουρο ότι έχουν απάντηση. Το "lost" είναι σαν ένα τεράστιο παζλ. Ο θεατής παίρνει τα κομμάτια και συνθέτει το δικό του μωσαϊκό. Λίγα πράγματα λέγονται με το όνομά τους και αυτό είναι τελικά προτιμότερο.

Όπως είναι γενικά γνωστό, όταν η πόρτα είναι μισάνοιχτη το μυστήριο είναι ακαταμάχητο. Συνήθως όταν ανοίγει διάπλατα μας απογοητεύει. Ο κύριος Μπομπίνας την είχε σακουλευτεί την δουλειά από τον τρίτο κύκλο και ήταν σχετικά προετοιμασμένος. Δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα λοιπόν, αλλά δεν ξετρελάθηκα κιόλας. Το ταξίδι είναι πάντα αυτό που μετράει και στην προκειμένη περίπτωση ήταν γοητευτικό.

Η πρότασή μου λοιπόν, για όσους δεν το έχουν δει, είναι να το δουν άφοβα. Δεν είναι η σειρά που σου αλλάζει την ζωή, όταν πιαστείς στα δίχτυα της όμως είναι δύσκολο να ξεφύγεις. Ανήκει στην κατηγορία της οπτικής πρέζας. Σιγά σιγά εθίζεσαι και ιδιαίτερα όταν το βλέπεις απανωτά σε dvd. Έτσι λειτουργεί και καλύτερα.

Σειρές μετρημένες στα δάχτυλα σε κάνουν να τις περιμένεις με ανυπομονησία, διψώντας να μάθεις τι θα γίνει. Το "lost" πάντα είχε αυτή την "τιμή". Μερικοί θεωρούν ότι είναι λίγο δήθεν και δεν έχουν πολύ άδικο. Είναι όμως και συναρπαστικό, ευφυές και πολυεπίπεδο.

Μια τελευταία παρατήρηση. Η πρώτη σκηνή της σειράς είναι ένα κοντινό πλάνο στο μάτι του Τζακ που ανοίγει διάπλατα. Το τελευταίο πλάνο, μετά από έξη χρόνια, είναι κοντινό στο μάτι του που κλείνει για πάντα. Ανάμεσα υπάρχει μια στιγμή ή η αιωνιότητα!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ     ***1/2

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΚΟΙΝΟ      Όσοι δεν το έχετε δει και απαραίτητα με παρέα για συζήτηση και αναλύσεις.

">

Βρήκα μια φορτισμένη συναισθηματικά, αλλά γενικά πολύ καλή κριτική, στο Αγγλικό περιοδικό Empire. Για να καταλάβετε ότι γενικά υπήρξε απογοήτευση και μια αίσθηση ότι οι δημιουργοί της σειράς μας ψιλοκορόιδεψαν. Μπορεί τώρα που κατακάθισε η "σκόνη" να μπορέσουμε να δούμε καθαρά σε κάτι που μας απασχόλησε τόσες ώρες στην ζωή μας, έστω και καθαρά από ψυχαγωγική άποψη. Παραθέτω:

Review
Inevitably, symbolically, and hopelessly, this article will contain many question marks. But, come on, The End? Really? Previously on Lost I was a happy camper, awaiting the great pay-off. And so I watched, as with much huff and puff the Island was saved. Some got off, some stayed, Jack died. And it turned out that the off-Island bit was neither an alternative timeline nor a flash-forward, but purgatory! That’s the joke, see — they said the Island wasn’t purgatory, but that doesn’t mean the off-Island bit can’t be! All of which has nothing to do with the basic premise of the show (i.e. explaining the Island) and cheats — you can’t lie to the viewer. If we see LA (or Hawaii pretending to be LA), we accept it as LA. How are we to know it was limbo? But none of that really bothers me. What gets my polar bear is the simple fact that after hanging in with Matthew Fox and co. right until the end, I’m none the wiser... 

Off they all went, clinking champers, to the big light of ambiguity, and I’m left pondering too many things: essential trinkets of Island life that I might have missed and could help me be less of a bore about this. Is that magic white light the catch-all, deus ex machina gumbo to resolve everything from Walt’s powers and Kate seeing a horse to the healing powers, the time travel, or the childbirth issue (just a hangover from Jacob’s real mother getting clubbed to death by his questions-within-questions Island other-mother, Allison Janney?)? 

And thinking like this only gets me started. Did they ever explain how the numbers got put onto the Hatch? Did they ever resolve the Mr. Eko brother’s plane-from-Nigeria issue? What about the mysterious cabin? The rocking chair? The infection? The mad Russian guy who kept not dying? And who built the damn statue with four toes — the same guys who built that big chamber at the heart of the Island with its rather literal ‘cork’? Same guys who put the (why is it) frozen wheel in place? What about Juliet? She was just nice?

It’s like a disease. The more I ponder, the less I know: if the evil red light was under the cork, where was the white light coming from (was it in the water — one sip of a gammy stream and you’re immortal?)? Is the white light the finger of God, or an electromagnetic surge (the Man Of Science solution)? Why was Hurley the ideal choice to be Island-keeper? The place had freaked him out for six series and there were no fried chicken joints. Oh, for it all to have been in his head. Or an alien invasion. Or an ancient civilisation that developed the first known edition of Mouse Trap. It goes on... Did Jughead’s explosion do nothing apart from kill lovely, sweet, cuddly Juliet; destroy the Swan (thus meaning the Hatch could never have existed); and transport them from the ’70s to present day? Faraday, Faraday, where are you? Oh, you’re in purgatory — a funny sort of place for a physicist to end up. And who kept up the miraculous peanut-butter-laden Dharma drops on schedule? 

Wise men and women have preached that it is the journey that counts, not the destination. I say bugger off, smart alecs. I want to know who was shooting at Sawyer in the canoe; why the (why was it) frozen wheel took people to Tunisia; and whether there were just the Others or other Others. 
Sane people, easy people, shiny happy people tell me I should just content myself that togetherness is all that matters, and those touched by the Island will get to go to Heaven or the Planet Theta or the kingdom of disappointing post-Lost careers. Or at least those who signed on… Eko, we loved you, Eko why did you leave? And another thing — was it just me, or wasn’t the love of Sayid’s life Nadia, his childhood Iraqi sweetheart who he tortured, and not Shannon? And did it cost extra to give Maggie Grace a line? 

I’m sure Lost apologists out there can muddle together a formula to make sense of my meanderings, that Jacob made Hurley buy the comic that showed the polar bear to Walt and blah blah blah… Sorry, Damon and Carlton (and Jack and J. J.), you took the soft option — peace and goodwill, and no tricky stuff. There must be 20 survivors unaccounted for — that stewardess from Cold Feet, for starters, and the two kids no-one gave a monkey’s about. 

And yet, for the characters I knew by name and felt by heart (Jack! Kate! Sawyer! Hurley! Frogurt!), it was a final season, and final episode, filled with lovely moments, those grace notes that defined the series. The terrific joke about the vending machine having to be switched off and on to work. The sweet reunions. And Jack finally being, well, Jack, with his beautiful demise back amongst the bamboo where he started alongside the constant of all constants — Vincent. Don’t get me wrong, it has emotional kick. There are fans who swear by its perfection. It’s up for Emmys. American television history. But I’m stuck in a metaphorical hatch, pressing the damn buttons... 

If you ask me, and no-one actually has, the problem came way back, somewhere between seasons three and four. Too many good characters were killed off after we had invested so much in them — Charlie was too important to die; Locke had to be Locke at the end, not an incarnation of evil as smoke cloud (clicking in a suspiciously mechanical fashion). Above all, they should never have left the Island. In that way the fundamental through-line would have stayed intact — could Jack get the survivors of 815 home, and in so doing get the girl? With Charlie, Sun, Jin and Sayid alive and Claire back in charge of her hair... It might have been more predictable, but so much more satisfying. 

If you haven’t seen it, there’s a magnificent US college-made video that rollercoasters through all the unanswered questions (www.collegehumor.com/video:1936291), in its own way making light of the endless pondering. Perhaps the way the internet bought into the puzzle contributed to its downfall: the quest for answers became ravenous, with erudite Lost-loons triangulating the numbers to locate the Island, collating Sawyer’s reading list, or pontificating over Enlightenment philosophers Hume and Locke (by the end, Locke is a bit of a Kant). It was just too complicated to find its way out of the woods. Even J. J. Abrams, the series’ elusive godfather, admitted the ending didn’t exactly stick to his original Lost ‘bible’, but he fully endorsed it. I don’t.

I mean, where was Aaron? Did that bird really say “Hurley”? And what is the significance of the image of the sunken Island at the beginning of Season 6? Are we to assume millennia later it finally popped its cork and sank?

Does this mean all of Lost counts for nothing? It’s another question I can’t answer. The first two seasons remain mystery-making at its best, exemplary stuff. Even through the rest of the long adventure, the levels of drama, humour, characterisation and delicious befuddlement remained at a premium level. Let’s be clear: only something this good could hurt this much. But hurt it does, and the feeling is one of abandonment. In fact, I feel lost. My spinning top spins on.


Reviewer: Ian Nathan

ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ ( DOGTOOTH ) 2009,Ελλάδα.

ΠΑΙΖΟΥΝ

Άννα Καλαϊτζίδου, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Χρήστος Στεργιόγλου, Μαίρη Τσώνη, Michelle Valley.

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ / ΣΥΝ-ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΣ

Γιώργος Λάνθιμος

93' - έγχρωμο

Κοινωνικό αλληγορικό δράμα

Κάποιες φορές, σπάνια, βγαίνει μια ταινία που ταράζει τα νερά. Μια τέτοια ταινία είναι και ο "Κυνόδοντας" του Λάνθιμου. Εδώ, χωρίς φόβο και πάθος, θα προσπαθήσουμε να υπερνικήσουμε την διάχυτη υστερία που υπάρχει, κυρίως από το Ελληνικό κοινό και τους κριτικούς. Μια υστερία που δεν είναι αδικαιολόγητη, καθώς έχουμε να κάνουμε με ένα βαθιά προκλητικό και σκληρό έργο. Επίσης θα κάνουμε αυτό που πάντα έχουμε σαν προτεραιότητα, δηλαδή να αξιολογήσουμε την ταινία για τυχόν θέαση της από εσάς, αγαπητά μου τέκνα.

Να ξεκινήσω με μια παρότρυνση : δείτε τη έτσι κι αλλιώς, είναι μια εμπειρία. Μπορεί να την μισήσετε, μπορεί να την λατρέψετε, μπορεί...χίλια δυο πράγματα. Η ουσία είναι ότι θα σας μείνει χαραγμένη στην μνήμη και θα σας προβληματίσει. Δείχνει την καθημερινότητα τριών παιδιών, τα οποία είναι αποκλεισμένα σε όλη τους την ζωή από τους γονείς τους, μέσα σε ένα τεράστιο σπίτι στις παρυφές της πρωτεύουσας. Τα "παιδιά" δεν είναι παιδιά πια, αλλά ενήλικες, με ηλικίες από 20 έως 30 χρονών, και ζουν με αυστηρούς κώδικες και φοβερή διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Οι γονείς καταφέρνουν να τα κρατάνε φοβισμένα και φυλακισμένα μέσα στο κτήμα τους. Φυσικά κάποια στιγμή θα εμφανιστεί ένας "καταλύτης", στο πρόσωπο μιας κοπέλας που φέρνει ο μπαμπάς στο σπίτι για να "ξελαμπικάρει"  λίγο ο γιος του, και θα υπάρξουν αλυσιδωτές αντιδράσεις σε αυτή την βαθιά δυσλειτουργική οικογένεια.

Στο ψητό τώρα: η ταινία δεν είναι για όλους. Είναι σκληρή, παράξενη, έχει σοκαριστικές σκηνές και το θέμα της σε κάνει να νιώθεις πολύ άβολα. Συγχρόνως είναι μια πρωτότυπη και γενναία δημιουργία. Από την στιγμή που επιλέγεται ένα τέτοιο θέμα δεν βλέπω άλλο τρόπο καλύτερο να παρουσιαστεί. Στον Ελληνικό ειδικά κινηματογράφο, με την τόση "ξηρασία", αυτό το παράξενο έργο, μοιάζει με όαση.

Ο Λάνθιμος θίγει πολλά θέματα: την οικογενειακή δυσλειτουργικότητα, την άσκηση απάνθρωπης εξουσίας, τον αποκλεισμό, την διαστροφή, το είναι και φαίνεσθαι των πραγμάτων, την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, την παράνοια, την κοινωνική αδιαφορία, την σκληρότητα της "αγάπης" και κάμποσα ακόμα. Δεν υπάρχει όμως λόγος να μακρηγορούμε. Ο καθένας μπορεί να μεταφράσει όπως θέλει αυτά που βλέπει στη οθόνη.

Οι ρυθμοί είναι αργοί αλλά όχι εξοντωτικοί. Το σενάριο αρκετά καλό και πρωτότυπο, αλλά από ένα σημείο και μετά δεν εξελίσσεται, με αποκορύφωμα το εύκολο τέλος. Αν το δούλευαν πιο πολύ μπορεί να μιλάγαμε για ένα αριστούργημα. Οι ερμηνείες είναι επίσης καλές, αποφεύγοντας τους μανιερισμούς του σύγχρονου Ελληνικού σινεμά. Η σκηνοθεσία έχει δύναμη και παίζει με την εστίαση των πλάνων, έχοντας μια αντισυμβατική προσέγγιση. Είναι εμφανείς οι επιρροές από τον Χάνεκε, δηλαδή, ψυχρότητα και  αποστασιοποίηση της εικόνας.

Όποιος δει την ταινία δεν θα μείνει ασυγκίνητος. Αυτό σημαίνει ότι θα απορροφηθεί από το σύμπαν που μας παρουσιάζει ο Λάνθιμος και θα βιώσει ένα σκληρό και παράξενο ταξίδι. Στην αρχή πρέπει να της δώσετε περιθώριο κάνα τεταρτάκι ώστε να αρχίσετε να καταλαβαίνετε τι ακριβώς γίνεται. Όπως και να έχει πάντως, ο καθένας θα κρίνει από μόνος του στο τέλος. Αυτό που μπορώ εγώ να πω είναι ότι κάποιοι θα σοκαριστούν και θα ενοχληθούν, αλλά μήπως δεν είναι αυτή η δουλειά της πραγματικά προκλητικής τέχνης; Ο "Κυνόδοντας" ΕΙΝΑΙ μια προκλητική ταινία, αλλά όχι χωρίς λόγο. Μιλάει κατευθείαν στο κέντρο των συναισθημάτων μας και ταράζει τα λιμνάζοντα νερά του εφησυχασμού μας. Είναι μια ταινία που μένει στην μνήμη και σημαντικό έργο για τον Ελληνικό κινηματογράφο. Σκεφτείτε μόνο τα βραβεία που έχει μαζέψει και τα φεστιβάλ που έχει παιχτεί. Έχω διαβάσει κριτικές θεατών από την Ευρώπη , την Αμερική, έως και την Ν.Ζηλανδία. Με δυο λόγια έχει ξαναβάλει στον χάρτη των σινεφίλ την χώρα μας και το αξίζει. Δεν είναι άψογη σαν ταινία, ούτε είναι για τον πολύ κόσμο. Είναι ένα τολμηρό και ξεχωριστό, παράδοξο δημιούργημα. Θα την αγαπήσετε ή θα την μισήσετε, δεν θα σας αφήσει όμως αδιάφορους. Ελπίζω πραγματικά ο σκηνοθέτης να βελτιωθεί κι άλλο και να μην μείνει απλά ένα ταλέντο, αν και το πιο πιθανό είναι να συνεχίσει την καριέρα του στο εξωτερικό.

Ο κύριος Λάκης την συστήνει και σας παροτρύνει να οπλιστείτε με σινεφίλ θάρρος και ανοιχτό μυαλό. Μόνο όταν το έχετε δει θα μπορέσετε να χάσετε τον δικό σας κυνόδοντα.....και ο νοών νοείτω.  

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ       ***1\2

ΞΑΝΑΒΛΕΠΕΤΑΙ ?        Εξαρτάται από το πως θα πάει η πρώτη προβολή.

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΚΟΙΝΟ        Σινεφίλ κάτω των 60. Όχι λάτρεις του Αγγελόπουλου.

DELICATESSEN ( 1991 ) Γαλλία

CAST

Dominique Pinon, Marie-Laurie Dougnac, Jean-Claude Dreyfus.

DIRECTORS / SCREENWRITERS

Marc Caro, Jean-Pierre Jeunet

95' - color                Μαύρη κωμωδία

Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο κύριος Λάκης δεν ανήκει στους φαν της ταινίας. Δεν είναι όμως και απόλυτα επικριτικός. Αυτό το λέω γιατί η ταινία τυγχάνει καθολικής αποδοχής. Την παρουσιάζω λοιπόν σήμερα καθ'ότι, παιδάκια, βγήκε στο σινεμά και μπορεί να θέλετε να την δείτε. Εξαρχής σας λέω ότι αξίζει τον κόπο. Αν μη τι άλλο είναι μια ξεχωριστή δημιουργία, σουρεαλιστική και "δολοφονικά" αστεία. Περισσότερο όμως μου δημιουργεί το αίσθημα ότι οι Ζενέ και Καρό θέλουν να εντυπωσιάσουν και όχι να κάνουν μια πραγματικά ολοκληρωμένη ταινία. Έχει κάνα δύο γραφικές, φαιδρές και εντυπωσιακές σεκάνς, στο σύνολο όμως μου άφησε μια ψυχρότητα και μια αίσθηση κενού. Προτιμώ γενικά τις επόμενες ταινίες τους, με αποκορύφωμα την "Πόλη των χαμένων παιδιών", για το δίδυμο, και το "Αμελί" για τον Ζενέ, που αργότερα έκανε αρκετά μεγάλη καριέρα μόνος του.

Η ιστορία είναι πρωτότυπη. Σε μια μελλοντολογική, μετα-αποκαλυπτική και ονειρική γειτονιά, υπάρχει μια πολυκατοικία με διάφορους ενοίκους και έναν ευτυχισμένο χασάπη στο ισόγειο, που νοικιάζει τα δωμάτια και προμηθεύει με υπέροχο "κρέας" τους γείτονες. Ένας νέος νοικάρης θα σκάσει μύτη, πρώην κλόουν του τσίρκου, και θα εγκλωβιστεί σε ένα εφιαλτικό παιχνίδι. Μόνη ελπίδα είναι η κόρη του χασάπη, η οποία τρέφει αισθήματα γι αυτόν. 

 Με κόμικ αισθητική, από την προϋπηρεσία του σκηνοθετικού ντουέτου στο animation, και σκοτεινή φωτογραφία, παράξενους χαρακτήρες και τρελές καταστάσεις, το delicatessen θα σας κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον. Είναι αρκετά έντονο για ανθρώπους με ευαίσθητο στομάχι και αρκετά περίεργο για mainstream κοινό. Αυτά και μόνο θα έφταναν για να ξετρελαθώ με την ταινία! Κι όμως δεν....Το μόνο που μου έμεινε είναι η καλλιτεχνική, αρτιστίκ αισθητική και η ερωτική σκηνή με τους σουμιέδες του κρεβατιού. 

Παρόλα αυτά θεωρώ πως είναι μια ενδιαφέρουσα πρόταση για θερινό σινεμαδάκι αλλά και για σπιτική προβολή, καθώς υπάρχει σε όλα τα βίντεο κλαμπ.

Υπερεκτιμημένη κατά την ταπεινή μας άποψη, αλλά αρκετά ενδιαφέρουσα και προκλητική, προτείνεται για όσους δεν την έχουν δει. Η αλήθεια είναι ότι θα την λατρέψουν οι χορτοφάγοι!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ  :    **1/2   όπου και να την δείτε.

ΘΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ;  :   Είτε την λατρεύεις και την βλέπεις 20 φορές, είτε μια μόνο και σου είναι αρκετή.

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΚΟΙΝΟ :  Νεανικό κοινό με καλλιτεχνικές ανησυχίες και άνθρωποι όλων των ηλικιών που τους αρέσει το προκλητικό σινεμά.

ΓΙΑΜ, ΓΙΑΜ !!!!!!!!!!

">